Η κοινωνία ως μητέρα της ψυχασθένειας
Μία όχι και τόσο αισιόδοξη εικόνα της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας παρουσιάζεται με έντονες ρεαλιστικές αποχρώσεις στην ταινία «Τζόκερ» που φαίνεται να έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις προσδοκίες όλων. Πρόκειται για μία άρτια ταινία ως προς τα τεχνικά της χαρακτηριστικά και με εξαιρετικό βάθος ως προς το θέμα, τους χαρακτήρες, τη μουσική και γενικότερα ως προς οποιοδήποτε χαρακτηριστικό της μπορεί ο καθένας να σκεφτεί.
Αρχικά, παρόλο που η ειδικότητά μου δεν έγκειται στον κινηματογράφο αλλά στο θέατρο, ένιωσα την ανάγκη να γράψω για τη συγκεκριμένη ταινία. Και αυτό διότι έως τώρα δεν είχε καταφέρει άλλη ταινία να αγγίξει τον εσωτερικό μου κόσμο τόσο βαθιά και να με κάνει να σκεφτώ με ειλικρινή ευαισθησία τα κοινωνικά θέματα της εποχής μου και τον συνάνθρωπό μου. Είναι πιο πιθανό μία αξιόλογη θεατρική παράσταση να καταφέρει να κάνει τέτοιο.
Ακούγονται φράσεις που σπάνε κόκαλα και απεικονίζονται εικόνες και περιστατικά, κυρίως στους δρόμους, που δεν γίνεται να αφήσουν έναν πολίτη ασυγκίνητο.
«Αναρωτιέμαι αν νεκρός θα μαζέψω πιο πολλά κέρματα απ’ότι ζωντανός» Σκέψεις τέτοιου τύπου φαίνεται να βασανίζουν τον βασικό ήρωα (Τζόκερ / Χοακιν Φίνιξ) ο οποίος αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου ξεχασμένου και παραγκωνισμένου απο την κοινωνία, ένα «απόβρασμα» ίσως θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κάποιος που θα τον δει στον παραδίπλα δρόμο. Ο Χοακίν Φίνιξ δίνει αδιαμφισβήτητα ρεσιτάλ ερμηνείας στη συγκεκριμένη ταινία, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη επιλογή για αυτόν τον ρόλο. Οι εκφράσεις του και η κινησιολογία του είναι υποδειγματικές.
Ίσως όταν ακούει κανείς τον τίτλο «Τζόκερ» να περιμένει να δει μία κλασσική ταινία επιστημονικής φαντασίας με τον καλό Μπάτμαν που προσπαθεί (και φυσικά στο τέλος πάντα τα καταφέρνει) να σώσει τους ανθρώπους από τον κακό Τζόκερ. Δεν πρόκειται όμως για κάτι τέτοιο, ούτε στο ελάχιστο. Εδώ η κατάσταση είναι αντεστραμμένη. Ο σκηνοθέτης έχει επιλέξει να παρουσιάσει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια τις αιτίες που οδηγούν έναν άνθρωπο, όχι ιδιαίτερα οικονομικά ευκατάστατο, στην τρέλα και στο φόνο. Δίνεται όμως με τόση μαεστρία που ο κοινός θεατής τείνει να τάσσεται με το μέρος του δολοφόνου, δικαιολογώντας τον σε μεγάλο βαθμό.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα εάν αυτή η ταινία έχει όντως να κάνει με τον κλασικό ήρωα Τζόκερ αυτόν καθ’ αυτόν. Κατά τη γνώμη μου η απάντηση είναι «σαφώς και όχι.» Έχει να κάνει με τον άνθρωπο του σήμερα, τη βία που δέχεται καθημερινά (λεκτικά και σωματικά) και τους βαθύτερους κοινωνικούς προβληματισμούς που διέπουν τον καθένα μας ξεχωριστά.
Επομένως συνοψίζοντας, πρόκειται για μια εξαιρετικά αξιόλογη και δύσκολη ταινία που διεγείρει βαθιά καταχωνιασμένα ανθρωπιστικά αισθήματα.
cityculture.gr / γράφει η Αμφιτρίτη Ιωαννίδου-Χρυσουλίδου