Πάω στο μανάβη και πρέπει να κλαίω μαζί με τα μπρόκολα και τα κουνουπίδια… κρίση μου λέει και τα κλαίω τα μαϊντανά μου! Τι να σου πω κι εσένα, πως έχεις άδικο? Να τον βλέπεις καθιστό δίπλα στα κρεμμυδάκια έτοιμο να κλάψει, εμ, φύγε κι εσύ από τα κρεμμύδια, από τη φύση τους είναι κλαψιάρικα.
Πάω στο περίπτερο για τσιγάρα και ακούω τον πόνο του περιπτερά, τι του ζητάνε, πόσα πουλούσε , πόσα δεν πουλάει, χάλια… και κάθε φορά που αγοράζεις τσιγάρα να σε κοιτάζει με κείνο το ύφος και το βλέμμα του κουταβιού, αχ, εσύ καλά την έχεις που ακόμα μπορείς κι αγοράζεις τσιγάρα…, να νιώθεις και τύψεις! Με μαύρη καρδιά φεύγω κι από κει..
Είπα να βγω κι εγώ…
Ζω μια παράνοια! Μιλάω με φίλους και γνωστούς και όλοι σκέφτονται που θα μεταναστέψουν! «Που θα πάει αυτή η κατάσταση, τι θα γίνει στο μέλλον… “ Χάλια, χάλια, χάλια! Εκεί που μιλάμε πετάγεται και η ατάκα από κάποιον..
-Καλέ η Σταυρούλα χώρισε!!! Ε! Όχι πως δεν το περιμέναμε με τέτοια κρίση!
Φυσικά!!! Για ότι και να γίνει επικαλούμαστε μια κρίση, οικονομική, προσωπική, κοινωνική, κρίση να είναι και μέσα είμαστε!
Έτσι βρισκόμαστε εμείς, λέμε, λέμε, λέμε, ξεφεύγουμε και λίγο…
-Που θα μαζευτούμε για ένα ποτάκι? Την ζω την παράνοια δεν είναι η ιδέα μου!
Τα πίνουμε, κλαίμε τη μοίρα μας, απλά αλλάξαμε περιβάλλον!
Ξυπνάω με πονοκέφαλο φυσικά (πάλι μόνο εγώ, όλοι οι άλλοι μια χαρά).
Δε δουλεύω, λόγω κρίσης φυσικά, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο όλοι οι φίλοι μου που δουλεύουν, κάθε πρωί σερφάρουν στο ίντερνετ! Πως το κάνουν αυτό?
Εγώ που κάθομαι και δεν προλαβαίνω να μαζέψω ούτε τα «δώρα» από τη βρωμοφάρμα!
Θα το πάρω το χάπι μου…
Χτυπάει το τηλέφωνο..η Μαιρούλα!
Η Μαιρούλα είναι μια πολύ γλυκιά φίλη από Θεσσαλονίκη και πολύ ευκατάστατη. Κοινός, σε άλλο κόσμο!
Που είσαι μου λέει?!!
-Που να μαι βρε Μαιρούλα, τρέλας και απόγνωσης γωνία?
-Αχ άμα σου πω κι εγώ? Έχω τόση ώρα στα μαγαζιά και δε βρίσκω τίποτα πια, τίποτα που να μ αρέσει! Να θες να ξοδέψεις και να μην βρίσκεις τίποτα! Απόγνωση σε λέω!!
Την ακούω να παραλογίζεται για λίγα λεπτά και επανέρχομαι στην πραγματικότητα κλείνοντας κάποια στιγμή την κουβέντα μας, μ ένα «τα λέμε»!
Σηκώνομαι να βάλω λίγο καφέ ακόμα, αν και πιάνω τον εαυτό μου να θέλω αλκοόλ μ αυτά που ακούω.
Οικονομική κρίση σκέφτομαι κι εγώ και λέω να φορτώσω όλα μου τα προβλήματα εκεί και να ησυχάσω! Ρε λες? Μπα.. τώρα που το καλοσκέφτομαι δεν αξίζει.
Τη υγειά μας να έχουμε να γκρινιάζουμε, κι όλα θα τα κάνουμε!
Οικονομική κρίση ακούς? Σε πατάω κάτω εγώ, όχι εσύ εμένα!
Άντε γεια μας!
Γράφει η Κλωντίν Ζαρταλούδη