Ένα μαγικό μαξιλάρι από το Καντάν, διαποτισμένο με τα πνεύματα της περιοχής. Ένας κήπος όπου δεν φυτρώνει τίποτα, όπου όλα είναι μαραμένα από τότε που έφυγε ο άντρας της Κίκου. Από τότε που κοιμήθηκε στο μαγικό μαξιλάρι και έφυγε.
Βασισμένο στο θεατρικό έργο του Γιούκιο Μισίμα, το οποίο είναι γραμμένο για το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο Νο, το έργο ακολουθεί εν μέρει τις κινήσεις του Νο και συνδυάζεται με την σύγχρονη μουσική και το σύγχρονο ιαπωνικό χορό Butoh.
Ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στον κήπο της Κίκου, όπου μεγάλωσε και της ζητάει να κοιμηθεί στο μαγικό μαξιλάρι, γιατί έχει κουραστεί από την ζωή και θέλει να πεθάνει. Η Κίκου αρνείται, γιατί όποιος το έχει κάνει έχει χαθεί από την ζωή της και δεν θέλει να χάσει και αυτόν. Τελικά πείθεται και ο ήρωας μας κοιμάται πάνω σε αυτό. Στον ύπνο του έρχονται τα πνεύματα του Καντάν, που του παρουσιάζουν πως θα είναι η πραγματική ζωή του από εδώ και πέρα, με σχέσεις γεμάτες ζηλοτυπία, με απληστία και ματαιοδοξία. Ο ήρωάς μας όμως, επειδή έχει ήδη ζήσει αυτήν την ζωή, έχει ήδη αφυπνιστεί, ξυπνά και λέει στην Κίκου ότι δεν θέλει να φύγει. Θα μείνει μαζί της όλη του την ζωή. Και ο κήπος ξανανθίζει.
Η παράσταση κρατά περίπου 55 λεπτά. Είναι δύσκολη σωματικά για τους ηθοποιούς, γιατί οι κινήσεις είναι αργές και χρειάζονται τέλεια ισορροπία. Η αναπνοές διαλογισμού και μερικές ασκήσεις γιόγκα του πρωταγωνιστή είναι σε απόλυτη αρμονία με το κλίμα του έργου. Στο βάθος της σκηνής, διακριτικά πίσω από μία κουρτίνα, τέσσερα ακόμα άτομα παίζουν μουσική, μιλούν και αφηγούνται. Εδώ υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα γιατί πολλές φορές η μουσική υπερκαλύπτει τις φωνές και ακόμα και από την τέταρτη σειρά που καθόμουν δεν άκουγα την αφήγηση.
Το θέατρο Νο είναι ένα ιδιαίτερο θέατρο και ξένο προς εμάς. Θέλει υπομονή και αρκετή προσπάθεια να το κατανοήσεις, γιατί όλα εξαρτώνται από τις κινήσεις και τις εκφράσεις των ηθοποιών. Στο Καντάν, η σκηνοθέτης Αθηνά Δράγκου κάνει μία πολύ ωραία διασκευή για τα δικά μας δεδομένα μένοντας όσο πιο κοντά στο αυθεντικό μπορεί. Οι ηθοποιοί, εκτός από την πολύ καλή υποκριτική τους, είχαν να φέρουν σε πέρας και ένα δύσκολο σωματικό θέατρο, και τα κατάφεραν θαυμάσια.
Η παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο Αυλαία, μέχρι και τις 26 Νοεμβρίου, από την πειραματική ομάδα έρευνας παραστατικών τεχνών «Α4Μ» ή αλλιώς «Αφορμή» που ιδρύθηκε το 2008 από την Αθηνά Δράγκου και το μουσικό- ηθοποιό Δημήτρη Παπαδόπουλο.
