Η γνωστότερη κωμωδία του Αριστοφάνη, έχει ανέβει πολλές φορές στο θέατρο και αρκετές φορές την παρακολούθησα και εγώ.
Η παράσταση σε σκηνοθεσία Τζέζαρι Γκραουζίνι, με μετάφραση-απόδοση του Σπύρου Ευαγγελάτου και την Μαρία Καβογιάννη ως Λυσιστράτη είναι υποδειγματική.
Χωρίς επιπλέον, περιττές, υπερβολές και σεξουαλικά υπονοούμενα, ούτως ή άλλως υπάρχουν στο αρχικό κείμενο, με υπέροχα κουστούμια, μελωδικά χορικά, και ελάχιστες, πολύ διακριτικές αναφορές στο σήμερα, η παράσταση κυλάει μέσα στο ανάλαφρο και αβίαστο γέλιο.
Πάρα πολύ καλή η Μαρία Καβογιάννη, με το γνωστό μπρίο της ενορχηστρώνει όλη την παράσταση.
Τα άτομα που ξεχώρισαν όμως ήταν δύο.
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης με εξέπληξε. Είτε ως γέρος στον χορό, είτε ως Κινησίας είναι εξαιρετικός. Απλός, καθαρός λόγος, δίνει ρεσιτάλ ως σύζυγος της Μυρρίνης.
Η Νάντια Κοντογεώργη στο ρόλο της Μυρρίνης, ξεχωρίζει από την αρχή του έργου. Είναι όμως άκρως απολαυστική στο τετ-α-τετ με τον σύζυγό της, όταν καλείται να τον ξεσηκώσει αλλά στο τέλος να τον αφήσει στα κρύα του λουτρού.
Η υπόθεση του κωμωδίας του Αριστοφάνη πασίγνωστη, δεν νομίζω να χρειάζεται να την αναφέρω εδώ.
Θα πω μόνο ότι και οι 14 ηθοποιοί σήκωσαν άξια τους ρόλους τους.
Θα πω όμως και ένα μεγάλο αρνητικό. Ο ήχος ήταν τόσο δυνατός που εκτός από τους ήπιους διαλόγους, σε όλο το υπόλοιπο έργο, και κυρίως στα τραγούδια, κούραζε υπερβολικά. Αναγκαζόμουν να κλείνω τα αυτιά μου για να ακούω με φυσιολογική ένταση.
Είπαμε ότι είναι πολύ καλό που οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν πλέον μικρόφωνα, αλλά τα ντεσιμπέλ πρέπει να είναι σε υποφερτά επίπεδα. Ο σωστός ήχος είναι πολύ σημαντικός για την άνετη παρακολούθηση ενός θεάματος.
Βέβαια αυτό το ξεχνάς σχεδόν αμέσως και σου μένει μόνο η ανάμνηση μιας υπέροχης παράστασης, που χειροκροτήθηκε για τουλάχιστον 5 λεπτά.
