Βιώνοντας με αισιοδοξία την ώριμη εποχή του και έχοντας επιστρέψει στα χρώματα και αρώματα της αγαπημένης του Κρήτης, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, παρουσιάζει με τον ήσυχο και παραμυθένιο τρόπο του, την ουσιαστική εξύψωση του Ίκαρου μέσα από την πτώση του, τη Δευτέρα 4 Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης.
Σε τι φάση βρίσκεσαι σήμερα μέσα σε όλη αυτήν την μπερδεμένη εποχή;
Ως μουσικός και ως άνθρωπος έχω τη σκέψη ότι, οφείλουμε ένα άλμα, μία πτήση ο καθένας μας, δηλαδή, μία υπέρβαση του εαυτού του στο περιβάλλον του. Αυτό το οφείλουμε και στην εποχή μας, αλλά είναι και από τη φύση μας. Ο Έρωτας, για παράδειγμα, σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις την πτήση αυτή και την πτώση, όπως και ο Ίκαρος δικαιώνεται από την πτώση του με τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα του, ο οποίος ναι μεν, μπορεί να έχει μία άποψη άλλη αφού φοβάται μη πέσει το παιδί του και χαθεί, αλλά επειδή ήταν και αυτός πολύ τολμηρός, είπε: “Εντάξει, η πτήση δική σου” και ο Ίκαρος πέφτει, αλλά δικαιώνεται από την πτώση. Την τόλμη η Ιστορία πάντα την ήθελε, μία τόλμη που δεν έχουμε στην εποχή μας. Οι κυβερνήτες μας εδώ και πολλά χρόνια δεν έχουν αυτήν την τόλμη, αυτήν που οι αρχαίοι την έλεγαν “Ο τολμών νικά”, δεν τολμήσανε, αυτό είναι το πρόβλημα μας κι έτσι τώρα εμείς, ο καθένας από τη θέση του, μπορεί να έχει μία μικρή τόλμη, να δει ξανά τον εαυτό του, την πατρίδα του, τους φίλους του, το περιβάλλον του, τη γειτονιά του, να σηκώσει ένα αποτσίγαρο από το χώμα για να κάνει καλύτερο τον κόσμο.
Η ησυχία της μουσικής σου πώς επιβιώνει στο σημερινό περιβάλλον;
Όπως επιβιώνει η μουσική του Απρίλη, δηλ. η φύση – τα πουλιά, ο αέρας, τα έντομα, πάντοτε τον ίδιο ήχο είχαν, χαμηλό. Αυτό συμβαίνει πάντα στην άνοιξη, είναι μία γιορτή μαζί με τα άνθη. Δεν πιστεύω ότι, η μουσική πρέπει να φωνάξει για να δηλώσει παρουσία, η δύναμη είναι μέσα στη σιωπή περισσότερο. Για να συναγωνιστείς το περιβάλλον που ίσως φωνάζει πρέπει να κάνεις αυτό που κάνεις πολύ καλά και σωστά, και από εκεί και πέρα όποιος έχει τη θέληση να σκύψει, θα το κάνει. Αν κάποιος δεν θέλει να ακούσει το αηδόνι ή το κοτσιφό που έχει τα αυγά του, αυτήν την εποχή, δεν θα τα ακούσει. Ξέρω ότι τα τραγούδια που γράφω και οι στίχοι που μεταχειρίζομαι για να πω τις αλήθειες μου, νομίζω ότι στέκονται στο χρόνο, δεν έχουν τίποτε να φοβηθούνε…
Η συναυλία στο Μέγαρο…
Έρχομαι Θεσσαλονίκη μετά από πολύ καιρό για να παίξω με την ομάδα των μουσικών μου, καθένας με τη δυνατότητα του και θα παρουσιάσουμε το θέμα που λέγαμε στην αρχή, δηλαδή, την εξύψωση του Ίκαρου με την πτώση του, καθώς και τραγούδια απ’ όλες τις εποχές, αλλά και μερικά νέα τραγούδια που τα θεωρώ σημαντικά σε μία ώριμη εποχή του εαυτού μου, γιατί ζω στην Κρήτη πλέον, ξαναβρήκα τους ρυθμούς της καταγωγής μου, τους φίλους μου, τα αδέλφια μου, τα παιδικά μου χρόνια, το χώμα που με ξέρει, τις πατημασιές μου, εκεί δημιουργώ πιο φυσικά, χωρίς το κυνήγι που κάνει μια πολιτεία, που σε θέλει σε ρυθμούς πολύ πιο γρήγορους. Έχω ένα φίλο βοσκό ο οποίος χωρίς να θέλει με διδάσκει ορθοφωνία, ορθολογισμό και συναίσθημα, ένας βοσκός απλός, ένας φίλος που κάνουμε παρέα.
Η γενικότερη κατάσταση…
Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή απειλείται η ίδια από τον εαυτό της, από τις επιλογές της. Επέλεξε τους αριθμούς και όχι τα αρώματα, ούτε και τα συναισθήματα. Πρέπει οι αριθμοί να βγουν – είμαι σίγουρος ότι, ο Σοϊμπλε και ο καθένας από αυτούς δε γνωρίζει τα χόρτα σε ένα τετραγωνικό μέτρο μέσα, δε γνωρίζει τα χρώματα και τα αρώματα, δεν ξέρει να ξεχωρίσει το γιασεμί από το νυχτολούλουδο. Αυτές είναι απουσίες, που σε κάνουν να ζητάς ένα αριθμητικό αποτέλεσμα, έχοντας το βλέμμα σταθερό και καλά να φαίνεσαι ότι είσαι σπουδαίος. Νομίζω ότι, η Ευρώπη κινδυνεύει από αυτό, ότι έβαλε τον άνθρωπο στους αριθμούς μέσα, ενώ άνθρωπος είναι η ψυχή του, είναι τα φτερά του, είναι τα όνειρά του, οι φίλοι του, οι έρωτες του, οι θάνατοι που τον περιβάλουν και οι άνθρωποι που φεύγουν, αυτά όλα τα αγνοούν παντελώς και μέσα από αυτά αγνοούν και τον Πολιτισμό ο οποίος μας φωνάζει από το παρελθόν και πάντα μας φωνάζει. Εάν κοιτάξεις λίγο παραπάνω μία κολόνα του Παρθενώνα, λίγο παραπάνω απ’ όσο φεύγει το βλέμμα σου, θα σου φωνάξει και θα σου πει πόσο λάθος είμαστε και πόσο εύκολα μπορούμε να επανέλθουμε, αν ακούσουμε το μέσα μας…
Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων δίνει μια μοναδική συναυλία στη Θεσσαλονίκη στο Μέγαρο Μουσικής (διαβάστε εδώ περισσότερα για τη συναυλία)
Συνέντευξη στον Χρήστο Μιχαλέρη