Για τρίτη χρονιά ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη η παράσταση “Interview” στο θέατρο Αριστοτέλειον. Πρόκειται για μια κοινωνικοπολιτική μαύρη κωμωδία, σύμφωνα με το δελτίο τύπου της παράστασης, όπου μία φωνή (εξουσία) έχει να αντιμετωπίσει τέσσερις υποψήφιους για δουλειά. Ή και το αντίστροφο. Οι υποψήφιοι αντιπροσωπεύουν τέσσερις κοινωνικές ομάδες, που πλήττονται δραματικά από τις σημερινές συνθήκες και που βρίσκονται μέσα στην αρένα της αναζήτησης εργασίας (χειρωνάκτες, καλλιτέχνες, επιστήμονες, ανειδίκευτoι εργάτες). Η φωνή είναι αυτή που αξιολογεί κάθε πολίτη που επιθυμεί να εργαστεί και αποφασίζει για τις προσλήψεις σε όλους ανεξαιρέτως τους εργασιακούς τομείς. Αργά ή γρήγορα, όλο το ανθρώπινο δυναμικό, θα αναγκαστεί να περάσει από το “interview”. Αυτό είναι το θέμα της παράστασης. Τώρα ας περάσουμε στο αποτέλεσμα.
Την σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης είχε ο Χρήστος Θάνος, ο οποίος η αλήθεια είναι πως δεν έκανε καμία ιδιαίτερη δουλειά. Μ’ αυτό εννοώ πως δεν είδαμε καμία ιδιαίτερα εμπνευσμένη σκηνοθεσία. Εκτός κι αν δούλεψε μόνο σε επίπεδο καθοδήγησης των ηθοποιών από υποκριτικής απόψεως, οπότε κι εκεί το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές μεν, μέτριο δε. Γενικώς, η παράσταση ήταν λίγο χαμηλά από άποψη ενέργειας και ενεργητικότητας. Το κυριότερο πρόβλημα της παράστασης όμως ήταν ότι δεν μας προετοίμασε γι’ αυτό που επρόκειτο να γίνει στο τέλος. Έφτασε σε κάποιο σημείο να γίνει απλώς κωμωδία, ενώ δεν πρόκειται για τέτοιου είδους έργο. Μάλλον σατιρικό θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς. Ωστόσο, το έργο δεν “χτίστηκε” κι έτσι το τέλος μας ήρθε κάπως απότομο – αν και ωστόσο αναμενόμενο κυρίως λόγω δελτίου τύπου.
Ναι, μου άρεσαν πάρα πολύ οι μουσικές επιλογές και γενικώς το χώρισμα σε κεφάλαια, ναι μου άρεσαν πολύ οι φωτισμοί, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου που πέρα από τα ονόματα του σκηνοθέτη και των ηθοποιών δεν αναφέρονται άλλα ονόματα. Ποιος έκανε τους φωτισμούς; Ποιος διάλεξε τα μουσικά κομμάτια; Τα ρούχα των ηθοποιών; Αν πρόκειται για το σύνολο της ομάδας ή τον σκηνοθέτη, θεωρώ ότι θα έπρεπε να αναγράφεται κάπου.
Εν κατακλείδι, είναι μια παράσταση που αν ήταν και λιγάκι πιο “σφιχτή” θα μας άφηνε ακόμη καλύτερη εντύπωση. Δεν είναι μια κακή παράσταση, είναι μια μέτρια. Κερδίζει λόγω κειμένου, μια που παρουσιάζεται αφενός μια κατάσταση που λίγο πολύ μας αφορά όλους και αφετέρου εμφανίζονται χαρακτήρες που μας είναι αναγνωρισίμοι και οικείοι. Δεν θα μας μείνουν και πολλά μετά από την παράσταση, ωστόσο σίγουρα είναι μια ευχάριστη επιλογή για τη βραδινή θεατρική μας έξοδο.