Ηλέκτρα Σοφοκλή
Στυλιζαρισμένη, ιερατική, με μια αίσθηση βραδύτητας, στατικότητας και αποστασιοποίησης, σε μια ατμόσφαιρα πένθους, απομόνωσης και αποκοπής ξετυλίχτηκε η παράσταση του Εθνικού θεάτρου Ηλέκτρα, του τραγικού ποιητή Σοφοκλή. Παράσταση ενταγμένη στο πρόγραμμα του 4ου φεστιβάλ Δάσους που διοργανώνεται από το ΚθβΕ.
Σε γεωμετρικό λευκό σκηνικό τοποθετήθηκε η δράση. Με μια σκάλα και έναν τοίχο με κυκλικό στόμιο-μάτι εξόδου στη σκηνή και με μικρούς κύβους τοποθετημένους περιμετρικά γύρω από την ορχήστρα και γύρω από έναν μικρό εσωτερικό κύκλο-βωμό, στήθηκε ο επάλληλος κλοιός του αδιέξοδου τραγικού έργου. Με μια αιμάτινη κλωστή -συμπληρωματικά τοποθετημένη στην εξέλιξη παράλληλα με την υποκριτική δράση- κινήθηκε η αναπαράσταση του πένθους, του θρήνου, της επιστροφής, της αναγνώρισης, της εκδίκησης, των φόνων και των δεινών του κύκλου των Ατρειδών, στο χρησμοδοτικό θέσφατο μιας αδιέξοδης μοίρας.
Ο θίασος εισήλθε στη σκηνή με επίσημη πομπή μουσικών και ηθοποιών, προαναγγέλοντας το σχήμα έναρξης του κλασσικού τρόπου. Ατμόσφαιρα μυστηριακή: πέπλων που ανακινήθηκαν στον νυχτερινό αέρα αφήνοντας ρωγμές αναγνώρισης της ταυτότητας των προσώπων και βλεμμάτων στραμμένων προς τον έσω εαυτό και άλλων προς το κοινό των θεατών. Έτσι άρχισε ο μουρμουριστός και ρυθμικά επαναλαμβανόμενος θρήνος. Με ψελλίσματα, φράσεις, σιωπές παρατήρησης, κινήσεις αρχετυπικές και διεισδυτικά βλέμματα πάνω σε ορατά και αόρατα νήματα που συνέχουν τα αρχέγονα ανθρώπινα πάθη και τους θεϊκούς χρησμούς για το δίκαιο και άδικο μιας πράξης, για την αποκατάσταση της χαμένης αρμονίας του κόσμου.
Σκοτεινοί φωτισμοί έδειξαν τα αμόλυντα πέπλα που κάλυπταν τα πρόσωπα του Χορού και τα οποία σταδιακά έπεσαν, αποκαλύπτοντας το έσω ρούχο που κηλιδώνεται κι αυτό σε περιβάλλον σκοτεινών ενστίκτων, βίας και εκδίκησης, στον κόσμο των ηρώων Ηλέκτρας και Ορέστη, των παιδιών του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, στην πόλη των Μυκηνών. Κόκκινες πινελιές υπογράμμισαν το αίμα και μαύρες κηλίδες λέκιασαν τον βωμό και το φόρεμα, τα χέρια, το πρόσωπο και τα μάτια της Ηλέκτρας καθώς και του Ορέστη, τα σώματα και τα ρούχα των άλλων προσώπων, στον σκοτεινό κύκλο του χρονικού μιας αρχινισμένης βίας πριν και μετά από αυτά τα μυθικά πρόσωπα.
Τα κοστούμια της Βασίλισσας και της άλλης κόρης, σε χάλκινες αποχρώσεις και με διακριτά στολίδια, υπογράμμισαν εύστοχα το αξίωμα, τις τροπές συγκατάνευσης και τις μετατροπίες συμπόρευσης εν τέλει για την Χρυσόθεμι. Το κοστούμι του Αίγισθου, με εκείνο το θαμπό χρυσοπράσινο, φωτίστηκε για λίγο και σκοτείνιασε στο άδοξο μετέωρο τέλος της τραγωδίας, με το κλείσιμο του έργου του τραγικού ποιητή Σοφοκλή.
Με φράσεις βαριές και απαισιόδοξα υπογραμμισμένες από το ψυχαναλυτικό στίγμα της μετάφρασης, η υποκριτική ακολούθησε τους κανόνες των διττών λόγων με μεγαλοπρεπείς κινήσεις, ολοκληρώνοντας τον κύκλο της αισθητικής της παράστασης.
Παράστασης εγγεγραμμένης σε κύκλους διερεύνησης της ανθρώπινη ψυχής, στο βάθος αποτρόπαιων πράξεων, που γέννησαν σκοτεινές σκέψεις με το βάρος εκρηκτικών λέξεων, στον αινιγματικό αγώνα ζωής και θανάτου.
Ηλέκτρα Σοφοκλή, συντελεστές
Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική: Δημήτρης Σκύλας
Χορογραφία: Χαρά Κότσαλη
Ηλέκτρα: Αλεξία Καλτσίκη
Κλυταιμνήστρα: Μαρία Ναυπλιώτου
Ορέστης: Αλέξανδρος Μαυρόπουλος
Αίγισθος: Χρήστος Λούλης
Χρυσόθεμις: Ελένη Μολέσκη
Πυλάδης: Μάριος Παναγιώτου
Παιδαγωγός: Νίκος Χατζόπουλος
Χορός: Ασημίνα Αναστασοπούλου, Σοφία Αντωνίου, Ιωάννα Δερμετζίδου, Νάντια Κατσούρα, Ελένη Κουτσιούμπα, Κλεοπάτρα Μάρκου, Μαρία Μηνά, Τζωρτζίνα Παλαιοθεοδώρου, Νάνσυ Σιδέρη, Καλλιόπη Σίμου, Δανάη Τίκου, Μαρία Χάνου.
Μουσικοί επί σκηνής: Θοδωρής Βαζάκας (κρουστά), Χρήστος Γιάκκας (τρομπόνι), Μαρία Δελλή (Μπαγιάν), Αλέξανδρος Ιωάννου (κρουστά), Γιάννης Κρητικός (κλαρινέτο).
cityculture.gr / Ηλέκτρα Σοφοκλή / Εθνικό Θέατρο / κριτική Άγγελα Μάντζιου