Σκηνοθεσία: Γιώργος Σιουγας
Παίζουν: Όμηρος Πουλάκης, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Ιωάννα Τσιλιγκούρη
Υπόθεση: Μία τριμελής οικογένεια από την Τιφλίδα, επιβιώνει σε ένα μικρό σπίτι στην Αθήνα. Ο μεγάλος γιος βρίσκεται ένα βήμα πριν από τον γάμο με την αγαπημένη του. Ο μικρότερος γιο προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και να βρει την κατάλληλη χημεία μεταξύ του κόσμου των ενήλικων και αυτού που έχει στο (μικρό) μυαλό του. Και ανάμεσα σ’ αυτή την ανισορροπία βρίσκεται η μάνα, που κατηγορεί τον εαυτό της πως αυτή ευθύνεται για το «προβλημα» του μικρού της γιου καθώς δεν είχε γάλα να τον θηλάσει όταν ήταν μικρός.
Γιατί να την δω;: Έχουμε αναφέρει πολλές φορές εδώ στο Thessaloniki Culture ότι αγαπάμε τον ελληνικό κινηματογράφο και στηρίζουμε τις προσπάθειες νέων καλλιτεχνών να εκφραστούν. Με το στανιό όμως αυτό δεν γίνεται. Αν κάτι πραγματικά αξίζει, έχουμε την ανυπομονησία να γράψουμε κάτι γι αυτό. Μία τέτοια περίπτωση είναι και Το Γάλα. Θεατρικό έργο του Βασίλη Κατσικονούρη. Μεταφέρεται με ιδιαίτερα ξεχωριστό τρόπο στην μεγάλη οθόνη από τον Γιώργο Σιουγα ο οποίος μ’ αυτήν την ταινία ντεπουτάρει στον χώρο του μεγάλου μήκους. Δίπλα του ένα καστ από εξαίσιους ηθοποιούς. Από τον σταθερό Όμηρο Πουλάκη (που να σημειώσω ότι είναι και εξαιρετικό παιδί), τον ισορροπημένο Προμηθεά Αλειφερόπουλο μέχρι την μετρημένη Ιωάννα Τσιλιγκούρη. Και τονίζουμε την σταθερότητα διότι είναι και ένα από τα ζητούμενα σε θεματικές που μπορεί να προσεγγίσουν το μελόδραμα. Ευτυχώς ο Σιούγας βρίσκει ένα πολύ ενδιαφέρον αφηγηματικό τέχνασμα όταν το έργο είναι έτοιμο να μπαλατσάρει προς την μεριά του μελό. Βγάζει την κάμερα έξω από το μικρό και σκοτεινό σπίτι της οικογένειας και κάνει την ιστορία πιο καθολική.
Η ευκολία που χειρίζεται την κάμερα ο Σιουγας είναι αξιοσημείωτη καθώς και η διεύθυνση φωτογραφίας του Γιάννη Δρακουλαράκου η οποία είναι υψηλού επιπέδου. Η μεσοαστική αντίληψη της ευτυχίας , η οικογενειακή δομή, η προβληματική γύρω από την μετανάστευση, η επιτυχής διαλεκτική ανάμεσα στις σεκάνς αλλά και τα προχωρημένα συμβολικά στοιχεία της ταινίας την κατατάσσουν στην δεκάδα των καλύτερων ελληνικών ταινιών από το 2000 και έπειτα. Ευτύχημα αποτελεί και η αποφυγή οποιουδήποτε είδους χρήσης της φιλοσοφίας και της αισθητικής του ρεαλισμού. Χορτάσαμε ψευτορεαλισμό στον ελληνικό κινηματογράφο! Τέλος, θα αποφύγω να μπω στην σύγκριση του φιλμ με το θεατρικό διότι αν και παραστατικές τέχνες και οι δυο, εν τούτοις ο τρόπος ανάπτυξης της ιστορίας έχει τεράστιες διαφορές. Σκληρή ταινία με πολλά επίπεδα ανάγνωσης τόσο στο κομμάτι «οικογένεια» όσο και στο κομμάτι «κοινωνία».