Σκηνοθεσία: Adam Wingard
Hθοποιοί: Dan Stevens, Sheila Kelley, Maika Monroe
Διάρκεια: 99 λεπτά
Ο σκηνοθέτης του «You’ re Next», επιστρέφει με το “The Guest” ή αλλιώς “Πρόσεχε ποιον βάζεις στο σπίτι σου”, ένα απολαυστικό υβρίδιο μεταξύ τρόμου και ψυχολογικού θρίλερ, και το λιγότερο που καταφέρνει είναι να σε γυρίσει στα νοσταλγικά χρόνια των ’80s.
Υπόθεση: “Ένας μυστηριώδης επισκέπτης, ο φιλικός στρατιώτης, Ντέιβιντ, φτάνει στο κατώφλι της πόρτας της οικογένειας Πίτερσον λέγοντάς τους ότι είναι φίλος του γιου τους που χάθηκε στο καθήκον. Οι Πίτερσον υποδέχονται τον Ντέιβιντ στο σπίτι τους, αλλά και στη ζωή τους. Όταν όμως αρχίζουν ξαφνικά να πεθαίνουν άνθρωποι στην πόλη, η έφηβη κόρη τους, Άννα, αρχίζει να αναρωτιέται αν κρύβεται ο Ντέιβιντ πίσω από όλα αυτά. Όταν όμως, τελικά, οι υποψίες της Άννα γίνουν όλο και πιο έντονες, θα καταφέρει να κρατήσει ασφαλή την οικογένειά της ή θα είναι πλέον αργά για όλους;”
Το “The Guest” είναι πολύ πιθανό να φέρει στο νου το αξέχαστο (εντάξει τι παραπάνω να πούμε για αυτήν την ταινία) “Drive”. Έχουμε 2 κεντρικούς ήρωες με κοινά εξωτερικά χαρακτηριστικά: γοητευτικοί, μυστηριώδεις και στιβαροί τύποι- ομοιότητες όμως βρίσκουμε μόνο στην εμφάνιση καθώς ο χαρακτήρας του Gosling στο “Drive” μιλάει πολύ λιγότερο από αυτόν τον Stevens! Κι οι 2 οι ταινίες έχουν ανάλογη αισθητική και στήσιμο που αποτελούν άτυπους φόρους τιμής των ’80s. Σε αυτό συμβάλει και το μουσικό κομμάτι με τους συνθεσάιζερ ήχους του, που παίζει καθαριστικό ρόλο στην αφήγηση. Επίσης και τα 2 φιλμικά κείμενα δεν αποτελούν τυπικά δείγματα του είδους στο οποίο ανήκουν.
Με τη σειρά του το υβρίδιο του Adam Wingard δεν είναι ένα τυπικό αμερικάνικο θριλεράκι αφού επιλέγει την ανάμειξη στοιχείων από διάφορα κινηματογραφικά είδη όπως το δράμα χαρακτήρων και το ψυχολογικό θρίλερ. Παράλληλα, στέκεται σταθερά στον χαρακτήρα μιας ταινίας τρόμου αφού από την αρχή δείχνει τις προθέσεις του… Πως? Με ένα καθοριστικό πλάνο όπου τα αγγελικά μάτια του Ντέιβιντ συναντούν απειλητικά το βλέμμα του θεατή
Ο Dan Stevens (γνωστός από τη σειρά Downton Abbey) υποδύεται εδώ έναν βετεράνο πολέμου. Η ερμηνεία του είναι σχιζοφρενική και ταιριάζει απόλυτα με την τρέλα που κυριαρχεί στο σενάριο. Μονάχα η ματιά και το σαρδόνιο χαμόγελό του αρκούν, ώστε να μας δώσει να καταλάβουμε με ποιον έχουμε μπλέξει.
Εκτός από τον Stevens, πρωταγωνιστεί και η μουσική. To soundtrack είναι καταπληκτικό. Εlectro pop, hardcore dance κομμάτια που έχουν το στυλ των ’80s που αγαπήσαμε συνοδεύουν σχεδόν όλες τις σκηνές. Συγκεκριμένα, υπάρχει μια σκηνή (εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως η καλύτερη της ταινίας) όπου ο συνδυασμός της μουσικής με το εικαστικό περιεχόμενο της εικόνας, προκαλούν αισθητική πανδαισία!
Υ.Γ. Είμαι σίγουρη πως αφού δείτε το “The Guest”, θα αρχίσετε το ψάξιμο για το soundtrack-όπως έκανα και εγώ!
Που τη βλέπω;: Σύντομα σε Dvd.