Η ταινία της ημέρας: The 400 blows/ Τα 400 χτυπήματα (1959)

Written by

Σκηνοθεσία: Φρανσουά Τριφό

Παίζουν: Ζαν Πιέρ Λεοντ, Αλμπέρτ Ρεμί, Κλερ Μοριέρ

Υπόθεση: Ο μικρός Αντουάν ζει σε ένα μικρό σπίτι του Παρισιού με την μητέρα και τον θείο του. Βαριέται το σχολείο, αντιδρά σε πράματα που δεν του αρέσουν, αρνείται να μεγαλώσει και να ζήσει σε έναν κόσμο που του φαίνεται ξένος. Οι γονείς του όχι μόνο δεν τον καταλαβαίνουν αλλά γίνονται και σκληροί απέναντι του. Ο Αντουάν σύντομα θα αντιμετωπίσει τον νόμο, θα βρεθεί στο κελί και έπειτα σε αναμορφωτήριο.

Γιατί να την δω;: Ο Φρανσουά Τριφό πριν ξεκινήσει να μεγαλουργεί ως σκηνοθέτης υπήρξε κριτικός κινηματογράφου στο φημισμένο περιοδικό “Cahiers du cinema” του Αντρέ Μπαζέν που έμελλε να παίξει σημαντικό ρόλο στην δημιουργία του κινήματος της nouvelle vague. Απηυδισμένος από τις περισσότερες εώς  τότε παραγωγές αποφάσισε να πιάσει την κάμερα και να δοκιμάσει τα όρια της. Με την ταινία αυτήν λοιπόν, ο Τριφό ξεκινά το δικό του ταξίδι στην κινηματογραφική παραγωγή εμπνέοντας το κίνημα που άλλαξε μία για πάντα τον τρόπο που φτιάχνουμε και βλέπουμε σινεμά .

Ο σκηνοθέτης γίνεται δημιουργός και ο παραγωγός είτε δεν υπάρχει είτε μένει στον καθαρά εκτελεστικό του ρόλο. Οι γέφυρες επικοινωνίας με το κοινό αναθεωρούνται και η κάμερα γίνεται η μαμή του κινηματογραφικού έργου τέχνης. Ο Τριφό δεν διστάζει στην πρώτη του ταινία να τα βάλει με αυτό που πολύ απλοϊκά μπορούμε να ονομάσουμε ‘σύστημα’. Και για να το κάνει αυτό βάζει στην θέση του ‘επαναστάτη’ ένα πιτσιρίκι, τον Αντουάν, ο οποίος αρνείται να συμβαδίσει με τον καθωσπρεπισμό της γύρω του κοινωνίας και αποφασίζει να ακολουθήσει τα αγνά του αισθήματα που τον οδηγούν στην ελευθερία, στο καθαρό άμεμπτο πάθος για ζωή και στην ψυχική καθαρότητα. Το νέο συγκρούεται με το παλιό. Τους κανόνες όμως τους έφτιαξε το παλιό και αν δεν συμμορφωθείς τότε σε περιμένει βούρδουλας. Είτε με την ηθική του υπόσταση (βλ. κηδεμόνας) είτε με την νομική του καταγωγή (βλ. κράτος) . Ο Αντουάν βγαίνει μετά απ’ όλα αυτά κερδισμένος και μαζί του κερδισμένο βγαίνει το σινεμά που τον ακολουθεί σε μία ποιητική τελευταία σκηνή μέχρι την θάλασσα εκεί που δεν υπάρχει περιορισμός, που δεν υπάρχει κανόνας.

Ο Τριφό λοιπόν παραδίδεται στο πιο όμορφο ταξίδι με οδηγό την κινηματογραφική μηχανή. Αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι του καθώς καταφέρνει να πει αυτά που θέλει χωρίς τσιτάτα, χωρίς διανοουμενίστικες υστερίες, μακριά από τις δηκτικές διαθέσεις της νομενκαλτούρας αλλά με ένα περίσσιο πάθος που κάνει τον ρομαντισμό και την ποίηση όπλο ρήξης και ετοιμάζει το έδαφος για ένα κίνημα που θα ταρακουνήσει το σινεμά και θα βγάλει από τα σπλάχνα του τον Μάη του ’68 όταν οι τότε Αντουαν θα έρθουν σε ρήξη με το παλιό και θα απειθαρχήσουν σε κάθε μέσο πειθάρχησης.