Σκηνοθέτης: Marc Forster
Παίζουν: Will Ferrell, Emma Thompson, Dustin Hoffman
Υπόθεση: Ο Harold Crick, ένας μοναχικός άντρας, εφοριακός στο επάγγελμα, ζει μία ζωή χωρίς συγκινήσεις όταν ξαφνικά αρχίζει να ακούει μία γυναικεία φωνή στο κεφάλι του. Το ακόμα πιο παράξενο είναι ότι η φωνή διηγείται την καθημερινότητα του σε τρίτο πρόσωπο. Όταν κάποια από μελλούμενα βγαίνουν αληθινά, ο Harold αρχίζει να ανησυχεί πραγματικά. Τα πράματα θα ξεφύγουν όταν η φωνή προβλέπει τον θάνατο του! Με την βοήθεια του καθηγητή Jules Hilbert καταλήγουν ότι η φωνή ανήκει στην συγγραφέα Karen Eiffel και εκεί ξεκινά μία μάχη με τον χρόνο για να προλάβει το μοιραίο και να πείσει την συγγραφέα να αλλάξει το τέλος της ιστορίας.
Γιατί να την δω;: Αν κάποιος έχει δει κάποια ταινία με σενάριο του Kauffman (Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς, Adaptation, Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού) με μία πρώτη ανάγνωση θα υποθέσει πως το σενάριο της συγκεκριμένης ταινίας ανήκει στον ίδιο. Βέβαια ο σεναριογράφος είναι άλλος (Zach Helm) αλλά η ουσία είναι πως μετά τον Kauffman ο κινηματογράφος εμπλουτίζει αρκετά το λεξιλόγιο του και πειραματίζεται με τον ανορθόδοξο τρόπο ανάπτυξης μίας ιστορίας.
Ο Marc Forster, ο οποίος για μία ακόμα φορά εκπλήσσει με την ικανότητα του να ελίσσεται ανάμεσα στα είδη (είναι ο σκηνοθέτης του World War Z!) μας παρουσιάζει με αρκετά γλυκόπικρο τρόπο την αλλαγή της καθημερινότητας ενός κατά τ’ άλλα αδιάφορου χαρακτήρα. Ο Will Ferrell ξεφεύγει από προηγούμενες κωμικές ακρότητες, στέκεται σοβαρός σε όλη την διάρκεια της ταινίας και κερδίζει με την τρυφερότητα που προσεγγίζει τον ήρωα. Το γειωμένο προφίλ του χαρακτήρα αλλά ταυτόχρονα και η σπουδαιότητα που δίνει μία συγγραφέας φτασμένη και αναγνωρισμένη στην ζωή ενός μοναχικού ανθρώπου μας κάνει να σκεφτούμε και δεύτερη φορά την λιμνάζουσα καθημερινότητα μας.
Η πάντα υπέροχη Emma Thompson παίζει άψογα τον χαρακτήρα της στιβαρούς αλλά ταυτόχρονα πονόψυχης συγγραφέως η οποία μπροστά στην ανθρώπινη μοναδικότητα θυσιάζει φήμη και χρήμα. Και τελικά όλη η ταινία γίνεται γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. Πόση σημασία έχει η αναγνώριση και η οικονομική ανταπόδοση μπροστά σε μία ανθρώπινη ζωή; Το σύμπαν ελάχιστα θα νοιαστεί αν πεθάνει ο Harold Crick. Θα νοιαστεί όμως η Ana Pascal, η όμορφη (και σέξυ) φουρνάρισσα που έκλεψε το μυαλό του Harold ο οποίος εκτός από την τρέλα της γυναικείας φωνής στο κεφάλι του έχει να αντιμετωπίσει και την παράνοια του έρωτα. Εκείνη χαρούμενη μέσα στις μυρωδιές, μέσα στην γλυκιά υφή του φούρνου-ζαχαροπλαστείου και κεινος μετρημένος και αποστειρωμένος. Εκείνη δουλεύει για να ζήσει και κείνος ζει για να δουλεύει.
Και ενώ όλα δείχνουν πως η ταινία θα αντισταθεί στο happy end εν τούτοις το Hollywood μπαίνει και πάλι προμετωπίδα της ευτυχίας και δίνει ένα αν μη τι άλλο αισιόδοξο φινάλε. Και να σας πούμε την αλήθεια, δεν έχουμε κανένα παράπονο απ’ το Hollywood σ ‘ αυτό το κομμάτι. Διότι σε όλη την ταινία μας κάνει να συμπαθήσουμε (και να συμπονέσουμε) τον καημένο τον Harrold ο οποίος ζούσε μία ήρεμη ζωή, μακριά από λούσα και καλοπέραση και στο τέλος θα μας τον σκοτώσεις; Ε όχι δα!Η ταινία δυναμώνει τα θεμέλια της σχολής Kauffman και ανανεώνει τον όρο κομεντί αφήνοντας στην άκρη τα χανανίσματα και τα εύκολα αστεία και φτιάχνει μία συνθήκη με τον θεατή την οποία δεν παραβιάζει. Έξυπνο χιούμορ, χωρίς πολλές διαφοροποιήσεις στην ένταση, όμορφες ερμηνείες, μετρημένες ανατροπές και γενικότερα μία ταινία που από την αρχή σε βάζει σε μία άλλη λογική πιο παραμυθένια, ενταγμένη όμως στο κοινωνικό πλαίσιο που ζει ο σύγχρονος αγχωμένος, νευρικός και δυστυχής άνθρωπος.