Σκεφτόμουν αυτή τη φράση με αφορμή ένα τραγούδι που άκουσα και μου άρεσε τόσο πολύ. Θέμα από μια ταινία του 2015. Ό,τι παραπέμπει σε αστέρια σίγουρα χαρακτηρίζεται ρομαντικό, όμως όποιος θέλει να έχει επαφή με την ζωή σίγουρα κρατάει αυτήν την πλευρά του. Τις νύχτες που όλα σκοτεινιάζουν και το μάτι δεν διακρίνει καλά, είναι πολλοί εκείνοι που κρυμμένοι στο σκοτάδι, κοιτάζουν τα αστέρια για να κάνουν τον απολογισμό τους. Είτε για να θυμηθούν την πορεία τους ξανά εντοπίζοντας τα λάθη που έγιναν και προσγειώθηκαν στη γη, είτε για να θυμηθούν πως η στάση στη γη είναι απλά σταθμός μετάβασης για την πορεία κοντά στα υπόλοιπα αστεράκια.
Όσο και αν το υπολογίζεις μάλλον δεν είμαστε ούτε αστέρια αφού απέχουμε άπειρα αστροέτη φωτός από τον ουρανό και κυρίως με τόση λογική που μας διέπει, είναι αδύνατο να σμίξουμε με τον ουρανό μας. Αλήθεια;
Κι όμως υπάρχει μια κρυφή δύναμη μέσα μας -η πίστη- αλάνθαστος αεροδιάδρομος για να οδηγήσει το σκαφάκι της καρδιάς μας στα όνειρά μας. Μοιάζει με παράλογη σκέψη να τολμάς να φανταστείς πως θα διασχίσεις όλον τον γαλαξία και θα βρεθείς σε εκείνη τη γωνιά που θα απολαμβάνεις τους κόπους σου χαρούμενα χωρίς καμία σκέψη παρακωλυτική. Κι όμως αν και ουτοπικό, αξίζει στα δύσκολα να το σκεφτόμαστε και να παίρνουμε δύναμη από την πρωτογενή αστρική μας ουσία.
Και φυσικά είναι δεδομένο πως στην πορεία μας, θα βρεθούν αυτοί που θα θελήσουν να πάρουν από την αστερόσκονή μας. Εκείνοι που θαυμάζουν και επιθυμούν να αποκτούν άκοπα. Όμως ξέρουμε πως η δύναμη μέσα μας αστείρευτη, δεν μπορεί να σταματήσει όσο κι αν μας κλέψουν πονηρά από αυτήν.
Νομίζω πως όλοι είμαστε χαμένα αστέρια, εν γένει και εν δυνάμει και μόνο το αποτέλεσμα των προσπαθειών μας θα ορίσει την τελική μας κατάσταση. Παραμείναμε χαμένα αστέρια εκτός τροχιάς ή καταφέρουμε να συγχρονιστούμε με όσα είμαστε ικανοί να πραγματοποιήσουμε;
Και η αλήθεια είναι πως -εν μέσω κρίσης- (κάθε είδους) γνωρίζω αρκετούς που παλεύουν με πείσμα να φτάσουν στους δικούς τους ουρανούς πολεμώντας και παλεύοντας. Αγκομαχώντας και ασθμαίνοντας κρυφά και κάτω από τα όμορφα «κοστουμάκια» τους. Ξεκινώντας με πρώτη αντικειμενική δυσκολία τον ίδιο τους τον εαυτό, ώστε να τον πείσουν ότι δε πρέπει να σταματήσει να ονειρεύεται. Στη συνέχεια να κάνουν πέρα την λογική της εποχής που ουρλιάζει σε κάθε βήμα τους – Δεν θα τα καταφέρεις!. Μα ο άνθρωπος ίσως μπορεί να ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα όντα γιατί εκτός από το να εκφράζει την λογική του μπορεί να ελπίζει, να φαντάζεται, να κινείται στη σφαίρα του πεπερασμένου, να φτιάχνει τον δικό του κόσμο.
Έχω δει πολλά παιδιά κρατώντας σφιχτά την επιθυμία τους για κάτι καλύτερο, να τολμούν με μόνο εφόδιο το πείσμα τους και το ταλέντο τους να συγχρονιστούν με τον δρόμο των βαθύτερων επιθυμιών τους. Παρά τις δυσκολίες που συναντούν να μην το βάζουν κάτω. Να είναι πιστοί σε κάθε επιδίωξη και να συνεχίζουν τον αγώνα τους γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν πως να τα παρατήσουν. Γιατί οι νύχτες που πέρασαν επιθυμώντας διακαώς να δεσπόζουν περήφανα αστεράκια στον κόσμο τους δεν ξεπερνιούνται, τα σημάδια που τους άφησαν δεν λησμονούνται. Τα επιχειρήματα της λογικής που με βεβαιότητα τους χαρακτήριζαν τρελούς για οποιοδήποτε διαστρικό ταξίδι- εγχείρημα δεν τους απέτρεψε ούτε στιγμή από το κρυφό ταξίδι. Οι νύχτες όσο δύσκολες άλλο τόσο ονειροπόλες, προετοίμαζαν το επόμενο πρωί για συνέχιση του στόχου.
Είμαι περήφανη για όλους αυτούς τους ανθρώπους που γνωρίζω, που τόλμησαν επεδίωξαν και με κόπο κατάφεραν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Παρά το ότι βρέθηκαν χαμένα αστέρια στον κόσμο της λογικής, κατάφεραν να γίνουν πολύτιμα φωτεινά αστέρια του κόσμου τους, δείχνοντας τον δρόμο με το φως τους και στους υπόλοιπους… Όλα είναι πιθανά.
cityculture.gr/ γράφει η Ντίνα Γιαννουπλάκη Ιστορικός