Το έργο, Κάτω από το Γαλατόδασος, του Ουαλού ποιητή Ντύλαν Τόμας, παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία, από την ομάδα Angelus Novus, σε σκηνοθεσία του κ. Δ. Κωνσταντινίδη.
Έργο βαθύτατα ποιητικό, με ζωηρές εικόνες, αποτυπώνει πτυχές της ζωής στον τόπο του Χλαρέγκιμπ, περιγράφοντας τόσο το φυσικό τοπίο όσο το κοινωνικό των ανθρώπινων τύπων, σε διαχρονικό διασκελισμό. Στο έργο, η δράση συντελείται κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, από την βαθειά νύχτα και λίγο πριν ξημερώσει, έως την επόμενη νύχτα που πέφτει απαλά στο Γαλατόδασος. Ο χρόνος όμως εκτείνεται και πέρα από αυτήν την μία ημέρα και προβάλλει συνδετικά πριν και μετά την ημέρα παρατήρησης κατά την οποία η ποιητική φαντασία συναντά τους κατοίκους του θαλασσινού τόπου ανιχνεύοντας την ανθρωπογεωγραφία του φανταστικού Χλαρέγκιμπ.
Η ζωή της μικρής πολιτείας, οι δραστηριότητες και οι ιδιαιτερότητες των κατοίκων της, παρουσιάζονται σε μικρές ιστορίες και στιγμιότυπα, στην περιγραφή μιας επαναλαμβανόμενης εθιμοτυπίας συμπεριφορών, κρίσεων, δράσης. Από πολλές πλευρές η τολμηρή φαντασία αντικρίζει τους ανθρώπους αυτούς, που κοιμούνται τον αθώο ύπνο του δικαίου και που, όταν ξυπνούν, επαναλαμβάνουν μονότονα τον πολύχρωμο και πολύφωνο σκοπό τους. Μια ελαφριά, καλυμμένη νοσταλγική μελαγχολία, δυνατό χιούμορ σε μια διεισδυτική απεικόνιση-ψυχογραφία, προτάσσεται στον ποιητικό λόγο. Λόγος χωρίς διδακτισμό και απορριπτικούς αφορισμούς, υποδέχεται στο πεδίο παρατήρησης τα πρόσωπα με κατανόηση και αγάπη, με τρυφερότητα και ευφρόσυνη διάθεση.
…Για ν’ αρχίσουμε απ’ την αρχή. Είναι άνοιξη. Αφέγγαρη η νύχτα στη μικρή πόλη, χωρίς αστέρια, βιβλικά μαύρη. Πέτρινοι σιωπηλοί δρόμοι και το δάσος καμπούρικο με τους ερωτευμένους, τους λαγούς, αθέατο κατεβαίνει κούτσα-κούτσα ως τη μαύρη-κορόμηλο, μαύρη-κοράκι, την ελαφροκυματούσα θάλασσα με τις ψαρόβαρκες…
Στην εξαιρετική παράσταση που παρακολουθήσαμε, αποδόθηκαν πλήρως και πολυεπίπεδα τα νοήματα του έργου και οι χαρακτήρες του. Πρόσωπα, φωνές, περιγραφές, στιγμιότυπα, διάλογοι, τραγούδια, σιωπές, επιστρατεύτηκαν και έδωσαν στους χαρακτήρες σχήμα, συγκεκριμένο και αφαιρετικό ταυτόχρονα, αφήνοντας χώρο στην φαντασία να εισέλθει στη σκηνή, όπως το φως στο σκοτάδι σε ευθεία υπογράμμιση με την ποιητική σκέψη, μαγεύοντας τους θεατές. Το ελεύθερο σκηνικό, με το πανί στο βάθος, οι φωτισμοί, οι πολλές είσοδοι σκηνής, έδωσαν εικόνες στην οριακή αμφισημία των πραγμάτων και στον ονειρικό τους κύκλο, αλλά και ροή κίνησης στη ρεαλιστική εκδοχή της καθημερινότητας, όπως την κατέγραψε η αλληλοδιαδοχική μελέτη ποιητικής-κοινωνιολογικής παρατήρησης, στη σύλληψη του σκηνοθέτη, στην αναπαράσταση των ηθοποιών, στη δεκτικότητα των θεατών. Η ομάδα των ηθοποιών, με εκφραστική δύναμη, με εύπλαστες φωνές, κίνηση πολλών ταχυτήτων σε αργούς και γρήγορους ρυθμούς, αποτύπωσε την ποιητική εικονοποιΐα των απρόσμενων αναλογιών, με τρόπο συγκινητικό, ευαίσθητο και στιβαρό, δυναμικό και ονειρικό ταυτόχρονα . Η είσοδός τους στη σκηνή, η τελική αποχώρηση και οι είσοδοι- έξοδοι στις ενδιάμεσες σκηνές, αποδόθηκαν συντονισμένα και με αίσθηση καλλιτεχνική στην εντύπωση μιας υπέρβασης.
Με τα ρούχα του ύπνου, τα πρόσωπα, όπως γλίστρησαν από τα νερά των ονείρων τους και άλλαξαν πλευρό, έδειξαν στο μισοσκόταδο του ρεαλισμού, το άλλο μισό κοινωνικό τους πρόσωπο, με τα συμβατικά, θραυσματικά ενδύματα των κοινωνικών τους ρόλων, σε υπονοητική- συμβολική υπόδειξη της αποκαλυπτικής αλήθειας και του ψεύδους τους , όπως αποτυπώθηκε στο βλέμμα του ποιητή και στο εικαστικό πλαίσιο αυτής της παράστασης. Η μουσική ενίσχυσε, στις πολλές φωνές των προσώπων, καθώς και στους ήχους, την συλλογική αποτύπωση του παράξενου αυτού τόπου, αφήνοντας μια ρωγμή και στην ατομική-βιωματική έκφραση, καταγράφοντας, στον απόηχό της, ποικιλοτρόπως το λαϊκό και θρησκευτικό ηχόχρωμα.
Κάτω από το Γαλατόδασος: Έργο φωνών με φιλοσοφικές σκέψεις και με τροπική ποιητικότητα, ύμνος της ζωής και των ανθρώπων, που ζουν, αν και έχουν πεθάνει, στην μνήμη αυτών που τους αγαπούν, συντροφεύοντας την καθημερινότητά τους. Έργο για φωνές που ακούστηκαν στον αέρα του θεάτρου, από την ομάδα Angelus Novus, σε ένα λεπταίσθητο καλλιτέχνημα, ύμνο ενός κόσμου που χάνεται μα εξακολουθεί να ζει στον μικρό και στον μεγάλο κύκλο της μνήμης των ανθρώπων και της ποίησης.
Συγχαίρουμε τον σκηνοθέτη αυτής της ευφάνταστης παράστασης με τις πολλές φωνές, για την αισθητική έκφραση και την καλλιτεχνική αύρα της ιστορίας που μας αφηγήθηκε παραστατικά στο θέατρο.
ΜΟΝΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ ΜΕΝΟΥΝ ΑΝΟΙΧΤΑ και βλέπουν τη μαύρη πολιτεία βυθισμένη, τυλιγμένη σε ύπνο αργό. Και μόνο εσύ μπορείς ν’ ακούσεις την αόρατη πτώση των άστρων, τη θάλασσα στην πιο σκοτεινή της στιγμή, την πριν απ’ την αυγή.
ΤΑ ΝΕΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΑ ΜΑΛΑΚΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ γλιστρούν στ’ όνειρό τους ως το δάσος που αντηχεί σαν εκκλησιαστικό όργανο, γλιστρούν με δαχτυλίδια και προικιά κι είναι οι πυγολαμπίδες που κρατούν την ουρά της νύφης.
Τ’ ΑΓΟΡΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΝΗΡΑ ΟΝΕΙΡΑ, καβαλικεύουν τ’ αδάμαστα άτια της νύχτας ή αλωνίζουν κουρσεμένες θάλασσες…
Η νανουρισμένη, βουβαμένη πολιτεία με τους ανθρώπους της κοιμάται τώρα…
Κάτω από το Γαλατόδασος / Under Milkwood
Ντύλαν Τόμας (1914-1953)
Συντελεστές:
Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης
Σκηνικά-κοστούμια: Απόστολος Αποστολίδης
Μουσική: Κωστής Βοζίκης
Επιμέλεια κίνησης: Αντιγόνη Μπάρμπα
Φωτισμοί: Έλενα Κώτση –Ελένη Τσόνα
Βοηθός σκηνογράφου: Ελίνα Ευταξία
Βοηθός σκηνοθέτη: Αναστασία Μπάρκα
Παίζουν:
Εβίτα Αγαϊτση, Δημήτρης Δάγκαλης, Αργύρης Ζαφείρης, Δανάη Κλάδη, Αναστασία Μιροσνιτσένκο, Χρήστος Παπαδόπουλος, Μαρία Ιωάννα Παπαθανασίου, Στεργιάνα Τζέγκα, Νίκος Τσολερίδης.
cityculture.gr/ γράφει η Άγγελα Μάντζιου