«Κουράστηκα να περιμένω το μήνυμα που κατά βάθος πάντα ήξερα πως δε θα ‘ρθει. Κουράστηκα να σκαλίζω συνθήματα στη στάχτη του χρόνου. Κουράστηκα, με δυο λόγια, να λείπω απ’ τη ζωή μου. Κι ούτε κατάλαβα καλά καλά, ποιος, πότε και γιατί με πέταξε απ’ έξω…» (Αλκυόνη Παπαδάκη)
Μου στέλνει ένα απόγευμα η Χρυσούλα μήνυμα, στο οποίο μου έλεγε: «Ξύπνησα σήμερα το πρωί και το μόνο πράγμα που ένιωθα μετά από πολύ καιρό, ήταν αυτό. Κουράστηκα. Θέλω να είναι ο τίτλος σου για το επόμενο κείμενο, μου είπε.» Ενθουσιάστηκα στην ιδέα να αναλύσω κάτι και να κάνω αναγωγή σε δικές μου σκέψεις και όσο περνούσαν οι μέρες και σκεφτόμουν ακόμη περισσότερο το θέμα, τόσο ταυτιζόμουν με αυτό. Δεν ξέρω κατά πόσο, οι περισσότεροι από εσάς έχετε βιώσει μία στάσιμη κατάσταση, που σας είχε κουράσει, πόση υπομονή και αντοχή έχει ο καθένας, τι επιλογές έχει κάνει και πόσο εγωιστικά αντιμετωπίζει τις σχέσεις του, αλλά όλοι λίγο πολύ, κάποια στιγμή νιώσαμε μία «κούραση», μια αποφόρτιση ενέργειας, μία συναισθηματική νωχελικότητα, αλλά όταν ΕΣΥ μου λες κουράστηκα να αγαπώ…ποιόν; Αυτόν; Και τι έχει κάνει εκείνος για να τον αγαπάς; Αξίζει την αγάπη σου; Σε διεκδίκησε όσο έπρεπε; Σε αγάπησε όσο εσύ ή έστω λιγότερο, αλλά σε αγάπησε; Τις νύχτες που τον σκέφτεσαι, εκείνος σε σκέφτεται; Τι αγαπάς σε εκείνον, τον ίδιο ή την εικόνα που έχεις δημιουργήσει για αυτόν; Κουράζει η αγάπη; Κι αν ναι, γιατί; Γιατί ξύπνησες εκείνο το πρωί και ένιωσες αυτή την «κούραση», αυτό το τέλος;
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, όπως εγώ (ναι… ως σουσουραδίτσα, δεν θα βγάλω τον εαυτό μου απέξω) που είμαστε ιδεαλιστές και ονειροπόλοι. Πιστεύουμε στην αξία ενός έντονου έρωτα, θεωρούμε το συναίσθημά μας μοναδικό και αναμένουμε να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Έλα που κάποιες φορές δεν εκτιμάται, δεν νιώθει ο άλλος το ίδιο, θέλει κάτι άλλο, είναι αλλού συναισθηματικά ή εμείς ετεροχρονισμένα συνειδητοποιήσαμε τι νιώθουμε και προσπαθούμε απ’ την αρχή να διεκδικήσουμε μια θέση στον ήλιο γι’ αυτό που αποκαλούμε εμείς αγάπη! Αυτός ο άνθρωπος συνήθως είναι κάποιος που πλήγωσε τον εγωισμό μας κι όμως, μέσα από την πληγή γίναμε ευάλωτοι, τρωτοί.. όχι στον πόνο, αυτόν τον έχουμε συνηθίσει, στο να βάζουμε όρια στην αξιοπρέπεια και στο σεβασμό που αξίζει ο εαυτός μας.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως πως είναι να δίνεις και να περιμένεις… πως είναι να νιώθεις και να ελπίζεις… να ζεις και να αναπνέεις για μια νέα μέρα! Το συναίσθημα είναι σαν κομήτης, αν συγκρουστεί με άλλο, εκρήγνυνται και πολλές φορές τα κομμάτια σου από αυτή τη σύγκρουση αιωρούνται στο σύμπαν σου μέχρι να μικρύνουν τόσο, ώσπου να μην γίνονται αντιληπτά. Ο χρόνος είναι ένας καλός σύμμαχος, οι φίλοι και η κοινωνική ζωή ένας άλλος, αλλά το πιο σημαντικό εφόδιο σ’ αυτή την προσπάθεια είναι η αυτοεκτίμηση. Να αγαπήσεις τον εαυτό σου πιο πολύ από τον άλλο, γιατί αγαπώντας εσένα, ανακαλύπτεις τα μύχια ένστικτά σου, τις αδυναμίες σου και τον τρόπο σκέψης και δράσης σου.
Είναι βασικό να μάθεις να αγαπάς κάποιον, γιατί είναι σημαντικός για σένα και αυτή η σημαντικότητα, να μην είναι αποτέλεσμα συναισθηματικών εσώτερων αναμοχλεύσεων δικών σου, αλλά μια αντικειμενικά παραδεκτή αλήθεια. Πρέπει να σε εκτιμά, να σε σέβεται, να σου μιλά, να θέλει να σε βλέπει, να σου στέλνει ένα «σε σκέφτηκα σήμερα, ελπίζω να είσαι καλά», να σε νιώθει, να σε προστατεύει, να σε υπερασπίζεται, να σε βοηθά, να γελά μαζί σου, να σε φιλά, να σε ακούει, να είναι πάντα εκεί όταν τον χρειάζεσαι, να είναι οικογένεια, να είσαι περήφανη για τον τρόπο που βλέπει τη ζωή, για τον αγώνα του, για τους στόχους του και εκείνος αντίστοιχα για σένα, να κλείνεις τα μάτια και να νιώθεις ότι ανήκεις… αυτό είναι αγάπη. Οι στιγμές που μένουν ανεξίτηλες και αυτές που έχουν το άρωμά του, επειδή σε έκαναν να χαμογελάς, κι αυτό ήταν λίγη χρυσόσκονη ευτυχίας! Ο,τιδήποτε άλλο, είναι απωθημένο… ενός έρωτα που δεν έζησες, ενός έρωτα που δεν έδωσες την ευκαιρία να αναπτυχθεί, ενός έρωτα που δεν ήσουν εκείνη τη χρονική στιγμή έτοιμος να αφεθείς στα φτερά του, ενός έρωτα που καταδίκασες, ενός έρωτα που βασάνισες και ίσως τώρα γυρίζοντας ο τροχός, να θέλεις να επανορθώσεις.
Η μοναχικότητα μας οδηγεί στο να ωραιοποιούμε και να εξιδανικεύουμε ανθρώπους και καταστάσεις που ζήσαμε. Είναι δύσκολο να αντιληφθείς την εξιδανίκευση, αλλά αν θέσεις ένα μέτρο σύγκρισης όχι των περασμένων, αλλά του «που θες να πας», ποιον θέλεις να έχεις δίπλα σου και τι θέλεις να σου προσφέρει, θέτεις τις σκέψεις σου σε νέα βάση.
Η αγάπη δεν κουράζει ποτέ. Γιατί όταν είναι αληθινή είναι αστείρευτη. Οι απογοητεύσεις, η μοναξιά, η καταθλιπτική αντιμετώπιση της ζωής, τα «όχι», οι δυσκολίες, οι τρικλοποδιές, οι ασημαντότητες που σε μειώνουν, οι αδικίες, η απόσταση, η σιωπή… αυτά κουράζουν. Η αγάπη είναι μέσα μας και όταν βρει διέξοδο, που στη δική μας περίπτωση είναι ένα ξέφωτο, μια ευκαιρία εκδήλωσης, θα είναι έτοιμη να αποδείξει το μεγαλείο της.
Δεν κουράστηκες να αγαπάς… κουράστηκες να αποζητάς να δώσεις την αγάπη που κρύβεις μέσα σου! Κουράστηκες να περιμένεις να εκτιμήσουν αυτό που νιώθεις! Κουράστηκες να χάνεις κάθε μέρα τον εαυτό σου για κάτι ή για κάποιον που σε στενοχωρεί. Κάθε μέρα αξίζει να είσαι χαρούμενη και κάθε μέρα να είσαι ευγνώμων στη ζωή σου που μπορείς και αγαπάς… ο δικός σου άνθρωπος είναι αυτός που θα κρατήσει την αγάπη σου στα χέρια του και όταν κουράζεται η δική σου, θα ξέρεις πως είναι η δική του δίπλα να βοηθήσει. Γέμισε την ψυχή σου αποθέματα λοιπόν και ξεκίνα το ταξίδι της αγάπης, εκείνο που δεν θα σε κουράσει ποτέ!
Στη Χρυσούλα
γράφει η Αναστασία Νάννου