Ο αποχαιρετισμός, το αντίο, το ανεπίστρεπτο. Λέξεις που μας τρομάζουν, λέξεις που μας έμαθαν να τις φοβόμαστε. Λέξεις που υποδηλώνουν μια νέα κατάσταση που θα δημιουργηθεί στη θέση μιας άλλης που ανατράπηκε.
Και πάντα υπάρχει ο διάχυτος φόβος που συνοδεύει το αντίο. Πώς θα είναι άραγε τα νέα δεδομένα μετά την ανατροπή των παλιών; Ποιος χτίζει ξανά μια σχέση, μια φιλία, μια ζωή. Πώς αναπληρώνεις το κενό ενός ανθρώπου, μιας συνήθειας, ενός συναισθήματος;
Όσο και αν απεχθανόμαστε τις αλλαγές, η ζωή τις φέρνει πάντα μπροστά μας σε τέτοιο βαθμό που τελικά οι αλλαγές να μένουν πιο έντονα χαραγμένα στο μυαλό μας. Η αναστάτωση που αυτές φέρνουν και το ξαναμοίρασμα της τράπουλας, ίσως να είναι ευεργετικά για εμάς καθώς κρύβουν την δυνατότητα για αλλαγή πορείας σε πιο σωστές βάσεις. Πίσω από την ανατροπή που κρύβει ένας αποχαιρετισμός, 
βρίσκεται η ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Προϋπόθεση γι αυτό, το να μάθουμε να μην κολλάμε σε όσα αφήνουμε πίσω αλλά το να αφηνόμαστε στο αεράκι της αλλαγής.
Όλοι μας αποχαιρετήσαμε φίλους, έρωτες, δουλειές, σπίτια που αγαπήσαμε, πορείες που δε θέλαμε να αφήσουμε. Μια βαθύτερη ματιά όταν κρυώσουν τα έντονα συναισθήματα δείχνει πως μένουν δίπλα μας όσοι υπάρχει λόγος να μείνουν και πως οι έντονες αλλαγές στη ζωή μας δείχνουν πόσο καλά είμαστε προετοιμασμένοι να ανταποκρινόμαστε στα νέα δεδομένα. Ο άνθρωπος που είναι απόλυτα στοχευμένος όσες ανατροπές και αν συναντήσει πάλι θα επιστρέφει στον κυρίαρχο στόχο.
Σε λίγες ώρες θα αφήσω κι εγώ κάτι αγαπημένο, όμως τι μπορεί να ανακόψει τη δύναμη του αέρα; Το να μαθαίνεις «πάλι να αρχίζεις, ν αρχίζεις από το άλφα» όπως λέει και ο αγαπημένος μου Ρ.Κίπλινγκ, είναι ένδειξη πως πάλι σε κάθε αποχαιρετισμό εκείνο που κερδίζει είναι η ζωή που κρύβεται σε αυτόν.
Η ζωή συνεχίζει. Είτε χτίζοντας πράγματα σε νέες βάσεις, είτε αποχαιρετώντας όσα και όσους δεν ανταποκρίνονται στην συνέχειά της.