Έχω γυρίσει μόλις από το Β’ Τμήμα Τροχαίας. Δε μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Είδα με τα μάτια μου τη μορφή του καλού, έγινα μάρτυρας ενός πρωτοφανούς για την εποχή μας γεγονότος. Η ανιδιοτελής καλοσύνη ζει και αιωρείται ανάμεσα μας. Είναι άραγε δικό μας θέμα να την παρατηρήσουμε, έχουμε επικεντρωθεί τόσο στα άσχημα γύρω μας που η εμπιστοσύνη μας έχει κλονιστεί συθέμελα; Μόλις παρέλαβα το πορτοφόλι μου από το Β’ τμήμα Τροχαίας και μπορώ να πω μετά βεβαιότητας πως -κυρίες και κύριοι το καλό ζει και βασιλεύει.
Το ιστορικό
Λίγες ώρες πριν είχα πάει να ψωνίσω τα καθημερινά αναγκαία για ένα απλό και λιτό, πλην νόστιμο, τραπέζι. Ότι χρειάζεται τελοσπάντων για ένα γεύμα. Κατά τη διάρκεια αυτής της εξόρμησης μου, δίχως να το αντιληφθώ το πορτοφόλι μου ξεγλίστρησε και πήρε το δικό του δρόμο. Τελειώνοντας, λοιπόν, τις οικιακές υποχρεώσεις μου στο μανάβη, γύρισα σπίτι να ξεκινήσω το δεύτερο σκέλος της νοικοκυρικής επιφοίτησης μου, αυτό που λέμε μαγειρική.
Κάπου ανάμεσα στα κρεμμύδια και στα κλάμματα, ακούω το σταθερό τηλέφωνο. Από μόνο του γεγονός περίεργο, αφού εκτός των γονέων κανένας άλλος δε χρησιμοποιεί αυτό το νούμερο. Ούτε καν εγώ.
«Γεια σας η κυρία Παναγιωτοπούλου;”
«Τι την θέλετε;» η πρώτη μου αντίδραση. Ποτέ δε ξέρεις ποιος σε ψάχνει τούτους τους καιρούς, και γιατί να μάθεις άλλωστε.
«Σας καλώ από την Β΄Τροχαία..». Ωχ μια κλήση από την Τροχαία ποτέ δεν είναι για καλό, είτε είναι γραπτή είτε τηλεφωνική. Σε δευτερόλεπτα σκέφτομαι αν χρωστάω, αν έχω αμελήσει συγκεκριμένη υποχρέωση προς την Τροχαία (πολλές), αν μου την έχουν στημένη, αν θα ρθουν από το σπίτι μου, άραγε έχω κάτι να κρύψω; Πάει αυτό ήταν, αναλογίζομαι μέσα σε αυτόν τον φρενήρη παραλογισμό μου. Τελικά κατορθώνω να απαντήσω.
«Ναι..» τους αποστόμωσα!
«Έχουμε το πορτοφόλι σας. Ελάτε να το πάρετε.» Σιγή.
«Μα δεν το έχω χάσει» της απαντώ.
«Εισιτήρια Bonobo, Δεληβοριάς, κάρτα yoga, μια φωτογραφία..» την κόβω, πριν συνεχίσει να αναλύει τη ζωή μου και κοιτάω τη τσάντα μου. Απίστευτο.
«Όντως, δεν το έχω μαζί μου. Έρχομαι αμέσως.»
Κάπου εκεί η πίστη μου στην ανθρωπότητα αναγεννάται. Κάποιος καλός άνθρωπος βρήκε το πορτοφόλι μου στο δρόμο, το μάζεψε και έκανε τον κόπο να το πάει στην Τροχαία; Δεν έχω λόγια. Φεύγω τρέχοντας, ενώ ακόμη δεν πιστεύω στην τύχη μου. Μετά από 5 λεπτά είμαι εκεί.
«Είσαι πολύ τυχερή» μου αποκρίνεται η κοπέλα στο κουβούκλιο. Εμένα μου λες, σκέφτομαι. Ανοίγω το πορτοφόλι, όλα εκεί. Δηλαδή σχεδόν όλα.
«Ευχαριστώ» της λέω και φεύγω με ένα αίσθημα ικανοποίησης. Το πήρα και σήμερα το μάθημα μου. Το μικρό αυτό γεγονός με έκανε ήδη λίγο καλύτερη, ενώ σίγουρα μου έφτιαξε τη μέρα. Μια μικρή πράξη αθροιζόμενη με άλλη μικρή πράξη και πάει λέγοντας ισούται με μια τεράστια πράξη. Ας μη φοβόμαστε να δείχνουμε καλοσύνη αφήνοντας τον άλλο να περάσει πρώτος το φανάρι ή την ενοχλητική κυρία να μας πάρει τη θέση στην ουρά. Σήκω στο λεωφορείο να κάτσουν άλλοι. Γίνε εθελοντής. Βοήθα τον διπλανό σου και κάποια στιγμή αυτή η θετική ενέργεια θα σου γυρίσει μπούμερανγκ.
Ευχαριστώ κ. άγνωστε.
*Τα είκοσι ευρώ που έλειπαν θα τα θεωρήσω μπουρμπουάρ στην καλή μου τύχη και όποιος τα πήρε στην υγεία του. Να μας ζήσουν οι καλές πράξεις!