Η ταινία της ημέρας: The kid with a bike/ Το παιδί με το ποδήλατο (2011)

Written by

Σκηνοθεσία-Σενάριο: Ζαν Πιέρ και Λουκ Νταρντέν

Παίζουν: Σεσίλ Ντε Φρανς, Τομά Ντορέ, Ζερεμί Ρενιέ

Διάρκεια: 87′

Υπόθεση: Ο Σιρίλ, ένας δωδεκάχρονος πιτσιρικάς έχει έναν και μόνο στόχο: να βρει τον πατέρα του που τον παράτησε στο ορφανοτροφείο. Η γνωριμία του με την Σαμάνθα, μία κομμώτρια που τον φιλοξενεί τα Σαββατοκύριακα θα τον φέρει αντιμέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα.

Γιατί να την δω;: Ήμουν πάντα της άποψης ότι αν καταφέρεις να περιγράψεις μία ταινία με λίγα λόγια, τότε η ταινία έχει καταφέρει έναν από τους μεγαλύτερους και τους πιο δύσκολους στόχους της: να γίνει κατανοητή. Έτσι είναι οι ταινίες των αδερφών Νταρντέν. Καθαρές. με τα πιο απλά φιλμικά μέσα, με ενέργεια, βαθύ συναισθηματισμό, καθαρή ματιά. Αυτά ακριβώς είναι τα στοιχεία της ταινίας “Το παιδί με το ποδήλατο” που μας καθήλωσε με την σφιχτή του αφήγηση και την σύντομη της διάρκεια (μόλις 80 λεπτά) και κατάφερε να μας κάνει να την έχουμε στο μυαλό μας για πολλές μέρες μετά την θέαση της.

Κάποιοι ίσως να την θεωρήσουν “άλλη μία ταινία ενηλικίωσης”. Δεν είναι έτσι. Είναι μία από τις καλύτερες και πιο σκληρές (όχι οπτικά αλλά στο κομμάτι της συνειδητοποίησης) ταινίες του “υποείδους”. Ο Σιρίλ, αυτός ο υπέροχος πιτσιρικάς, τα βάζει με την ζωή και μαθαίνει. Μαθαίνει να πηγαίνει με το ποδήλατο του από λακούβες γεμάτες λάσπες, να πέφτει, να χτυπά και να ξανασηκώνεται. Να ενηλικιώνεται από τα παθήματα και να τα επιδιώκει ως βασικό συστατικό της ωρίμανσης του. Αλλά όσο και αν τον χτυπά η ζωή κατάμουτρα, ένα πράμα δεν θέλει να του πάρουν. Το δικαίωμα να ονειρεύεται. Να ονειρεύεται πως ο πατέρας του θα γυρίσει να τον πάρει πίσω, καβάλα στο αγαπημένο του ποδήλατο.

Ο κινηματογράφος των αδερφών Νταρντέν είναι αυτό που θα λέγαμε “σεμιναριακός”. Η αφήγηση και εδώ είναι στιβαρή, ξεκάθαρη, γεμάτη νοήματα. Μέσα σε 80 λεπτά καταφέρνουν να φέρουν τον θεατή αντιμέτωπο με τα δικά του κατάβαθα μέσα από τις συνεχείς ανηφόρες που έχει να ανέβει ο Σιρίλ. Προς θεού όμως, οι Νταρντέν δεν είναι τίποτα πεσιμιστές. Αν και η ανθρώπινη μοίρα μοιάζει με τον μύθο του Σίσυφου, οι Νταρντέν αφήνουν πάντα ένα παραθυράκι αισιοδοξίας, άλλοτε εμφανές και άλλο κρυφό. Το σινεμά τους λυτρώνει και γίνεται καθαρτήριο των ψυχών των πρόθυμων θεατών αλλά και των ηρώων τους. Ενορχηστρωμένο σενάριο, ακρίβεια στην ψυχική υπόσταση των χαρακτήρων και τελικά μία ισορροπημένη, υπέροχη ταινία.

Που την βλέπω;: Απόψε (11/12) στις 22.00 στην Νέριτ.