Θα ξεκινήσω με την πιο ωραία παράβαση που είδα σε παράσταση κωμωδίας Αριστοφάνη. Κάπου προς το τέλος ανακοινώνεται η παράβαση, και ξέρεις βρε παιδί μου ότι τώρα θα ακούσεις τι έχει να πει ο σύγχρονος ποιητής. Σε αυτήν, μιλάνε προσωπικά οι ηθοποιοί. Δεν αναφέρονται στα σύγχρονα προβλήματα αλλά καταγγέλλουν το πώς οι κωμωδίες του Αριστοφάνη κατακρεουργούνται από σύγχρονους μεταφραστές, με την προσθήκη έντονων βωμολοχιών και πάμπολλων αναφορών στα σύγχρονα δρώμενα. Αναφέρουν ότι οι ίδιοι παραμένουν πιστοί στα λόγια του ποιητή.
Στην συνέχεια μπαίνει ο Γιώργος Κωνσταντίνου που, εξ απαλών ονύχων, αναφέρεται στο σήμερα και εξυμνώντας την Ειρήνη, χορεύει μαζί της ένα ωραίο ταγκό.
Είχα πολλά χρόνια να δω παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, γιατί κάπου στην πορεία του, πριν αρκετά χρόνια, είχε ρίξει αισθητά την ποιότητά του. Με ειλικρίνεια θα πω ότι με ξανακέρδισε.
Όλοι οι συντελεστές με κορυφαίο τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, στον ρόλο του Τρυγαίου που ελευθερώνει της Ειρήνη, είναι εξαιρετικοί. Ξεχωριστός ο θεός Ερμής του Φάνη Μουρατίδη. Καθαρός λόγος και υπέροχες μελωδικές φωνές στα τραγούδια του χορού.
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά με την Αθήνα, και αναμένεται πόλεμος . Ο Τρυγαίος ένας απλός χωρικός αποφασίζει να πάει στον Όλυμπο και να ρωτήσει τους θεούς τι έχουν στο νου τους για τους ανθρώπους. Τιθασεύει λοιπόν ένα σκαθάρι, και πετώντας φτάνει στο ιερό βουνό. Εκεί μαθαίινει από τον θεό Ερμή ότι όλοι οι υπόλοιποι θεοί λείπουν και ο Δίας άφησε πίσω μόνο τον Πόλεμο. Αυτός έχει φυλακίσει την Ειρήνη, μαζί με την Θεωρεία και την Οπώρα, και ετοιμάζεται να ρίξει σε ένα … γουδί … όλες τις πόλεις και να τις πολτοποιήσει. Ο Τρυγαίος καταφέρνει να απελευθερώσει την θεά, μαζί με την Θεωρεία (η προσωποποίηση των επίσημων αποστολών σε γιορτές φιλικών πόλεων) και την Οπώρα ( η προσωποποίηση της πλούσιας καρποφόρας γης και της συγκομιδής των αγαθών). Η Ειρήνη για να ευχαριστήσει τον Τρυγαίο του δίνει για γυναίκα του την Οπώρα και την Θεωρεία την στέλνουν στην Βουλή. Όλοι μαζί κατεβαίνουν στην Αθήνα και στήνουν μεγάλο πανηγύρι.
Μόλις ξεκινούν να ψήνουν τα κρέατα και να ρέει άφθονο το κρασί…… πιάνει βροχή.
Και η παράσταση σταματάει γιατί όλοι, θεατές και ηθοποιοί γίναμε μούσκεμα. Ευτυχώς είχε σχεδόν τελειώσει, αλλά το χειροκρότημα ήταν εξαιρετικά δυνατό. Ήμασταν διχασμένοι. Θέλαμε να μείνουμε αλλά ήταν αδύνατον πλέον. Το μόνο κακό στην όλη παράσταση ήταν ότι δεν μπορέσαμε να ευχαριστήσουμε τους ηθοποιούς όπως πραγματικά τους άξιζε. Φεύγαμε τρέχοντας για να πάμε στα αυτοκίνητά μας σκεφτόμενοι ότι ήταν ο Πόλεμος που προκάλεσε την βροχή, έτσι που μας κοιτούσε ζηλόφθονα από την κορυφή του Ολύμπου. Άλλωστε το Δίον είναι στα ριζά του ιερού βουνού.