Κάτω Κόσμος (2η κριτική)…συγκινητική παράσταση βιωματικής προσέγγισης

Written by

Γιατί ‘ναι μαύρα τα βουνά και στέκουν  βουρκωμένα;
Μην άνεμος τα πολεμά μήνα βροχή τα δέρνει;
…Μόνε διαβαίνει ο χάροντας με τους αποθαμένους…
 
 Για πάρτε με λεβέντες μου για τον απάνω  κόσμο
Δεν ημπορούμε λυγερή δεν ημπορούμε  κόρη
Βροντοχτυπούν τα ρούχα σου κι αστράφτει η ομορφιά σου…
 
 …Κι αν είσαι ο πικροχάροντας άλλα παιδιά δεν έχω
Κι η δόλια η Αρετούλα μου λείπει μακρυά στα ξένα
Άνοιξε μάννα μ’ άνοιξε κι εγώ ‘μαι η Αρετή σου…

 Κάτω κόσμος …Μυσταγωγική διαδρομή στη ζωή μέσα από τα ποιητικά λόγια των δημοτικών τραγουδιών, δρώμενα, γαμήλιοι σκοποί, τελετουργικοί αποχωρισμοί των αγαπημένων προσώπων, θρηνητική συμμετοχή, αρχετυπική συμπεριφορά, καρποί της γης, ήχοι και σιωπές του ορατού και αόρατου κόσμου που  μας περιβάλλει, συνοχή αγάπης  και μνήμης, στο σκοτεινό δρόμο του κάτω κόσμου ένα κερί που σβήνει ο άνεμος για να συνεχιστεί η ζωή στο όνειρο, για να πιστέψεις ξανά στο θαύμα…

Κάτω κόσμος

Μια συγκινητική παράσταση βιωματικής προσέγγισης,  όπου όλες οι σχέσεις ζωής περιγράφονται  με απόλυτη καθαρότητα στην οριακή στιγμή πριν και μετά τον αποχωρισμό του θανάτου. Η στιγμή της χαράς στο γαμήλιο γλέντι, της ώριμης συγκίνησης και του χωρατού,η  ώρα που το χτυποκάρδι  στη νεανική καρδιά δεν προλαβαίνει να εκφράσει τον αθώο πόθο, η στιγμή που η ομορφιά της κόρης θρηνωδείται από τη μητέρα γοερά και απολογείται ο χάρος στις εσωτερικές φωνές μας.Όταν η μητρική καρδιά αντιπαρατίθεται με θέρμη στο προσωποποιημένο τέλος  του θανάτου με τη μορφή του χάροντα κι εκείνος ατενίζει τα ανθρώπινα με το ψυχρό άγγιγμα , όταν το μητρικό χέρι ζητά να φτιάξει πίτα για τα παιδιά και πεθαίνει στην αγκαλιά της Αρετής.Ένα κείμενο λιτό,  τόσο καίριο  και απόλυτα εναρμονισμένο με το ύφος των τριών τραγουδιών ως συνδετικό ιστό ,  αποτύπωσε τις ανθρώπινες σχέσεις στις διαστάσεις της οικογενειακής και  κοινωνικής ζωής  με αρχέγονο βάθος και φιλοσοφική πληρότητα. Η κ. Μαρία Ράπτη έδωσε ένα δυνατό καμβά όλων των σχέσεων σε ένα κείμενο  δίχως τίποτε περιττό και με ματιά διεισδυτική, ευαίσθητη και δυνατή,  κοίταξε μέσα στο σκοτεινό χώρο των σκιών και διάβασε στα δημοτικά τραγούδια τα πικρά λόγια που υμνούν την ουσία της  ζωής και τις χαρές του πάνω κόσμου με τρόπο αφοπλιστικά ειλικρινή και λεπταίσθητο. Μπήκε στην ουσία των αντιδράσεων που φέρνει ο πόθος της ζωής και η αποστροφή του θανάτου και η σκηνοθέτις κ. Βαρβάρα Δουμανίδου έδωσε υπόσταση σε δρώμενα αποτροπής, αρχετυπικής καταγραφής του αρχέγονου φόβου, με τρόπο μοντέρνο και βαθύτατα λαϊκό και άγγιξε ένα όραμα που υλοποίησε με σοβαρότητα και μεγαλοπρέπεια αρχαίας τραγωδίας. Η ομάδα των ηθοποιών και οι μουσικοί συμπλήρωσαν ένα τελετουργικό  δρώμενο που δεν άφηνε ασυγκίνητη την ψυχή και τη σκέψη. Ήχοι που ακούσαμε σε  διάφορες φάσεις της ζωής μας , ήχοι των δημοτικών τραγουδιών, του φυσικού κόσμου, γαμήλιοι σκοποί, νανουρίσματα, θρόισμα μιας ευχής, αναθέματα, όρκοι,  κλάμα και θρήνος, μοιρολόι, σιωπή που τρεμοπαίζει στο φως ενός κεριού και στον απόηχο της γιορτής τη στιγμή που υπεισέρχεται ο αόρατος κόσμος και μια μελαγχολική σκέψη συνέχει το χτύπο της καρδιάς μας.

Οι ηθοποιοί κινήθηκαν στο σκηνικό χώρο με ευγενική αύρα και τα λόγια τους ακούστηκαν καθαρά, ειλικρινή και συγκινητικά. Υπηρέτησαν ένα σύνθετο κείμενο και εξέφρασαν τα συναισθήματα που απευχόμαστε όλοι και που είναι τόσο κοντά στην ουσία της ζωής,  με μια αμεσότητα και ένα βάθος  που φανερώνει τη σοβαρότητα με την οποία προσέγγισαν τους  κειμενικούς άξονες  αλλά και το πάθος της καλλιτεχνικής τους υπόστασης.Καθαρότητα ,βιωματική αποτύπωση του ουσιώδους, συμπύκνωση έκφρασης,ομορφιά τέχνης.Μια ομάδα δυνατή,σοβαρή, νεανική και ώριμη ταυτόχρονα μίλησε στην καρδιά μας με τα παλαιά ρούχα μιας άλλης εποχής, για ό,τι είναι ζωή και θάνατος για  ό,τι είναι ουσιώδες και σύγχρονο με χάρι, αθωότητα και κατανόηση των ανθρωπίνων δεινών. Διδαχή θεατρική, φιλοσοφική ενατένιση, στοχασμός, κάθαρση.

Αναθηματική γαλήνη επιτύμβιων στηλών, τραγωδίας θεώρηση του διφορούμενου λόγου, εκφραστική απλότητα του φυσικού  κόσμου των Δημοτικών τραγουδιών στο βαθύτατο πλέγμα των σχέσεων και των αισθημάτων.

Ομορφιά και ευφυία, σφρίγος νεότητας και ώριμη σκέψη, θεατρική απεικόνιση μυσταγωγικής κοινωνίας , αποκωδικοποίηση τελετουργίας στο μετέωρο βλέμμα.

Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στην ομάδα « Θέατρο του Άλλοτε»,  για το καλλιτεχνικό της επίπεδο, το εκφραστικό πάθος και την  ευγένεια με την οποία ατένισε το νυγμό του θανάτου,  το βλέμμα του θεατή.Στη σκηνοθέτιδα που προσέγγισε  τόσο  λιτά και ραφιναρισμένα αισθητικά το βαθύτατο δρώμενο του θανάτου στο ουσιώδες και το μαγικό τέχνασμα του θεάτρου και στη συγγραφέα του έργου «Κάτω Κόσμος»γιατί έγραψε ένα κείμενο εμπνευσμένο,   με τους εκφραστικούς κώδικες του δημοτικού τραγουδιού και της αρχαίας τραγωδίας.

Ευχαριστούμε  τους συντελεστές  αυτής της παράστασης, για  το  συνθετικό αποτέλεσμα της αριστοκρατικής  πληρότητας που φέρνει ο κόσμος των Δημοτικών μας τραγουδιών ως έκφραση και τελετουργία μύησης του φυσικού ορατού και αόρατου κόσμου…

ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ
ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΤΡΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ,Η ΛΥΓΕΡΗ ΣΤΟΝ ΑΔΗ, ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΤΕ
ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΕΝΩ
Σκηνοθεσία: ΒΑΡΒΑΡΑ ΔΟΥΜΑΝΙΔΟΥ
Κείμενα: ΜΑΡΙΑ ΡΑΠΤΗ
Παίζουν
Γιώργης:Πασχάλης Αραμπατζής
Χάρος: Ευρώπη Αργυροπούλου
Αρετή: Μπρικένα Γκίστο
Φρόσω: Αμαλία Ζαγοριανού
Κωνσταντής: ‘Αγγελος Ζερμπίνος
Λιάκαινα: Όλγα Καλαμάρα
Φιλιώ: Ιωάννα Λιούτσια
Νικόλας: Λάζαρος Μαχαιρίδης
Ασημίνα: Μαρία Ράπτη
Λένα: Μαρία Σεμερτζίδου
Ζάχος – Φώτης: Τριαντάφυλλος Σιδερίδης
Λυγερή: Δήμητρα Σταματίου
Καλούδα: Βίκη Φραγκούδη
Μουσικός: Ακριβός Ζερβός
Μουσικός: Μηνάς Τσαβδάρης – Βαλλιάνος
Σωτήρα: Βαρβάρα Δουμανίδου
 Σκηνικά- Κοστούμια: ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μουσικήεπιμέλεια: ΑΚΡΙΒΟΣ ΖΕΡΒΟΣ, ΜΗΝΑΣ ΤΣΑΒΔΑΡΗΣ-ΒΑΛΛΙΑΝΟΣ.