Μία ώρα και δέκα λεπτά. Ο χρόνος που έχει υπολογιστεί με ακρίβεια, ο χρόνος που από τη στιγμή της ανακοίνωσής του ξεκινά την αντίστροφη μέτρηση. Ο χρόνος που είναι πολύτιμος γιατί είναι ο χρόνος—της—ζωής. Η ζωή που έχει απομείνει. Θα ζήσω άλλη μία ώρα και δέκα λεπτά. Το ανακοινώνω στη μητέρα μου για να την προετοιμάσω. Έχω δικαίωμα στην αυτοκτονία: επιλέγω εγώ πότε και πως θα τερματίσω τη ζωή μου, είναι η δική μου ευθύνη, η δική μου στιγμή. Η μητέρα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να ανατρέψει την επιλογή μου, θεωρεί πως έχει στη διάθεσή της μία ώρα και δέκα λεπτά να με μεταπείσει. Να μου αποδείξει πως η απόφασή μου είναι λάθος. Μέχρι την τελευταία στιγμή ελπίζει. Και εφόσον ελπίζει, καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια. Πως; Μέσα από τον διάλογο. Ο διάλογος που είναι απρόβλεπτος, ο διάλογος που είναι ανεξέλεγκτος, ο διάλογος που είναι επίπονος. Γιατί; Γιατί είναι σαν μια καινούργια γέννα. Η οποία και γεννά μια καινούργια ζωή. Έτσι ακριβώς συνέβη και σε αυτόν τον διάλογο με τη μητέρα. Μία άλλη, μια κρυμμένη και φιμωμένη ζωή απέκτησε τώρα πνοή. Μία ζωή που ήταν μέρος της δ ι κ ή ς μ ο υ ζωής, που ήταν η δ ι κ ή μ ο υ ζωή, την οποία όμως εγώ αγνοούσα. Άραγε από πόσες φιμωμένες ζωές σχηματίζεται η ζωή μας; Ζωές φαντάσματα, ημιαόρατες, αόρατες με γυμνό μάτι, ορατές μόνο ύστερα από μία καταβύθιση. Διεκδικούν το δικαίωμά τους να ζήσουν κάτω από το φως. Ή να προσδώσουν κάποιο φως σε υπάρξεις που έχουν συνηθίσει να ζουν σε γκρίζα σκιώδη ζώνη.
Το σπίτι, το περίβλημα / πλαίσιο / ο χώρος που φιλοξενεί την ζωή μου σε αυτό το ημίφως. Σπάνια βγαίνω από το σπίτι· έχω πλέον πειστεί πως ανήκω σε αυτή τη γκρίζα ζώνη, πως αδυνατώ να διεκδικήσω τον χώρο του «έξω», έστω μία έξοδο από την προκαθορισμένη οδό που έχω επιτρέψει να λάβει η ζωή μου. Ζω με τη μητέρα μου, τη φροντίζω ή μάλλον με αφήνει να τη φροντίζω, ώστε να νιώθω χρήσιμη. Ζω με τη μητέρα μου επειδή θεωρεί πως είμαι δική της. Γι’ αυτό και η ανακοίνωση της αυτοκτονίας μου θα την αιφνιδιάσει. Γιατί θα είναι η μόνη δ ι κ ή μ ο υ απόφαση. Το δικαίωμα στην επιλογή. Το ίχνος της ελευθερίας. Η βίαιη διακοπή μιας προκαθορισμένης πορείας ζωής. Βουτηγμένης στην αδράνεια, στην υποταγή και σε μια άσκοπη επανάληψη. Η ναρκωμένη ζωή που ξυπνά μέσα από τον τελευταίο διάλογο με την μητέρα είναι ικανή να ανατρέψει την απόφασή μου; Έχουν τη δύναμη να με επηρεάσουν οι αλήθειες που ανακαλύπτω ξαφνικά; Η απόγνωση της μητέρας μου μπορεί να ασκήσει έστω και κάποια επιρροή πάνω μου; Έχει ήδη ασκήσει όμως αρκετή επιρροή στην απόφασή μου περί αυτοκτονίας.
Έχω λάβει την απόφασή μου.
Άνθρωποι φαντάσματα / άνθρωποι σκιές. Μία συνάντηση με τη μητέρα μου στη ζώνη του λυκόφωτος [σε μία δύση]. Υπήρξα πάντοτε καθηλωμένη σε αυτό το σπίτι, σε αυτή τη ζωή. Καθηλωμένη: ανίκανη να αναλάβω δράση, να σηκωθώ, να φύγω. Καθηλωμένη: ακίνητη και κυρίως εξαρτημένη. Καθηλωμένη και άρα ανάπηρη. Η αναπηρία μου βολεύει τη μητέρα μου. Τη μητέρα μου που με θεωρεί δική—της, που επιθυμεί να με ελέγχει, να με καθηλώνει, επειδή είναι η ίδια ανίκανη να μείνει μόνη. Τώρα προσπαθεί να με κρατήσει στη ζωή και καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια. Δεν έχει πολύ ακόμη χρόνο στη διάθεσή της.
Θα της ευχηθώ «καληνύχτα».
Όπως κάθε βράδυ. Και μετά οι δρόμοι μας θα χωρίσουν. Εγώ θα σταματήσω να είμαι εξαρτημένη. Αυτή είναι η επιλογή μου. Η δική μου επιλογή.
Πολύ καλή σχέση ανάμεσα στην Μαρία Σκούντζου (μητέρα) και την Αναστασία Παπαστάθη (κόρη), εσωτερικότητα στις ερμηνείες, οι οποίες παρασέρνουν τον θεατή.
Ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση-σκηνοθεσία-φωτισμοί: Αναστασία Παπαστάθη
Σκηνογραφία-ενδυματολογία: Κυριακή Πανούτσου
Μουσική: Πάνος Φορτούνας
Φωτογραφίες: Χάρης Γερμανίδης
Ερμηνεύουν:
Μαρία Σκούντζου: μητέρα
Αναστασία Παπαστάθη: κόρη
Διάρκεια: 90 λεπτά χωρίς διάλειμμα.
Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Εισιτήρια: 15€ κανονικό και 12€ μειωμένο.
Θέατρο «Radar».
Πλατεία Αγίου Ιωάννη και Πυθέου 93-Αθήνα.
Στάση μετρό: Άγιος Ιωάννης
Τηλ.: 210-9769294
cityculture.gr/ γράφει η Ιφιγένεια Καφετζοπούλου