Σκηνοθεσία: Sebastian Borenszstein
Παίζουν: Ricardo Darin, Muriel Santa Ana, Ignasio Huang
Υπόθεση: Ο Ρομπέρτο έχει ένα μικρό μαγαζί με σιδερικά σε μία γειτονιά του Μπουένος Άιρες. Είναι ο χαρακτηριστικός τύπος άξεστου, μοναχικού μουντρούχου ανθρώπου που η ανθρώπινη παρουσία τον ενοχλεί ή τουλάχιστον τον κάνει να αισθάνεται άβολα. Το παράξενο του χόμπι είναι η συλλογή από παράξενες ιστορίες που βρίσκει στην εφημερίδα απ’ όλο τον κόσμο. Η μοναχική του ζωή θα αλλάξει όταν θα βρει τυχαία στον δρόμο έναν κινέζο και θα «αναγκαστεί» να τον φιλοξενήσει για λίγο καιρό σπίτι του.
Γιατί να την δω;: Ένα από τα πολλά και σημαντικά στοιχεία που έχει ο κινηματογράφος είναι ότι αναδεικνύει μία αρχή την οποία οι άνθρωποι ξεχνάμε: είμαστε ότι κάνουμε, όχι ό,τι λέμε ούτε ό,τι σκεφτόμαστε. Αυτή η αρχή έρχεται να πλαισιωθεί από την λογική των εμπειριών. Την λογική δηλαδή που λέει πως ο άνθρωπος αλλάζει και διαμορφώνεται ανάλογα με τις εμπειρίες του. Έτσι είναι ο Ρομπέρτο. Κρύβει μέσα του έναν γλυκό κόσμο ο οποίος δεν βρήκε ποτέ τον χώρο να βγει και να διασκορπιστεί στην ατμόσφαιρα. Η μοίρα του δίνει αυτή την δυνατότητα και αυτός δεν χάνει την ευκαιρία του. Γιατί μάλλον το χει ανάγκη. Γιατί μάλλον όλοι οι άνθρωποι το χουμε ανάγκη.
Ένα άλλο στοιχείο είναι η καθολικότητα της γλώσσας του κινηματογράφου. Ο Ρομπέρτο και ο Jun δεν μιλούν την ίδια γλώσσα. Για να καταφέρουν να επικοινωνήσουν, παρατηρούν ο ένας τον άλλον και προσπαθούν να αντιληφθούν στοιχεία της καθημερινότητας και της ιδιοσυγκρασίας του άλλου. Νοήματα, βλέμματα, στάση του σώματος όλα εκείνα τα στοιχεία που πρέπει να κάνουν οι ηθοποιοί για να πείσουν τον θεατή για την κατάσταση που βρίσκονται και να επικοινωνήσουν μαζί του.
Η διακριτική σκηνοθεσία του Borenszstein (που μας θύμισε αρκετά την οπτική του Καουρισμάκι) και η συγκρατημένη προσέγγιση του Ricardo Darin (τον έχουμε δει να παίζει επίσης στο υπέροχο «Το μυστικό στα μάτια της») προσφέρουν την ατμόσφαιρα εκείνη που χρειάζεται για ένα τέτοιο θέμα. Το ειρωνικό χιούμορ μαλακώνει κι άλλο την ήδη ευχαρίστηση υφή της ταινίας και κάνει την πορεία της εξέλιξης του Ρομπέρτο ακόμα πιο ήπια και πιο προσβάσιμη στους θεατές. Εν ολίγοις, αυτή η low budget αργεντίνικη ταινία μας φέρνει ενώπιον του εαυτού μας και ειδικά εκείνου του κομματιού που πάντα διερωτάται «τι θα ‘κανα στην θέση του;». Ευτυχώς υπάρχει ο καλός κινηματογράφος που μας κάνει ακόμα να σκεφτόμαστε και να μας γεννά ερωτήματα.