Η ταινία της ημέρας: The meaning of life/ Το νόημα της ζωής (1983)

Written by

Σκηνοθεσία: Τέρι Τζόουνς

Σενάριο: Μόντι Πάιθον

Παίζουν: Μόντι Πάιθον

Υπόθεση: Το νόημα της ζωής μέσα από τα μάτια των Μόντι Πάιθον δοσμένο μέσα από αυτόνομα μικρά σποτ που συνδέονται (με σουρεάλ τρόπο) με την γέννηση, την πορεία και τον θάνατο του ανθρώπου.

Γιατί να την δω;:Ποιο είμαστε; Που πηγαίνουμε; Από που ερχόμαστε; Πόσο αλάτι χρειάζονται τα μακαρόνια; Φιλόσοφοι και αργόσχολοι ανά τους αιώνες παρέα με παπάδες και οσιομάρτυρες έψαχναν, έβρισκαν και ξαναέχαναν την απάντηση στο ερώτημα “τι στο διάολο κάνουμε εδώ”. Και όμως, ο άνθρωπος, το μόνο ον με νόηση απ’ όλα τα έμβια της γης αδυνατεί να δώσει μία πειστική απάντηση και να ανακουφιστεί από τον φόβο του θανάτου. Ένα από τα πολλά γιατρσόφια για το παντονινό άγχος του θανάτου που έχει ο άνθρωπος είναι το γέλιο. Και εδώ οι ειδικοί αναλαμβάνουν να ανακουφίσουν την ανθρώπινη περιέργεια και να μετατοπίσουν το έρωτημα γύρω από την ζωη στο ερώτημα “τι έχει να φάμε”.

Οι Πάιθον είναι οι μεγαλύτεροι κωμικοί του αιώνα που μας πέρασε μαζί με τον Τσάπλιν, τον Κίτον και τους αδερφούς Μαρξ. Το σουρεαλιστικό τους χιούμορ σε ξαφνιάζει καθώς δεν έχει σταματημό. Οι “θέση” κωμικοί ήταν πάντα μία δύσκολη δουλειά. Γιατί δεν αρκεί να κάνεις χαζομάρες (τα γνωστά γκαγκ) για να γελάσει ο θεατής. Θα πρέπει να εμβαθύνεις και να καυτηριάσεις συμπεριφορές, καταστάσεις, κοινωνικές δομές, χαρακτήρες κτλ. Αυτοί την φορά οι Μόντι Πάιθοντ ο παράκαναν: κορόιδεψαν τον άνθρωπο. Και ξέρετε κάτι; Καλά τον έκαναν. Από το πλοίο της ασφαλιστικής εταιρείας το οποίο μετατράπηκε στην τελική του μορφή από την αρχική που ήταν το κτίριο της εταιρείας και που κατακτημένο από τους πειρατές γερασμένους υπαλλήλους του σαλπάρει για να καταστρέψει την ελεύθερη οικονομία μέχρι τα φιλοσοφικά ερωτήματα που θέτει μία παρέα στον χάρο και από τα την υποχρεωτική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που διδάσκεται σε ένα καθολικό σχολείο μέχρι την με το ζόρι δωρεά οργάνων από έναν χασικλή παππού, το γέλιο εκτοξεύεται απρόκλητα.

Οι Μόντι Πάιθον πιάνουν τον καλύτερο τους εαυτό και ρίχνονται στα βαθιά κινηματογραφικά νερά καθώς σ’ αυτή την ταινία η κινηματογραφική γλώσσα κυριαρχεί των αστείων τσιτάτων, η υπόθεση σπάει και αναβλύζει μόνο όταν η κάμερα το επιτρέψει και οι ηθοποιοί τιθασεύονται σε ένα κινηματογραφικό σόου που πηγαίνει σύμφωνα με την ζωή του ανθρώπου. Η λογική ξεπερνάτε, και το νόημα της ζωής τελικά δίνεται στο τέλος μέσα από έναν φάκελο (από κείνους που φέρνουν στους παρουσιαστές των βραβείων για να ανακοινώσουν το όνομα του νικητή). Οι Μόντι Πάιθον για μία ακόμα φορά τα βάζουν με όλους: εκκλησία, θρησκεία, θεό, δαίμονα, κατανάλωση, καπιταλισμό, φιλοσοφία, τηλεόραση και με ό,τι μπορεί να απασχολεί τον σύγχρονο άνθρωπο. Τα κινούμενα σχέδια επιμελείται και πάλι ο Τέρι Γκίλιαμ. Οι Μόντι Πάιθον λοιπόν πιο ώριμοι από ποτέ μας προσφέρουν την καλύτερη τους κατά πολλούς κωμωδία.