Γράφει η Δανάη Γεωργαντά
Πρωτοετής φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη και προσπαθώντας να γεμίσω τον χρόνο μου πέφτω πάνω σε ένα άρθρο στο διαδίκτυο σχετικά με το Make a Wish-Κάνε μια ευχή Ελλάδος, μία μη κερδοσκοπική εταιρία που πραγματοποιεί ευχές παιδιών από 3-18 ετών με απειλητικές για τη ζωή τους ασθένειες. Εθελοντισμός,σκέφτηκα,γιατί όχι;! Το θέμα είναι ότι δεν επρόκειτο απλά για εθελοντισμό,αλλά για μάθημα ζωής.
Θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη σε ένα 9χρονο κοριτσάκι μαζί με άλλους εθελοντές. Άγχος,αγωνία για το αν θα καταφέρω να επικοινωνήσω με το παιδί,να έχουμε καλή χημεία…φανταζόμουν σε τι δύσκολο περιβάλλον θα γινόταν η συνάντησή μας, δεδομένου της ασθένειάς του. Το κοριτσάκι διαγνώστηκε με λευχαιμία. Αυτό που αντίκρισα όμως δεν είχε καμία σχέση με αυτό που φανταζόμουν. Μπροστά μου βρέθηκε ένα παιδί με ένα τεράστιο φωτεινό χαμόγελο. Μόλις μπήκαμε στο σπίτι μας αγκάλιασε και μας είπε ότι μας περίμενε εδώ και μέρες με ανυπομονησία. Μας μιλούσε με πάθος για τις δραστηριότητές της. Το τραγούδι, την ενασχόληση με τη μόδα και το όνειρό της να ασχοληθεί με τη μουσική επαγγελματικά. Ώρα μας εξηγούσε κάθε λεπτομέρεια για τη δουλειά που θα ήθελε να έχει αργότερα και πως θα ήθελε να συνεχίσει να ασχολείται ακόμα και αν δυσκολεύεται λόγω της αρρώστιας της.
Φεύγοντας από το σπίτι και έχοντας πει την ευχή του, ένιωσα ντροπή. Ντροπή για όλες τις φορές που γκρίνιαζα χωρίς λόγο,ντροπή που μιζέριαζα με το παραμικρό. Από την μία πλευρά,έβλεπα μπροστά μου ένα παιδί παθιασμένο για τη ζωή και από την άλλη καθένα από εμάς που ενώ είναι απόλυτα υγιής ψάχνει συνεχώς να πει ένα κακό λόγο για αυτά που του τυχαίνουν και τις περισσότερες φορές απλά για να δραματοποιήσει την κατάσταση. Το πραγματικό δράμα όμως βρίσκεται μπροστά μας και εμείς κλείνουμε τα μάτια προτιμώντας τη δική μας κακογραμμένη τραγωδία. Και λέγοντας δράμα εννοώ το να μην κάνουμε τίποτα για να βοηθήσουμε αυτά τα παιδάκια και τους γονείς τους που αναγκάζονται να τα μεγαλώνουν σε μία κοινωνία στερημένη από ελπίδα.
Το απίστευτο είναι ότι αυτά τα παιδιά μετά από την εκπλήρωση της ευχής τους , είτε είναι ένα καινούριο δωμάτιο είτε κάποιο ταξίδι, νιώθουν ότι μπορούν να κατακτήσουν όλον τον κόσμο. 
Αισθάνονται αμέσως καλύτερα ψυχολογικά και παίρνουν κουράγιο. Συνεχίζουν να ελπίζουν. Αυτό έμαθα και συνεχίζω να μαθαίνω από το Make a Wish. Να προσφέρεις με όλη σου την καρδιά, να ελπίζεις συνεχώς και ακούραστα. Θα ήθελα να γράψω κι άλλα, δυστυχώς όμως λίγες γραμμές δεν ισοδυναμούν με τις αμέτρητες αγκαλιές και ευχαριστώ που δέχθηκα από κάθε παιδάκι. Θα παραθέσω μόνο τα λόγια της μητέρας ενός παιδιού ευχής:‘‘Και τώρα, χρόνια μετά, το μόνο που θέλεις να θυμάσαι από εκείνη την περίοδο, είναι αυτό του το χαμόγελο… γιατί, μπορεί ένας κούκος να μην φέρνει μόνος του την άνοιξη, μα μια αχτίδα φωτός, ελπίδας, γέλιου, μπορεί να φέρει το ξημέρωμα…..”
cityculture.gr / Δανάη Γεωργαντά