Λιάνα Καρρά – Εικαστικός του Εντός
‹‹Τον κορυδαλλό τον ακούς όταν δεν τον βλέπεις,
όπως την έμπνευση τη βρίσκεις όταν δεν την κυνηγάς.
Μαθημένη στην ένδεια η πέτρα δεν ζητά
ούτε να φέρει πίσω τη μέρα ούτε να την ωθήσει μπροστά ››
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ[1]
Στο νησί της Αίγινας, λίγους μήνες πριν, είχε παρουσιαστεί μια εικαστική έκθεση υπό τον τίτλο ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ ̇ η δημιουργός της ακούει στο όνομα Λιάνα Καρρά και καταγίνεται συχνά-πυκνά με αυγοτέμπερες, ακουαρέλες και γλυπτά.
Στους πίνακες της εστιάζεται η προσοχή σε τοπία όπου φαίνεται να επικρατεί μια ισόποση αναλογία μεταξύ χρώματος και φωτός. Οι αδρές γραμμές στη σχεδίαση της κατορθώνουν να διευρύνουν τα θέματα της, έτσι ώστε να γίνονται άμεσα αντιληπτά από τον καθένα : είναι η απλότητα στη σκέψη της που την καθιστά ορατή στα δικά μας μάτια ̇ αυτό σημαίνει πως όσα δημιουργεί –θέλει να – αποτελούν κομμάτι της πραγματικότητας μέσα στην οποία ξετυλίγει την ίδια της την ύπαρξη.
Έτσι, τα γλυπτά της αναδεικνύουν έναν στοχασμό εν γαλήνη, ο οποίος αποκαλύπτει μια ορισμένη ύλη που σχετίζεται με τις ιδέες που θέλει να ενσαρκώσει η καλλιτέχνιδα.
Παρατηρείται λοιπόν μια απουσία έντασης , η οποία παράγει νοήματα που εκκρίνουν μια αρμονία τόσο στους πίνακες όσο και στα γλυπτά της , μια αρμονία που δεν μπορεί να καταλήξει σε συνήθεια. Τα νοήματα στα οποία στοχεύει η Καρρά ξεπροβάλλουν αβίαστα στο ορατό πεδίο του θεατή μέσω μιας αδιόρατης συνοχής. Με την προϋπόθεση ότι φροντίζει αδιαλείπτως για τη δική της διαύγεια, η εικαστικός τρέφει μια ελπίδα για το μέλλον ενόσω σπεύδει κάθε φορά να μεταρσιώνει κοινά στοιχεία της εμπειρίας σε πολιτισμικά αγαθά. Η Λιάνα Καρρά διαθέτει μια συγκροτημένη αντίληψη και καλλιτεχνεί εκφραζόμενη όχι μόνο για τους άλλους , αλλά και για να μάθει κι η ίδια τι οραματίζεται. Ίσως να ανήκει σε αυτούς που ‹‹βάζουν το μυαλό στη δούλεψη της επιθυμίας και αν δεν ευτυχούν, παρ ̓ όλ ̓ αυτά, είναι ικανοποιημένοι με τα έργα της μέρας και τα λόγια της νύχτας››[2]
Η Λιάνα Καρρά δείχνει σαν να προσπαθεί να επενδύσει νοηματικά σε θέματα που δεν άπτονται της επικαιρότητας, ιστορίες δηλαδή που παίρνουν απόσταση από τυχόν πολιτικοκοινωνικά γεγονότα – είναι ενδεικτικός ο τίτλος της τελευταίας της έκθεσης[3] .
Νιώθεις παραδόξως (σαν θεατής) ότι η Καρρά, επειδή δεν έχει τον χρόνο για να εκφράσει όλα όσα κρύβει στην καρδιά της, γι αυτό και σου χαρίζει απλόχερα το είναι της. Άλλωστε, για τον Κούντερα, η συμφωνία με το είναι αντιστοιχεί στην βραδύτητα[4] . Η τέχνη της Καρρά, αδιαφορώντας για το αίσθημα του συγκλονιστικού, και παρά το ότι δεν έχει ως σκοπό να ξεγελά τη μοναξιά, προσφέρει εντούτοις τη συμπαγή αγνότητα που τόσο μας λείπει τελευταία.
cityculture.gr/ γράφει ο ζΙΩΓΑΣ αΠΟΣΤΟΛΟΣ βιολόγος
[1] Εκ του πλησίον
[2] Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ, εκδ.Μελάνι, σελ.280
[3] ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ
[4] Πρβλ. τους Κωμικούς Έρωτες