Ήσουν εκεί αραχνοΰφαντο μικρό κορίτσι
ανάμεσα σ ένα δάσος απο φιλήδονα κορμιά,
που χόρευαν γύρω απο την ασημένια ομίχλη του καπνού,
άνδρες με άσπρα πουκάμισα
με γιλέκα κάτω απο κλειστά σακκάκια,
σουφραζέτες με λαιμοδεμένες κορδέλλες
και πλουμιστές φούστες με τη σάρκα να ξεπροβάλει με αναίδεια.
Χέρια αντρίκια δυνατά
πλεγμένα στις χούφτες των γυναικών,
βλέμματα ζωηρά
φωνές ψιθυριστές,
λέξεις τυλιγμένες με μεθυσμένες σταγόνες κρασιού
σφράγιζαν τα φτερά του έρωτα.
Ήσουν εκεί γλυκοφωτιά της μοίρας,
το φεγγάρι έσκυψε να στάξει το φιλί του στο πρόσωπό σου
φώς κρυμμένο στη λάγνη μαγεία του.
Σου ζήτησα να χορέψουμε
σ έκρυψα στην αγκαλιά μου,
οι γλυκές ανάσες του μπαντονεόν
οδηγούσαν τα βήματά μας,
τα μάτια μου στάζανε λύτρωση,
ένας αρλεκίνος χρωματισμένος
μια ξύλινη μαριονέτα που έπαιρνε ζωή,
μια φιγούρα παραδομένη στην αγκαλιά ενος ονείρου
σ ένα ύπνο αιώνιο.
Πώς σε λένε σε ρώτησα,
Κάρμεν μου απάντησες
κι έμπλεξες τα δάχτυλά σου στα μαλλιά μου,
το ξέρω σου απάντησα
μόνο έτσι θα μπορούσε να είναι
και ακούμπησα το κεφάλι μου
σ αυτό που στόλιζε τα μαλλιά σου,
το κόκκινο τριαντάφυλλο.
Ποίηση : Σταύρος Φρύδας
Πίνακας: Fabian Perez “Brocatto rosa”