Σκηνοθέτης: Hayao Miyazaki
Υπόθεση: Η μικρή Chiciro μετακομίζει με τους γονείς της σε μία καινούργια πόλη. Στον δρόμο πριν το νέο τους σπίτι βρίσκουν ένα τούνελ που οδηγεί σε μία παράξενη πόλη. Στην άδεια από κόσμο πόλη αλλά γεμάτη από φαγητό, οι γονείς της Chiciro μπαίνουν στον πειρασμό να γευτούν τα πλούσια εδέσματα καθώς η μικρή μας φίλη κάνει βόλτα στην παράξενο και απόκοσμο μέρος. Γυρνώντας βρίσκει τους γονείς της μεταμορφωμένους σε γουρούνια και αναλαμβάνει να τους λύσει τα μάτια που τους έκανε η κακούργα μάγισσα- «διοικητής» της πόλης. Σύμμαχο της σ’ αυτή την περιπέτεια θα έχει τον Λευκό Δράκο.
Γιατί να την δω;: Ο Miyazaki έχει συστηθεί στους λάτρεις των animation λίγα χρόνια πριν με την «Πριγκίπισσα Μονονοκε» και έχει αποσπάσει κάτι παραπάνω από διθυραμβικές κριτικές. Έρχεται όμως να απογειώσει την animated αισθητική και την δυνατότητα που μπορεί να προσφέρει μία τέτοια αφηγηματική ελευθερία με το «Ταξίδι στην χώρα των θαυμάτων» το οποίο κατακτά δίκαια την Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου το 2002. Επιπρόσθετα κερδίζει το ευρύ κοινό ακόμα και πριν γίνει διανομή της ταινίας στις αίθουσες των ΗΠΑ. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο imdb περίπου διακόσιες πενήντα χιλιάδες θεατών την έχουν βαθμολογήσει με πάνω από οκτώ, πράμα εξαιρετικό για μία ταινία animation και δη που δεν παραχθεί στο Hollywood.
Στο δια ταύτα, η Chiciro είναι η προσωποποίηση της παιδικότητας και της γλυκύτητας που έχει ο άνθρωπος είτε βαθιά μέσα στην ψυχή του είτε φανερά στην συμπεριφορά του πριν την ενηλικίωση του. Η αθωότητα της Chiciro την κάνει να νικά τους φόβους της, να αντιμετωπίζει το κακό με συμπάθεια, να προσεγγίζει με υπομονή και με γαλήνη τα βρωμερά ανθρωπόμορφα τέρατα που επισκέπτονται την πόλη, να μην κερδίζεται από το χρήμα και να έχει έναν και μόνο καθαρό και υπέρτατο στόχο: να ξαναδεί τους γονείς της. Ο φόβος της απώλειας των γονέων κυνηγά πάντα τα παιδιά. Ο θάνατος, λέξη άγνωστη στα μικρά τους μυαλουδάκια προσεγγίζεται με μία γλυκύτητα αλλά και με μία δυσπιστία που αυτόματα τους ωριμάζει.
Η κριτική του Miyazaki στην απληστία είναι ευθεία και ευκρινής, το όνειρο παλεύει να μην γίνει εφιάλτης, το κακό κρίνεται ως αναθεωρήσιμο, ο νικητής και ο χαμένος χάνουν τις έννοιες τους και η μικρή μας πρωταγωνίστρια ανατρέπει όλες τις υπάρχουσες επιφανειακές συνθήκες και προσεγγίσεις των χαρακτήρων. Όπως εύστοχα αναφέρει ο Παναγιώτης Μαθιουδάκης « Στα σημεια που η ταινια γινοταν βαρια, αρχιζε να παιρνει το πανω χερι η καρτουνιστικη υπερβολη και περιεπαιζε τελικα τον τρομο που δημιουργουσε. Αντιθετα ομως στα σημεια που χαλαρωνε, ενα συνονθυλεμα απο ονειρικα τοπια και μαγευτικη μουσικη καλουσε το κοινο βρεθει διπλα στη μικρη ηρωιδα να της πιασει το χερι και να ζησουν μαζι τη στιγμη, χαμενοι ολοι σε αυτον τον κοσμο του «πουθενα».