Ήταν κάποτε ένα λουλούδι πανέμορφο, καταπράσινο με πυκνό φύλλωμα. Το φιλοξενούσε μια οικογένεια. Το είχε τοποθετήσει η οικοδέσποινα με καμάρι στο σαλόνι του σπιτιού, το «καλό» δωμάτιο, που άνοιγε σπάνια – κυρίως σε γιορτές – για να υποδεχθεί κόσμο. Και όσο αυτό έμενε εκεί , ένα παράξενο πράγμα, η μοναξιά δεν το πείραζε, άνθιζε όλο και περισσότερο.
Γιατί να χαραμίζεται τόσο όμορφο λουλούδι στα αζήτητα του σαλονιού
Ώσπου μια μέρα, η οικοδέσποινα που τόσο το αγαπούσε – αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς- το φρόντιζε το πότιζε και του μιλούσε, αποφάσισε ότι ήταν κρίμα να «χαραμίζεται» τόσο όμορφο λουλούδι στα αζήτητα του σαλονιού «δεν το βλέπει κανείς, κανείς δεν το καμαρώνει».
Το παίρνει και το βάζει στην τραπεζαρία, εκεί που τρώνε, βλέπουν τηλεόραση, έρχονται οι επισκέψεις για καφέ. Και το λουλούδι ξαφνικά αρχίζει να μαραίνεται, να πέφτει το πυκνό του φύλλωμα, σαν πουλί που χάνει τα φτερά του… δεκάδες φύλλα έβρισκε η οικογένεια στο πάτωμα κάθε μέρα… κάποιες φορές το θέαμα ήταν τρομακτικό! Κάθε μέρα τα μάζευαν κι όλο έπεφταν κι άλλα.. Άρχισαν να αλλάζουν και χρώμα τα φύλλα του, από ζωντανό πράσινο σε ένα καφέ, σκοτεινό, μουντό, χωρίς ζωή…
«Μήπως να του αλλάξω πάλι θέση», αναρωτήθηκε η οικοδέσποινα.. «Μπα, άστο, θα συνηθίσει»… Και οι μέρες κυλούσαν, οι εβδομάδες περνούσαν κι αυτό δεν συνήθιζε.. άλλαζε.. έχανε τη λάμψη του κάθε μέρα και περισσότερο…
Κάποια στιγμή η παλιά του γλάστρα ήταν πολλή μεγάλη για εκείνο, είχε μείνει σχεδόν το μισό.. «Δεν πειράζει, εδώ είναι καλύτερα, να το βλέπει ο κόσμος και να το καμαρώνει.. κι ας του έπεσαν τα φύλλα, θα του αλλάξω γλάστρα.. μήπως και να το μετακινήσω στην αρχική του θέση και να ξαναφουντώσει η ομορφιά του, εκεί ποιος θα το βλέπει.. εδώ είναι στολίδι.. λίγο πιο μαραμένο, αλλά και πάλι.. στολίδι…
Σήμερα…
Σήμερα, λίγους μήνες μετά, το πανέμορφο καταπράσινο φυτό, έχει μείνει μισό.. σε μικρότερη γλάστρα που κοντεύει κι αυτή να γίνει μεγάλη.. με λίγα φυλλαράκια, σε μια γωνιά του καθιστικού. Κανένας από όσους έχουν περάσει από το δωμάτιο αυτού του σπιτιού δεν το πρόσεξε ποτέ.. κανείς δεν ρώτησε τι είναι, κανενός την προσοχή δεν τράβηξε..
Όσο ήταν στο άλλο δωμάτιο, τότε που ήταν πυκνό και καταπράσινο, το έβλεπαν πιο σπάνια τα μάτια του κόσμου, αλλά όλοι ρωτούσαν «Μα τι υπέροχο φυτό είναι αυτό;;» Ίσως γιατί, αν τα φυτά έχουν κάτι ζωντανό μέσα τους, τότε αυτό το ζωντανό κομμάτι του, για λόγους που δεν ξέρουμε κι ούτε θα μάθουμε ποτέ, ήθελε να ζει εκεί.. σε εκείνο το συγκεκριμένο μέρος.. εκεί το ζωντανό κομμάτι μέσα του έβρισκε αυτό που ήθελε να βρει. Φως, ζεστασιά, σκοτάδι ή κρύο; Κανείς δεν ξέρει, και στο κάτω κάτω, τι μας ενδιαφέρει; Εκεί ανήκε και τέλος. Καταδικάστηκε, όμως, σε μια ζωή δίχως ζωντάνια.. μαραμένο, σε μια γωνιά, να περιμένει ουσιαστικά το τέλος..
Σε στεναχώρησε η ιστορία του λουλουδιού; Το λυπήθηκες;
Τότε φρόντισε να μην γίνεις εσύ αυτό.. πρόσεξε μη γίνει η ζωή του ζωή σου..
Στο κάτω κάτω αυτό ήταν ένα απλό φυτό…εσύ;;;
cityculture.gr/γράφει η Λιάνα Χαντέ