Σκηνοθεσία-Σενάριο: Ρίτσαρντ Λινκλατερ
Παίζουν: Ελάρ Κολτρέιν, Πατρίτσια Άργκιουτ, Ίθαν Χοκ
Υπόθεση: Η ζωή του Μέισον από την ηλικία των 5 χρόνων μέχρι την ενηλικίωση του.
Γιατί να την δω;: Γράφτηκαν πολλά γύρω απ’ την ταινία. Το ξεχωριστό της στοιχείο είναι ότι η ταινία ολοκληρώθηκε σε 13 χρόνια διότι ο πρωταγωνιστής, ο Έλαρ Κολτρέιν, μεγάλωνε παράλληλα με τον Μέισον. Ο Λίνκλατερ έκανε αυτό το ενδιαφέρον πείραμα: πήρε έναν πεντάχρονο ηθοποιό και γύριζε την ταινία καθώς αυτός μεγάλωνε και ταυτόχρονα μεγάλωνε και ο χαρακτήρας του, ο Μέισον. Και μαζί με τον Μέισον όλοι οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές αλλά και ο σκηνοθέτης. Είναι μοναδικό πραγματικά αν κανείς αναλογιστεί το τι κόπο και προσπάθεια αλλά και υπομονή χρειάζεται απ’ όλους ώστε να γυρίζουν μία ταινία πάνω στην πραγματική ωρίμανση ενός ανθρώπου. Ας αναλογιστούμε τις διαφορετικές συμπεριφορές που είχε ο καθένας από μας καθώς μεγάλωνε και μάλιστα από την ηλικία των πέντε μέχρι αυτή των δεκαοκτώ. Αναλογιστείτε το τι ρίσκο παίρνει ένας σκηνοθέτης να εμπιστευτεί έναν πιτσιρικά πέντε χρονών και να εξαρτά την ταινία του από την δική του ωρίμανση. Θα μπορούσε να τα διαλύσει όλα αν ας πούμε περνούσε μία παράξενη φάση στην εφηβεία του!
Έχοντας λοιπόν όλα αυτά στο μυαλό τους οι θεατές της ταινίας παρακολουθούσαν μπροστά να εξελίσσεται μία από τις ιδιαίτερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου. Ας ξεχάσουμε όμως για λίγο αυτό το στοιχείο (άραγε μπορεί να ξεχαστεί;) και ας σκεφτούμε την ταινία ως απλά ένα φιλμ που ως θέμα έχει την ενηλικίωση ενός αγοριού. Έχει ενδιαφέρον; Από μόνη της όχι! Κατηγορηματικά! Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ανιαρή και άνευρη. Στην ουσία δεν γίνεται τίποτα! Η απλή μορφή αρχή-μέση-τέλος δεν υπάρχει, η κλιμάκωση δεν έρχεται ποτέ και οι χαρακτήρες δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον. Γιατί λοιπόν είναι τόσο σπουδαία; Διότι από την αρχή της κάνει μία άτυπη συμφωνία με τον θεατή: αυτό που θα δείτε είναι η παράλληλη ενηλικίωση του χαρακτήρα και του ηθοποιού! Το κοινό γνωρίζοντας αυτό την κομβική πληροφορία αποστασιοποιεται τόσο όσο χρειάζεται για να ναι επιεικές απέναντι στην ιδιαιτερότητα του εν λόγω φιλμ!
Καταλήγοντας, προφανώς και πρόκειται για μία από τις πιο ενδιαφέροντες ταινίες της χρονιάς. Θα μας φανεί παράξενο αν δεν την δούμε υποψήφια για όσκαρ. Ίσως να θέλαμε να δούμε μεγαλύτερες διαφορές στην υποκριτική του πιτσιρικά όπως βλέπουμε για παράδειγμα στην Λόρει Λινκλατερ η οποία από τσαμπουκαλού πιτσιρίκα γίνεται μία σιωπηλή και σκεπτική έφηβη και τέλος μία νεαρή δυναμική γυναίκα! Για μία ακόμα φορά η ταινία του Λινκλάτερ έχει εξαιρετική φωτογραφία, είναι καλοδομημένη αλλά μάλλον λίγο μεγαλύτερη απ’ όσο θα θέλαμε! Εν πάση περιπτώση αξίζει και με το παραπάνω να την δει κάποιος!