Η αλήθεια είναι πως είναι της μόδας ,πλέον, να υποστηρίζεις τη διαφορετικότητα και το “κάτι άλλο”, αν όχι στην πράξη, τουλάχιστον στα λόγια. Υπάρχει όμως μια παγίδα σε αυτό. Χωρίς να το καταλάβεις μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να γίνεις αυτό που προσπαθούσες ν’ αποφύγεις ή ακόμη ακόμη να προβάλλεις την ετερότητά σου ως σημείο ανωτερότητας έναντι άλλων ομάδων, ή έστω να αμβλύνεις τις διαφορές σου με τους άλλους σου τονίζοντας αυτήν την ιδιαιτερότητά σου, όπως π.χ. συμβαίνει με τα gay pride.
Δεδομένων των παραπάνω στοιχείων είναι πολύ επίκαιρο και “πιασάρικο” το θέμα που επέλεξαν να απρουσιάσουν επί σκηνής οι C.for Circus στο θέατρο Αυλαία, όπου δεν έπεφτε καρφίτσα χθες και ο μέσος όρος ηλικίας των θεατών ήταν κάτω των 25 ετών. Περιμένοντας, λοιπόν, να δω μια παράσταση αντάξια της δεύτερης θέσης που κατέκτησε στο Bob Theater Festival 2013 στην Αθήνα, η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα.
Το να παρακολουθείς μια παράσταση μιας ώρας και να υπάρχουν ουκ ολίγα σημεία που βαριέσαι, αν μη τι άλλο δεν είναι θετικό δείγμα. Η ομαδική δουλειά φάνηκε μεν, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Υπήρχαν μερικά ενδιαφέροντα ευρήματα και gangs τα οποία όμως “χάνονταν” αμέσως, γιατί δεν τους δινόταν ο κατάλληλος χώρος και χρόνος. Όσο χαριτωμένο μπορεί να είναι το “Κάτι άλλο” ως παρουσία ή όσο ευρηματικό το να τραγουδάς το “Τα παιδιά της γειτονιάς σου” για τον Στρειδάκη του Τιμ Μπάρτον, άλλο τόσο αδιάφορη είναι η εξιστόρηση-δραματοποίηση (;) είναι της ιστορίας με τον Τζίτζικα ή το εκνευριστικό βίντεο με την “Καλή Οικογένεια” που αμφιβάλλω αν τελικά πετυχαίνει το στόχο του. Το καλύτερο σημείο της παράστασης, για μένα, είναι η παρουσίαση της ομάδας μέσα από μια παλιά της φωτογραφία. Την -μη απαραίτητη χορογραφία- επιμελήθηκε η Έλσα Σίσκου.
Οι ηθοποιοί της παράστασης δεν είχαν σταθερή υποκριτική παρουσία. Η επίδοσή τους επηρεαζόταν κάθε φορά από το ρόλο που έπαιζαν. Από τους Μαρία-Ελισάβετ Κοτίνη, Νατάσα Ρουστάνη, Παναγιώτη Γαβρέλα, Παύλο Παυλίδη, Σπύρο Χατζηαγγελάκη, και Χρύσα Κοτταράκου, θα ήθελα να ξεχωρίσω την Χρύσα για την εξαιρετική φωνή της και την όρεξή της επί σκηνής, την Νατάσα για το βλέμμα της την ώρα που τραγουδούσε το “Έλα Κύμα” ως Στρειδάκης – πολύ γεμάτο βλέμμα, επίμονο και γυαλιστερό!, και τον Σπύρο γιατί για ακόμη μια φορά ήταν ορεξάτος, κι έχω μάλιστα την εντύπωση ότι το ευχαριστιέται περισσότερο στην παράσταση αυτή, στην οποία μάλλον εμπλέκεται περισσότερο στο δημιουργικό κομμάτι, απ’ ότι σε άλλες παραστάσεις που συμμετέχει.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης όπου σχεδόν το μισό θέατρο γελούσε ενώ εγώ δεν κατάφερα παρά να σκάσω μερικά χαμόγελα σε σημεία, αναρωτήθηκα αν εγώ δεν έχω χιούμορ ή αν πάλι οι άλλοι είναι γνωστοί και φίλοι και γελάνε με την περσόνα του ηθοποιού κι όχι με αυτό καθ’ αυτό που βλέπουν. Η αλήθεια είναι ότι είμαι πιο κοντά στο να πιστέψω το δεύτερο. Επιπλέον, πιστεύω πως αν έλειπαν από την παράσταση κάποια σεξουαλικά στοιχεία και υπονοούμενα, η παράσταση θα ήταν ό,τι πρέπει για παιδιά. (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, αυτό δεν είναι υποτιμητικό σχόλιο, ίσα ίσα θα μπορούσε να είναι και το αντίθετο).
Για να κλείσω, η ομάδα C.for Circus έδειξε στο κοινό πώς είναι οι αυτοσχεδιασμοί όταν δουλεύονται και αναπτύσσονται. Το καλό είναι ότι τους έντυσε με ζωηρή και ξεσηκωτική μουσική. Χωρίς αυτήν ποιος ξέρει…