Σκηνοθεσία: Τσαντ Τσαχελσκι, Ντέιβιντ Λέιτς
Παίζουν: Κιάνου Ριβς, Άλφι Άλλεν, Μικελ Νιγκβιστ, Ουίλιαμ Νταφόε
Διάρκεια: 101’
Έπειτα από τον αιφνίδιο θάνατο της γυναίκας του, ο Τζον δέχεται ένα μεταθανάτιο δώρο από κείνη, ένα σκυλάκι με ένα σημείωμα που τον παροτρύνει να συνεχίσει να ζει και χωρίς εκείνη. Σαν μην του φτανε ο θρηνος, ο Τζοζεφ και δυο μέλη της συμμορίας του μπουκάρουν στο σπίτι του, κλέβουν την Φορντ Μασταγκ του ’69, τον σαπίζουν στο ξύλο και σκοτώνουν το σκυλί του. Δεν ήξεραν όμως που έμπλεκαν. Διότι ο Τζον Ουίκ είναι ένας πρώην πληρωμένος δολοφόνος, ικανός να σκοτώσει με ένα μολύβι τρεις ανθρώπους σε ένα μπαρ. Δολοφόνος-υπερήρωας. Ξυπνά λοιπόν το κτήνος μέσα του και τους παίρνει στο κατόπι. Για την Μάσταγκ και για την τιμή του. Το παιχνίδι γίνεται πιο ενδιαφέρον όταν μαθαίνει πως ο φλωράκος που κυνηγά δεν είναι άλλος από τον γιο του πρώην αφεντικού του, του Βίγκο. Ο Βίγκο όμως εκτός από μαφιόζος είναι και πατέρας. Και δεν θα άφηνε με τίποτα απροστάτευτο το παιδί του. Οπότε βάζει έναν πληρωμένο δολοφόνο να σκοτώσει τον Τζον πριν φτάσει στο βλαστάρι του. Κυνηγητό επί δύο δηλαδή.
Σωστά δομεμένη, με ένα κράμα από Μπούλιτ, Μαντ Μαξ και λίγο από «Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου κιλερ» του Σεπούλβεδα, με ωραίες χορογραφίες στις σκηνές των μαχών, με έναν ωραίο χτισμένο υπόκοσμο, με ενδιαφέρουσα φωτογραφία αλλά και με χαρακτήρες με τα απολύτως απαραίτητα, οι δύο πρώην κασκαντέρ, φτιάχνουν μία ταινία «ό,τι πρέπει» για μπύρα, ποπ κορν και φίλους. Μελανό σημείο η-για μία ακόμα φορά- ανυπόφορη ερμηνεία (;) του Κιάνου Ριβς. Όπως και να χει, είναι μία ακόμα καλή περιπέτεια αλλά τίποτα παραπάνω.
Που την βλέπω;: Στα Odeon Πλατεία, στα Village Cinemas και στα Ster Cinemas. Για περισσότερες πληροφορίες για ώρες και μέρες προβολών εδώ.