«Άφησε τα πράγματα και τα συναισθήματα
που έρχονται στην ζωή σου,
ν’ αναπνέουν δίπλα σου,
ίσως να ‘χουν κάτι να σου πουν..
Άλλωστε, δεν διαλέγουμε αυτούς που αγαπάμε
Κάποιες επιλογές σε κάνουν εκείνες.»
Ρενέ Στυλιαρά
Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου απ’ το πουθενά και σε σημαδεύουν τόσο βαθιά, τόσο ανέλπιστα μέσα σου, που αναρωτιέσαι τι ιδιαίτερο έχουν οι συγκεκριμένοι και τους ξεχώρισες. Υπάρχουν στιγμές ανεξίτηλες στο διάβα του χρόνου και βλέμματα, που όσα και να δεις παραμένουν αξέχαστα. Χαμόγελα που σου λείπουν και φωνές που σου μιλάνε μόνο στον ύπνο σου, κι όταν ξυπνάς έχοντας μια εικόνα θολή στο μυαλό σου, καθώς τα χρόνια δεν σε βοηθάνε και πολύ… απλά σκέφτεσαι και λες, συνέβη! Ένιωσα… Αυτό το συναίσθημα είναι τόσο ακριβό και τόσο ανέγγιχτα τέλειο, που όσες ατέλειες και να το αγγίξουν, δεν αξίζει να το θρηνείς. Δεν έρχονται όλα στη ζωή, όπως τα θέλουμε, αλλά είμαστε εδώ για να ζήσουμε και πολλές φορές μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς εκείνον, χωρίς τον έρωτά μας, χωρίς το δικό μου κι αυτό το «μου» τόσο άγρια κτητικό και οικείο συνάμα, δηλώνει τόση αγάπη, μα και τόσα δεσμά, γι’ αυτό σε κάνει δέσμιο των σκέψεών σου.
Πολλές φορές είναι ανάγκη να πάρεις μια απόφαση, να βάλεις πάνω απ ‘ όλους τον εαυτό σου και να αφήσεις κάποιον που αγαπάς, όχι γιατί δεν νιώθεις, αλλά γιατί δεν είσαι ευτυχισμένος. Μπορεί από δικά σου σφάλματα, μπορεί από τη συμπεριφορά του άλλου, αλλά σημασία έχει ότι ο εαυτός μας και η διατήρηση της ψυχικής μας ισορροπίας και ακεραιότητας αξίζει όσο τίποτα. Είναι όμορφο να αγαπάς, είναι επίσης όμορφο να σ’ αγαπάνε, αλλά το πιο όμορφο απ’ όλα είναι να αγαπάς αυτό που είσαι γιατί μετά θα σ’ αγαπήσουν και οι άλλοι, να μάθεις να φεύγεις όταν σου κλείνουν την πόρτα, να λες αντίο όταν σε αποφεύγουν, να σιωπάς όταν σιωπούν, να απομακρύνεσαι απ’ ότι σε εξευτελίζει και εκμηδενίζει αυτό που νιώθεις. Το να σέβεσαι τα συναισθήματα του άλλου είναι παιδεία, είναι συναισθηματική ωρίμανση, το να σέβεσαι τα δικά σου όμως, είναι αυτοεκτίμηση.
Προσπάθησες μία, δύο τρεις! Φτάνει… βγες έξω και δες! Ο ήλιος ανατέλλει κάθε μέρα…ζωογόνος και παντοτινός. Ο έρωτας είναι σαν τον ήλιο, πηγή ζωής και φωτός. Όμως όταν η νύχτα πέφτει και τα άλλα αστέρια δεν σε φωτίζουν όσο έχεις συνηθίσει, παγώνεις, δεν βλέπεις, χάνεσαι. Ο ήλιος δεν μας ανήκει, απλά χαιρόμαστε κάποιες ευεργετικές ιδιότητες που έχει. Ούτε ο άλλος μας ανήκει… αν έχει επιλέξει να είναι μακριά μας είναι δικαίωμά του.
Και εσύ επέλεξες να ζεις χωρίς εκείνον.. χωρίς κανέναν, χωρίς έρωτα, χωρίς πάθος, χωρίς ζωή. Αξίζει; Η ζωή είναι τόσο μικρή, που πρέπει να αδράττεις κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και να τη ζεις στο έπακρον. Για να έκανες αυτή την επιλογή ή για να τα έφερε η ζωή έτσι ή για να αναγκάστηκες να είσαι σε αυτή την κατάσταση, σημαίνει ότι δεν υπήρχε το σωστό «timing». Και μέσα σε αυτό περικλείω τα πάντα, την έννοια της διαθεσιμότητας, της αμοιβαιότητας, των προτεραιοτήτων, των εξωτερικών παραγόντων, των παρεξηγήσεων και λοιπών.
Ό,τι έγινε, έγινε. Η ζωή συνεχίζεται.. και δεν θα πάψω ποτέ να αισιοδοξώ σε μια καλύτερη μέρα, σε μια καλύτερη ζωή, σένα καλύτερο αύριο, πιο δοτικό, πιο ερωτικό, πιο ανταποδοτικό, πιο ειλικρινές, πιο εκφραστικό, πιο αμοιβαία ευτυχισμένο. Κι αν ήσουν ο έρωτας της ζωής μου, κι αν ζούμε χώρια… τι να κάνω αγάπη μου, να κλάψω; Να θρηνήσω; Να αφεθώ σε μικρά συναισθήματα; Να σκορπίζομαι αδιακρίτως; Να μπερδεύω την έξαψη με έρωτα και να συγκρίνω τα δήθεν δικά μου με τα όντως δικά μου; Ποτέ..
Είμαι εδώ για εκείνον που με αγαπά, που με αγάπησε και που θα με αγαπήσει, για το ιδιαίτερο εκείνο κάτι που αγαπώ και εγώ σε μένα! Γιατί κάθε επιλογή είναι δική μου, ακόμη και να ζω μακριά σου…
γράφει η Αναστασία Νάννου