Σκηνοθεσία-Σενάριο: Wes Anderson
Παίζουν: Ραλφ Φιέννες, Μούραυ Άμπραχαμ, Μάθιου Άμαρλικ
Υπόθεση: Η ταινία παρουσιάζει την σχέση του Zero Mustafa( Tony Revolori) ενός νεαρού lobby boy και του Gustave H(Ralph Fiennes), ενός ιδιόρρυθμου επιστάτη του Hotel Grand Budapest και την εξέλιξη της μέσα από τις περιπέτειες των δύο που ξεκινούν από την δολοφονία της ερωμένης του Gustave, της 84χρονης (!!!) Madame D (Tilda Swinton). Ο λόγος; Οι πολλαπλές εκδοχές και ερμηνείες αλλά και τα ελλειπή στοιχεία στην διαθήκη της εκλιπούσας. Και το κυνηγητό ανάμεσα στους συγγενείς της Madame και στον Gustave, ξεκινά!
Γιατί να την δω;: Δεν θα πω για το πόσο γέλιο έριξα κατά την διάρκεια της προβολής. Δεν θα πάρω ως κριτήριο το τεράστιο καστ γνωστών ηθοποιών, μερικοί απ’ τους οποίους εμφανίζονται μόνο δύο λεπτά σε όλη την ταινία (βλ. Bill Murray). Δεν θα σχολιάσω καθόλου τις ερμηνείες. Θα πάω κατευθείαν στα στοιχεία της ταινίας που την κάνουν μία από τις καλύτερες κωμωδίες της δεκαετίας. Ο Wes Anderson ΚΑΙ σ αυτή την ταινία αποδεικνύει ότι το σινεμά είναι του σκηνοθέτη και της κάμερας και όχι του ηθοποιού. Κάτι που ποτέ δεν αντιλήφθηκαν οι σκηνοθέτες κωμωδιών στην Ελλάδα που στηρίζονταν στις θεατρικές ερμηνείες των ηθοποιών των επιθεωρήσεων. Ο Anderson σε κάνει να γελάς μέσω της σκηνοθεσίας του. Είναι εντυπωσιακό το πώς καταφέρνει μία εναλλαγή πλάνου από γενικό σε κοντινό ή ένα παράξενο καδράρισμα να σου προκαλέσει γέλιο! Είναι επίσης από τους σκηνοθέτες που ασχολούνται πάρα πολύ με το art direction, δηλαδή με την ατμόσφαιρα που δίνουν τα έπιπλα, τα χρώματα, τα ρούχα, το μακιγιάζ κτλ. Η χρωματική του παλέτα κινείται γύρω από το ροζ και το μοβ και γενικά γύρω από τα θερμά χρώματα (στην συγκεκριμένη ταινία).
Βλέποντας την ταινία κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: οι συνεργάτες του πρέπει να τον μισούν! Τουλάχιστον στην διάρκεια των γυρισμάτων. Υπάρχει τέτοια γεωμετρική αρμονία στα πλάνα του που αγγίζει τα όρια του ψυχαναγκασμού. Μιλάμε για κάδρα που μοιάζουν με ζωγραφικούς πίνακες καλοζυγιασμένους, με ορθά τοποθετημένες τις φιγούρες μέσα στο κάδρο που και μόνο το στήσιμο του σου προκαλεί γέλιο! Η αγαπημένη του κίνηση παραμένει- και σ’αυτή την ταινία τελειοποιείται- το πανοραμίκ που από το ένα κάδρο κινείται ταχύτητα στο επόμενο που βρίσκεται 90 μοίρες από το πρώτο! Μαγεία! Πανέξυπνο τρικ με την αλλαγή αναλογίας της εικόνας όταν μιλάμε για το παρελθόν και όταν αναφερόμαστε στο παρόν (16:9 για παρόν, 4:3 για παρελθόν).
Βρήκα επίσης ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την επιλογή των 4 επιπέδων χρόνου στην αφήγηση της ιστορίας: πρώτο επίπεδο με το κοριτσάκι στο άγαλμα του συγγραφέα του Hotel Grand Budapest, δεύτερο επίπεδο με τον συγγραφέα σε μεγάλη ηλικία να μας αφηγείται για την συνάντηση που είχε νεότερος με τον Mustafa, τρίτο επίπεδο την συνάντηση του συγγραφέα (Jude Law) με τον Mustafa (Murray Abraham) όπου και του διηγείται αυτό που εμείς βλέπουμε στο τέταρτο επίπεδο και που αναφέραμε παραπάνω. Επιπρόσθετα, η παλαιωμένη (και σχεδόν απαγορευμένη πλέον) χρήση του zoom εντάσσεται τόσο αρμόνικά στην αφήγηση που το θεωρείς τόσο φυσιολογικό όπως όταν το βλέπεις να χρησιμοποιείται στα western. Πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετικά και η αλλαγή καδραρίσματος χωρίς να αλλάζει θέση η κάμερα με ενδιάμεσο cut.
Μοναδική η εμφάνιση του William Dafoe τον οποίο βλέπουμε μέχρι και ντυμένο μοναχό, τρελό γέλιο από τον Andrien Brody, εντυπωσιακή η αλλαγή της Tilda Swinton, απαραίτητη η παρουσία των αγαπημένων ηθοποιών του Anderson, Bill Murray, Owen Wilson, Edward Norton, Jason Schwartzman, φοβερή η φωτογραφία του Robert Yeoman που συνεργάζεται σε ακόμα μία ταινία με τον Wes Anderson. Μία ανεπανάληπτη κωμωδία που δίνει πρωτίστως βάρος στην κινηματογράφηση και στον τρόπο αφήγησης με την χρήση της κάμερας και μετά στην ερμηνείας.