Μια πολύ δυνατή ιστορία, ένα εξαιρετικό κείμενο διασκεύασαν και παρουσιάζουν για λίγες μόνο παραστάσεις στο Μικρό θέατρο της Μονής Λ αζαριστών ο σκηνοθέτης Γιάννης Αναστασάκης και η Μαρία Τσιμά. Πρόκειται για την θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματος της Ινές Κανιατί “Η Τρελοβγενιώ”, γραμμένο το 1977 και μεταφρασμένο στα ελληνικά από την Ρενέ Ψυρούκη. Η συγκεκριμένη παράσταση ,που χθες έκανε πρεμιέρα στη σκηνή του κρατικού, είναι η τρίτη εκδοχή που παρουσιάζει η ομάδα “ΣΤΙΓΜΗ” πάνω στο κείμενο αυτό.
Στην παράσταση αυτή παρακολουθούμε στην ουσία ένα one woman show, με την Μαρία Τσιμά στο ρόλο της Μαρίας, κόρη της Τρελοβγενιώς να αφηγείται, να μεταμορφώνεται, να γελάει και να δακρύζει και να καταφέρνει να μας κάνει και μας, τους θεατές, μέρος της αφήγησης, μέρος της παράστασης, συμπάσχοντας μαζί της στ α καλά και στ’ άσχημα. Προσπαθούσα να καταλάβω και να προσδιορίσω τι ήταν εκείνο που έκανε τον μονόλογο της ηρωϊδας τόσο ενδιαφέροντα, πώς τα κατάφερνε η ηθοποιός να μας πείσει ότι όλα αυτά μας αφορούν και η αλήθεια είναι πως δεν είχα την εντύπωση ότι έκανε κάτι το ιδιαίτερο. Οπότε κατέληξα ότι αυτό που ήταν ξεχωριστό στην ερμηνεία της, ήταν η ειλικρίνεια. Μαζί με την Μαρία Τσιμά, ο πάντα μετρημένος, Γιάννης Καραμφίλης υποδύεται όλους τους ανδρικούς ρόλους της παράστασης.
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Αναστασάκη ήταν επίσης μετρημένη, χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς, ανέδειξε τη δυναμική του κειμένου. Η παράσταση είχε μερικά πολύ ενδιαφέροντα σημεία όπως εκείνα τα σημεία που ακουγόταν το παιδικό τραγούδι “Δεν περνάς κυρα-Μαρία” ή η αρχή, προπαρασκευαστική, με την παιδική φωνή της Χαράς Αναστασάκη και την Μαρία Τσιμά να ξεφυλλίζει ένα παλιό μπλε τετράδιο με φωτογραφίες και κείμενα, που μας πήγαινε απευθείας πολλά χρόνια πίσω.
Οι φωτισμοί του Βασίλη Παπακωνσταντίνου ήταν απόλυτα λειτουργικοί και ειδικά ο τελευταίος φωτισμός με τη σκιά που δημιουργούσε στην σκηνή της κορύφωσης, επεξέτεινε την δραματική αγωνία. Η μουσική που ακούγεται, στην αρχή της παράστασης, είναι των Σωτήρη Δεμπόνου και Αντώνη Λιβιεράτου.
Εν κατακλείδι, είναι μια παράσταση που αξίζει κανείς να δει. Αξίζει να τη δει για την τελευταία της σκηνή-εικόνα που θα τον κάνει να βουρκώσει από συγκίνηση.