Δεύτερο μέρος του αφιερώματος στον μεγάλο Γούντι Άλλεν όπου παρουσιάζουμε τις λιγότερο γνωστές ταινίες του σκηνοθέτη.
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Γούντι Άλλεν
Παίζουν: Γούντι Άλλεν, Μία Φάροου, Πάτρικ Χόργκαν
Υπόθεση: Ο Zelig είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Μπορεί και προσαρμόζεται απόλυτα, ψυχικά και σωματικά, ανάλογα με τον συνομιλητή και τις συνθήκες.
Γιατί να την δω;: Ψάχνοντας στο ίντερνετ για περισσότερα στοιχεία γύρω από την ταινία έπεσα πάνω στην αγγλική ονομασία του νέου αυτού είδους που εγκαινίασε ο Γούντι Άλλεν: mockumentary! Στα ελληνικά το βρίσκουμε με την ονομασία “ψευδοντοκιμαντέρ” δηλαδή η ταινία μυθοπλασίας που έχει στοιχεία ντοκιουμενταρίστικης αφήγησης. Ο πανέξυπνος Γούντι Άλλεν λοιπόν φτιάχνει μία ταινία που παραπέμπει σε ντοκιμαντέρ και παρουσιάζει την ζωή ενός ιδιαίτερα χαρισματικού ανθρώπου που καταφέρνει και αλλάζει μορφή ανάλογα με τον συνομιλητή του. Γίνεται λοιπόν από ραβίνος μέχρι μασίστας και όλα αυτά για την βαθιά ανάγκη του για επικοινωνία και αποδοχή. Ταυτόχρονα, γεννάται ένα love story με την ψυχοθεραπεύτρια του και όλη η ταινία στηρίζεται αφηγηματικά σ’ αυτή την κεντρική σχέση.
Ο Γούντι Άλλεν ταράζει συθέμελα τον κινηματογράφο και παντρεύει δύο είδη που από τότε βαδίζουν χέρι χέρι. Είναι άλλωστε κοινώς αποδεκτό πλέον ότι το ντοκιμαντέρ είναι κι αυτό μυθοπλασία. Πέρας του δυναμικού του σεναρίου, ο Άλλεν καταφέρνει με την σκηνοθετική του δεξιοτεχνία να μας πείσει ότι η ταινία που βλέπουμε είναι όντως ντοκιμαντέρ και απευθύνεται σε ένα υπαρκτό πρόσωπο. Δεν λείπει ούτε το μαύρο χιούμορ, ούτε η κριτική στην κοινωνική δομή αλλά και στις ανθρώπινες ανάγκες, ούτε ο νευρωτικός τρόπος παιξίματος του Άλλεν, ούτε βέβαια η καλή φωτογραφία. Μία ταινία που αξίζει να την βλέπουμε ξανά και ξανά για να αντιληφθούμε ότι τα όρια του κινηματογράφου δεν υπάρχουν ή τουλάχιστον συνεχώς διευρύνονται.