Σήμερα όμως είναι μία από τις μέρες που έχω πιάσει πάτο.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Είμαι μαμά, εργαζόμενη, νοικοκυρά , σύζυγος και γυναίκα. Η σειρά των ρόλων δεν είναι καθόλου τυχαία. Αν δεν είσαι η τέλεια μανούλα του facebook, τότε ξέρεις πως όλα αυτά δε γίνεται να συνδυαστούν σ ένα πρόσωπο επιτυχώς.
Ο λόγος είναι ένας και είναι απλός. Η μέρα έχει μόνο 24 ώρες. 24 ώρες από τις οποίες τις 10 δουλεύεις, τις 4 αφιερώνεις στα παιδιά σου, τις 3 στο σπίτι και το μαγείρεμα και τις 7 για να κοιμηθείς ( χαμένος χρόνος, αλλά απαραίτητος, για να επιβιώσεις).
Ξέρω ξέρω…ξέχασα δύο ρόλους, βασικά δεν τους ξέχασα εγώ, αυτοί με ξέχασαν! Πρέπει, όμως, να τους χωρέσεις κι αυτούς του δύο δόλιους κάπου…Ανοίγεις την ατζέντα και ψάχνεις εναγωνίως μία μέρα που μπορείς να χωρέσεις λίγη ώρα για τον εαυτό σου και τον άνθρωπό σου. Χμμμ σίγουρα σαββατοκύριακο. Τί; Νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες; Τόσο απλό ήταν; Όχι φυσικά. Τώρα πρέπει να βρεις ποιος θα σου κρατήσει τα παιδιά…
Ακόμα κι αν βρεις, όμως ,τότε σου χτυπούν την πόρτα οι τύψεις. Αυτές που τις δουλεύεις τόσα και τόσα χρόνια, αλλά είναι ακόμα εδώ, συνοδοιπόροι της ζωής σου. Τύψεις που αφήνεις τα παιδιά κάθε μέρα τόσες ώρες και θα τα αφήσεις και το σαββατοκύριακο!
Αγώνας δρόμου μοιάζει και όλες εσείς εκεί έξω το νιώθετε καθημερινά.
Η αναζήτηση της τελειότητας μοιάζει ουτοπία.
Να είσαι καλή στη δουλειά σου, όταν τα αφήνεις άρρωστα στο σπίτι ή όταν χτυπάει το τηλέφωνο και τα ακούς να κλαίνε και τα δύο σπαρακτικά από την άλλη άκρη της γραμμής, επειδή θέλουν την μαμά τους. Να είσαι καλή νοικοκυρά, όταν προσπαθείς να μαγειρέψεις και παράλληλα να κάνεις άλλες εκατό δουλειές για να προλάβεις να είστε στοιχειωδώς καθαροί και τακτοποιημένοι. Να είσαι καλή μαμά όταν έχεις μόνο 3-4 ώρες και δύο ή τρία παιδιά να σε διεκδικούν και εσύ να προσπαθείς να ανακτήσεις δημιουργικά το χαμένο χρόνο. Να προσπαθείς να δεις τον σύντροφό σου σε όλο αυτόν τον χαμό. Να προσπαθείς να κάνεις ένα μπάνιο, αν στο τέλος της μέρας μείνει χρόνος.
«Προσπαθείς»
Πόσες φορές έγραψα το ρήμα «προσπαθείς» ; Αυτό είναι η ζωή, όταν οι ρόλοι σε κατακλύζουν. Μια προσπάθεια, μια αέναη προσπάθεια και…πριν καταρρεύσεις τότε πρέπει να το δεις αλλιώς. Όπως πραγματικά είναι…
Είσαι μητέρα, αλήθεια υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία; Έχεις δουλειά κι αν σου αρέσει είσαι και διπλά τυχερή. Έχεις το σπίτι σου γεμάτο και ζεστό, σας φαίνεται αυτονόητο? Μια ματιά έξω, θα σας πείσει για το αντίθετο. Έχεις έναν άνθρωπο-στήριγμα κι ας μην έχετε όσο χρόνο είχατε κάποτε. Πολλές φορές λίγα λεπτά και μια αληθινή αγκαλιά αρκούν για να γεφυρωθεί κάθε απόσταση. Είσαι γυναίκα και είσαι τόσο σπουδαία και μοναδική που τα καταφέρνεις όλα δίνοντας τον καλύτερο εαυτό σου, είσαι τόσο ωραία και αρκεί ένα βλέμμα από τα πρόσωπα που αγαπάς για να σε πείσει πως είσαι τέλεια. Ναι, είσαι τέλεια κι ας κάηκε το φαγητό κι ας μην έκλεισε η συμφωνία στη δουλειά κι ας αφήσεις τα παιδιά το Σάββατο το βράδυ.
Ένας καλός μου φίλος μου είπε πρόσφατα το εξής: «Σε ζηλεύω, γιατί αγωνίζεσαι».
Τον ευχαριστώ, γιατί άθελά του μου έδειξε πως αυτό που πολλές φορές θεωρούμε “πάτο” είναι απλά ο δρόμος προς την κορυφή.
cityculture.gr/ γράφει η Κική Χαλίδου