Έχω στο μυαλό μου κάποιες ζεστές καλοκαιρινές μέρες του παρελθόντος τότε που παραθερίζαμε σε σπίτια (ή και τροχόσπιτα) φίλων. Τότε, αφού θα πηγαίναμε για το πρωινό μπάνιο, αφού θα παίζαμε μπουγέλο στην αυλή (ανεξαρτήτως ηλικίας) και θα τρώγαμε καρπούζι, θα μας κυρίευε μία ευχάριστη νωχελικότητα, από αυτή τη γνώριμη, την γλυκιά του καλοκαιριού που μου θυμίζει την αίσθηση του να σε παίρνει ο ύπνος στον ήλιο. Θα εκμεταλλευόμασταν, λοιπόν, αυτή τη διάθεση χαλάρωσης βλέποντας μία ταινία που μας ενέπνεε. «Μία καλοκαιρινή, βάλε» λέγαμε, «ευχάριστη και δροσερή» μέχρι να έρθει η ώρα για το απογευματινό μπάνιο στη θάλασσα, εκείνο που θα τελείωνε με άτακτη φυγή εξαιτίας της επέλασης παραθαλάσσιων κουνουπιών. Έτσι δροσερές ήταν και οι ταινίες που θα έβλεπα εκείνα τα καλοκαίρια στα θερινά σινεμά της πόλη ή στα αυτοσχέδια θερινά σινεμά των camping όπου βρισκόμουν, σε αυτά που θα κολλούσε η ταινία με αποτέλεσμα να την ξαναρχίσουμε μία δύο φορές.
Γι’ αυτές τις ταινίες θα σας μιλήσω σήμερα. Αστείες, γλυκιές και γλυκερές, νοσταλγικές αλλά ευχάριστες. Αυτές που εγώ ονομάζω «καλοκαιρινές» ενώ μπορεί καμία σχέση να μην έχουν με καλοκαίρι. Απλώς επειδή μνημονικά έχουν συνδεθεί στο μυαλό μου με αυτήν την νωχελικότητα την καλοκαιρινή. Όπως ο Frank Sinatra που ακόμα και για Χριστούγεννα να μην τραγουδούσε όπως και να το κάνουμε τα Χριστούγεννα θέλεις να τον ακούς. Γι’ αυτές τις ταινίες, λοιπόν, θα σας μιλήσω. Με ένα προσωπικό twist. Παρά τον αναλλοίωτο έρωτα με το Αμερικάνικο σινεμά, λέω σήμερα να μείνουμε Ευρώπη.
Goodnight Irene (2008) είναι ο τίτλος με τον οποίο έχει γίνει γνωστή η ταινία του Paolo Marinou- Blanco. Όχι τόσο γνωστή όσο θα έπρεπε αν με ρωτάτε. Olho Negro είναι ο πολύ πιο ταιριαστός Πορτογαλικός τίτλος τον οποίο και προτιμώ. Για να μην τα πολυλογώ όμως, ο Alex, Άγγλος ηθοποιός, και ο Bruno νεαρός κλειδαράς ξεκινάνε ένα αναπάντεχο ταξίδι για να βρουν μία γυναίκα που αγνοείται. Μέσα από χιούμορ πικρά ειρωνικό αλλά και από βαθειά συγκινητικές στιγμές φιλίας και κατανόησης ο Blanco ισορροπεί με μεγάλη τέχνη ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία και βρίσκει έναν δικό του τρόπο να προβάλλει το χιλιοειπωμένο αλλά πάντα σχετικό: Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός.
Το Le Prénom (2012), Για όλα φταίει το όνομά σου ελληνιστί, το βάζω στην ίδια κατηγορία ευφυών γαλλικών κωμωδιών μαζί με το Θεέ μου τι σου κάναμε; (2014) και το Είναι τρελοί αυτοί οι Βόρειοι (2008). Το πρώτο, όμως, έχω συνδυάσει με την καλοκαιρινή αύρα που λέγαμε μάλλον γιατί το είδα καλοκαίρι. Και το λάτρεψα! Όλος ο χαμός στο Prénom προκαλείται όταν ο Vincent ανακοινώνει στους παιδικούς του φίλους το όνομα που σκοπεύει να δώσει στον αγέννητο γιό του. Το όνομα προκαλεί σάλο και οι κωμωδία των La Patelliere και Delaporte κλάματα. Πανέξυπνο χιούμορ, εξαιρετικό κωμικό timing, άριστες ερμηνείες. Από τις ταινίες που ξεκινούν συζητήσεις μέσα στο μυαλό σου χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Πάμε πιο βόρεια τώρα. Πάμε στη Δανία με μεταφορικό μέσο μία ταινία που λέγετε Italian for beginners (2000). Σε ένα προάστιο Δανέζικης πόλης κάποιες «μοναχικές καρδίες» όπως λέει το IMDb παρακολουθούν ένα μάθημα Ιταλικών για αρχάριους με στόχο όμως όχι το CELI αλλά το να βρουν τον έρωτα της ζωής τους. Η ομορφιά με αυτή την ταινία είναι η ακραία αισιοδοξία της που μέχρι και να σκιρτήσεις σε κάνει. Η άλλη ομορφιά είναι ο αιχμηρός ρεαλισμός και το ειλικρινές χιούμορ της Lone Scherfig που μπορεί να μην μπορώ να προφέρω το όνομά της αλλά την ευχαριστώ για αυτή την ταινία και τις καλοκαιρινές μου αναμνήσεις που τη συνοδεύουν.
Ocho apellidos Vascos (2014). Ομολογώ την τρέλα μου με αυτήν την ταινία. Μπορώ να τη δω 3 φορές μέσα σε μια μέρα. Το έχω κάνει. Να προειδοποιήσω ότι μπορεί να μην σας φανεί τόσο ανεπανάληπτα υπέροχη αν δεν μοιράζεστε το δικό μου έρωτα με την Ισπανία. Τα 8 Βασκικά επίθετα μέσα από την ιδιοφυή ερμηνεία του Ανδαλουσιανού Dani Rovira σατιρίζουν με τρόπο αιχμηρό, υπό τη σκιά του θέματος της ανεξαρτησίας, αλλά και εύπεπτο τις διαφορές των Ισπανών που ξεκινάνε από τη χωρίστρα στα μαλλιά και την προφορά-τοπικιστικό παράσημο για το οποίο όχι μόνο δεν ντρέπονται αλλά καλώς καμαρώνουν από την καυτή Sevilla μέχρι την ορεινή Santander. Αφορμή για αυτό το εξαιρετικό οδοιπορικό στην πολύχρωμη Ισπανία αποτελεί ο αταίριαστος έρωτας του Rafa με την Amaia. Γιατί αταίριαστος λέτε; Μα επειδή αυτός είναι από τη Σεβίλλη και εκείνη είναι Βάσκα φυσικά! Έρωτας αλά Ισπανικά με άλλα λόγια.
Θα κλείσω με την ταινία μπαλάντα στο σινεμά. Cinema Paradiso (1988) Ιταλία. Κλασσική και απαραίτητη γιατί σε κάνει να κοιτάξεις ψηλά στα αστέρια και να θυμάσαι τα παιδικά σου όνειρα. Ακριβώς αυτό κάνει ο πρωταγωνιστής, κινηματογραφιστής στο παρόν, όταν αναπολεί τα χρόνια της παιδικής του ηλικίας τότε που ο χειριστής του προτζέκτορα στο σινεμά του χωριού του «βούτηξε» τον νεαρό στη μαγεία του κινηματογράφου. Η μουσική του Morricone ντύνει καταπληκτικά την ιστορία αγάπης όπου ρομαντικός ήρωας είναι η 7η τέχνη και ακόμη και σήμερα η ταινία μας αφήνει με αυτή την αίσθηση που το San Francisco Chronicle περιγράφει ως μια κλωτσιά στο στομάχι που όμως σε κάνει να νιώθεις όμορφα.
cityculture.gr / γράφει η Άντα Λειβαδά