Ήμουν σε μεγάλο δίλλημα για το αν έπρεπε να σπαταλήσω έστω και ελάχιστο χρόνο για να γράψω κάτι γι αυτή την ταινία. Κατέληξα όμως ότι πρέπει καθώς παίζεται ακόμα σε πολλούς κινηματογράφο ανά την Ελλάδα. Θα πω εν συντομία το στόρυ και μετά θα κάνω τις παρατηρήσεις μου: Βρισκόμαστε στην Γερμανία του Χίτλερ. Μια κυνηγημένη κομμουνίστρια μάνα δίνει το μικρό της κορίτσι σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γερμανών για την σώσει. Στην εξέλιξη της ιστορίας , το ίδιο ζευγάρι φιλοξενεί ένα εβραιόπουλο. Η μικρή της ιστορίας (Liesel) μαθαίνει να διαβάζει και ερωτεύεται τα βιβλία. Σε τέτοιο βαθμό που κλέβει-δανείζεται από την βιβλιοθήκη της γυναίκας του δημάρχου. Αυτό. Τέλος. Εντάξει γίνονται και τα κλασικά με τις βόμβες, παίρνει τον θετό πατέρα της ο στρατός και τέτοιες κλάψες. Α, και υπάρχει και ένας αφηγητής από την αρχή της ιστορίας που τελικά μαθαίνουμε ότι είναι ο χάρος. Ό,τι να ναι! Αλλά γενικά αυτό είναι το στόρυ. Ένα κοριτσάκι που παίρνει βιβλία από την βιβλιοθήκη της μανταμ ναζί. Ουάου! Πολιτικότατο!
Γιατί δεν μου άρεσε η ταινία; Πρώτον γιατί η αφήγηση της ήταν κάπως… τηλεοπτική! Βλέπετε, ο σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Ryan Percival, σκηνοθέτης και του Πύργου του Ντάουντον. Και από εδώ βγαίνει μία εξαιρετική παρατήρηση. Η πετυχημένη αυτή σειρά «κινηματογραφέρνει». Γενικά υπάρχει αυτή η τάση στην Βρετανία και στις ΗΠΑ. Οι σειρές να θυμίζουν αισθητική κινηματογραφική! Και καλά κάνουν. Αλλά ο κινηματογράφος έχει έναν ξεχωριστό τρόπο αφήγησης που καμία άλλη τέχνη δεν μπορεί να τον αλλάξει. Και όποιος παραβαίνει αυτό τον τρόπο αφήγησης, συνήθως βγάζει πατάτα. (λαμπρή εξαίρεση η Nouvelle Vague!) Δυστυχώς εδώ είχαμε πατάτα και μάλιστα στα κάρβουνα.
Πάμε στις ερμηνείες. Boriiiiiiing..Τώρα αλήθεια, έπαιζαν κάτι οι ηθοποιοί; Έκαναν κάποιου είδους casting πριν την ταινία οι παραγωγοί ; Αν εξαιρέσουμε τον καημένο τον Geoffrey Rush, όλοι οι υπόλοιποι ήταν τουλάχιστον μέτριοι. Ούτε καν η Emily Watson δεν κατάφερε να ξεχωρίσει. Δεν θα σταθώ παραπάνω στην διεύθυνση ηθοποιών γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε! Δεν μου έβγαζαν κάτι! Δεν καταλάβαινα αν απολάμβαναν τον χιονοπόλεμο στο υπόγειο (wtf!), αν πονούσαν για το παλικάρι το εβραιόπουλο, αν πεινούσαν, αν υπέφεραν, αν αγωνιούσαν. Τίποτα παιδί μου! Και εκεί που γινόταν ανυπόφορο το όλο πράμα ήταν όταν η ταινία πήγαινε να γίνει μελό. Παναγιά μου βόηθα! Μα να μου βγάζει ο Rush το ακορντεόν στο καταφύγιο ενώ από πάνω σε βομβαρδίζουν; Και να μην τον πιάνει κανείς απ’ τον λαιμό; Πλάκα μας κάνεις;
Ωραία η φωτογραφία, ωραία η χρωματική παλέτα, ωραία ενδυματολογικά η ταινία, ωραίο το art direction, ωραία η μουσική αλλά μέχρι εκεί. Κόντεψα να πεθάνω από την βαρεμάρα για μία ταινία που δεν είχε ούτε κάτι σπουδαίο σαν στόρυ, που δεν κατάφερε να αποφύγει το μελόδραμα, που ακροβατούσε στα όρια του γελοίου, με κακές υποκριτικές, φλύαρη σκηνοθεσία, καμία σπιρτάδα στην αφήγηση, αδιάφορη χρήση φακών, τηλεοπτικής κοπής προσέγγιση της κινηματογράφησης και χωρίς κανένα απολύτως λόγο διάρκειας δύο ώρες και δέκα λεπτά!
Εν κατακλείδι: Κλάφ’ τα Χαράλαμπε!
Πόσο της βάζεις; : 3,5/10 και αυτό με το ζόρι!
Να την δω; : Όχι βέβαια! Θέλεις να βλέπεις δύο ώρες ένα ξανθομάλλικο να κλέβει βιβλία;
Λοιπά στοιχεία: Τι λοιπά στοιχεία ρε φίλε; Τι μου λες τώρα;! Εδώ δεν αξίζουν τα κύρια στοιχεία! Άστο να πάει άστο, άστο πονάει άστο.