Σκηνοθεσία- Σενάριο: Κάρλος Βερμούτ
Παίζουν: Μαρίνα Οντρέ, Χούλιο Αρόχο, Λουίς Μπερμέχο
Διάρκεια: 127′
Υπόθεση: Ένας πατέρας, πρώην καθηγητής μα άνεργος για 6 μήνες, ξεπουλά τα βιβλία του για να ζήσει. Παράλληλα μαθαίνει πως η μοναχοκόρη του πάσχει από καρκίνο και πρόκειται να πεθάνει. Θέλει να της κάνει δώρο μία στολή του anime pop icon “Magical Girl”. Το πρόβλημα είναι πως κάνει 7000! Μία πρώην πόρνη πολυτελείας, προορισμένη για ιδιαίτερα σεξουαλικά γούστα, ζει ανυπόφορα, “φυλακισμένη” στην απολυμασμένη καθημερινότητα της μαζί με τον άντρα της που την έβγαλε από την πορνεία. Ένας γεράκος αποφυλακίζεται για ένα έγκλημα που έκανε πριν δέκα χρόνια και ζητά ένα και μόνο πράμα: να μείνουν μακρυά του τα φαντάσματα του παρελθόντος. Η σύνδεση μεταξύ των τριών αυτών ιστοριών γίνεται με παράδοξο και αλληγορικό τρόπο και φέρνει τους χαρακτήρες αντιμέτωπους με ακραίες κατάστασεις.
Γιατί να την δω;: Το Magical Girl είναι η πιο αναμενόμενη ταινία της χρονιάς της Ιβηρικής Χερσονήσου. Λατρεμένη του Αλμοδοβάρ, με βραβείο στο Σαν Σεμπάστιαν (καλύτερης ταινίας, καλύτερου σκηνοθέτη), η νέα ταινία του Βερμούτ (σκηνοθέτης του Diamond Flash) φτιάχνει το δικό της υποείδος τουλάχιστον στο κομμάτι της αφήγησης. Χωρισμένο σε τρία κεφάλαια (“Κόσμος”, “Σατανάς”, “Σάρκα”- οι τρεις εχθροί της ψυχής μας) φτιάχνει ένα πολυδαίδαλο αφηγηματικό σχήμα που η σύνδεση των επιμέρους στοιχείων του γίνεται αρκετά διακριτικά σε σημεία μπερδέματος. Η αρχική θολούρα αποσύρεται ήσυχα και τη θέση της παίρνει ένα παραξένισμα ογκοδέστατο το οποίο αντλεί δύναμη από την παράδοση του μαύρου χιούμορ του ισπανικού κινηματογράφου. Κάτι από Μπουνιουέλ, κάτι από Αλμαδόβαρ, κάτι από σύγχρονους φορμαλιστές σκηνοθέτες και τελικά τίποτα απ’ όλα αυτά ολότελα.
Ο Βερμούτ καταφέρνει να μας ανατριχιάσει με την ευθύτητα του, την ακραία του σεναριακή τόλμη, το σωστό κινηματογραφικό timing αλλά κυρίως με την αλληγορική σπιρτάδα που λείπει από τις ταινίες του είδους (κάτι ανάμεσα σε θρίλερ και δράμα). Το γλυκό κοριτσάκι με τον καρκίνο, η μετανιωμένη Μαρία Μαγδαληνή που ούτε το παρόν ούτε το παρελθόν της της αρέσει. και ο γλυκύτατος παππούλης που θέλει την ησυχία του αλλά το ένστικτο της απόδοσης δικαιοσύνης δεν τον αφήνει σε ηρεμία. Τι κοινό έχουν αυτοί οι τρεις διαφορετικοί κόσμοι; Κανένα αλλά κατά βάθος τόσα πολλά που η τελική τους αλληλεπίδραση έρχεται σαν αυτονόητη λύση.
Κριτική στην σύγχρονη Ισπανική κοινωνία, η οποία δεν ασχολείται καθόλου με το Σύνταγμα της χώρας της (ευφυέστατο το τέχνασμα με την “απόθεση” των λύτρων στο ογκοδέστατο Ισπανικό Σύνταγμα της βιβλιοθήκης της πόλης), στην σπουδαιότητα του χρήματος τόσο στην ικανοποίηση βασικών αναγκών όσο και στις δευτερεύουσες ανάγκες που όμως απενοχοποιούνται μπροστά στην όψη του θανάτου, κομψή προσέγγιση της ματαιότητας των στερήσεων και της ζωής με όρια (υπέροχη η σκηνή που το μικρό κοριτσάκι ζητά ποτό και τσιγάρο από τον πατέρα της), σκληρή η κριτική στην απόδοση δικαιοσύνης από το άτομο. Το πάγωμα και το γέλιο συναντιούνται στην διασταύρωση ου δράματος με την κωμωδία και ο Βερμούτ προσφέρει μίας πρώτης τάξης ευκαιρία να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας ρωτώντας τον ευθέως: εσύ τι θα κάνες σ’ αυτή την περίπτωση;
Που την βλέπω;: Η ταινία κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 18/12.