“Είμαι ένας άλλος” – στο Θέατρο Αθήναιον *κριτική Α

Written by

Τον Γιάννη Στάνκογλου να υποδύεται τον Αρθούρο Ρεμπώ παρακολουθήσαμε στην παράσταση “Είμαι ένας άλλος”, ένα έργο –  μονόλογο του Michael Azar, στο θέατρο Αθήναιον.

Η αλήθεια είναι πως οι παραστάσεις είχε πολλές αδυναμίες και σου έδινε την εντύπωση πως λίγες πρόβες ακόμα τις χρειάζονταν. Το κείμενο του Azar (σε μετάφραση της ίδια της σκηνοθέτιδας, Αλίκης Δανέζη-Knutsen) ήταν καταπληκτικό, με εξαιρετικές ατάκες, που δυστυχώς “θάφτηκαν”. Ο Ντέιβιντ Μάμετ λέει πως δεν υπάρχει χαρακτήρας ούτε πρόσωπο που να χρειάζεται να υποδυθεί ο ηθοποιός. Υπάρχουν μόνο μαύρα σημαδάκια στο χαρτί, οι λέξεις, που πρέπει να συστήσει ο ηθοποιός στο κοινό. Από αυτήν την άποψη, η παράσταση απέτυχε. Ήταν όλα πολύ θολά και συγκεχυμένα. Μονόλογος χωρίς αμεσότητα και απεύθυνση στο κοινό; Δεν γίνεται να εμφανίζεις και να εξαφανίζεις το κοινό όποτε σε βολεύει. Υπάρχει. Ή αποφασίζεις να το δεις ή όχι.

Ήταν πραγματικά λίγες οι στιγμές που το αναπαριστάμενο γεγονός φαινόταν ενδιαφέρον και ζωντανό. Τέτοιες στιγμές ήταν η αφήγηση με το τρένο ή κάποιες σπιρτόζικες ατάκες για το θάνατο. Η πλήρης σχεδόν απουσία παύσεων επέτεινε το πρόβλημα, γιατί οι ελάχιστες παύσεις που υπήρχαν λειτουργούσαν.

Κάτι άλλο που βρήκα εξαιρετική ιδέα κι είχε πολύ ενδιαφέρον όταν χρησιμοποιούνταν από τον ηθοποιό ήταν τα διάφορα χρηστικά αντικείμενα που ιπερίπταντο (τα σκηνικά επιμελήθηκε ο Νίκος Αναγνωστόπουλος). Δυστυχώς πολλές φορές ερχόταν κατά λάθος σ’ επαφή μαζί τους πράγμα που χαλούσε όλο το προϋπάρχον νόημα που τους είχε δοθεί. Πέρα από τα αντικείμενα αυτά, δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε κάποιο άλλο σκηνοθετικό εύρημα, τουναντίον βρήκα μέχρι και ενοχλητικό το να πηγαινοέρχεται ασκόπως στη σκηνή. Τουλάχιστον αν περπατούσε μόνο τετραγωνισμένα – στο τετράγωνο που ορίζει η σκηνή- ίσως η επανάληψη να δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα.

Γεγονός είναι πάντως πως ο Γιάννης Στάνκογλου μου φάνηκε εκτεθειμένος από τη σκηνοθεσία. Πραγματικά στεναχωρήθηκα, γιατί είχα πάει  θετικά προδιατεθειμένη και διαψεύστηκα.

Οι φωτισμοί του Γιάννη Δρακουλαράκου δεν βοηθούσαν καθόλου την παράσταση, ενώ η μουσική του Carl Michael von Hausswolff ήταν η καταλληλότερη που θα μπορούσα να φανταστώ για ένα θέμα σαν αυτό. Το μόνο που δεν κατάλαβα είναι γιατί να παίξει το τραγούδι του Αγγελάκα, που ήταν τελείως διαφορετικού μουσικού ύφους από τα υπόλοιπα κομμάτια και το μόνο που έκανε ήταν να σε “πετάξει έξω” από το κλίμα που πήγαινε να δημιουργηθεί. Το μοναδικό και αν μη τι άλλο ταιριαστό κοστούμι της παράστασης ήταν δημιούργημα του Σωτήρη Γεωργίου, ενώ την κίνηση – που κατά κύριο λόγο θύμιζε ποπ σταρ σε συναυλία- επιμελήθηκε ο Νίκος Δραγώνας.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω ότι την παράσταση δέχτηκε με ενθουσιασμό κι έντονα χειροκτροτήματα το κοινό. Ειλικρινή ή από αμηχανία; Ποιος ξέρει. Ίσως έχει κι αυτή το κοινό της.