Έβλεπα προχθές, πολλοστή φορά βέβαια, την κομεντί του Μπρουκς «Καλύτερα δεν γίνεται». Με Τζακ Νίκολσον, Έλεν Χαντ, Γκρεκ Κινίαρ, Κούμπα Γκούντιγκ. Οι πρωταγωνιστές βραβεύτηκαν με Όσκαρ μάλιστα εκείνη τη χρονιά.
Η ιστορία γνωστή φαντάζομαι. Ο Νίκολσον υποδύεται τον υποχόνδριο, μικροβιοφοβικό συγγραφέα, ο οποίος απεχθάνεται κάθε ανθρώπινη επαφή. Η γνωριμία του όμως με μια σερβιτόρα και τον ομοφυλόφιλο γείτονά του θα τον κάνουν να βγάλει αισθήματα βαθιά ανθρώπινα.
Είναι τόσο ζεστή και ανθρώπινη η μεταστροφή αυτού του ανθρώπου που παλεύοντας με εσωτερικούς δαίμονες κατορθώνει στο τέλος να νικήσει. Να νικήσει για τον εαυτό του και μόνο. Η εσωτερική αυτή αλλαγή είναι μεγαλειώδης και τιτάνια. Να νικήσει και να γίνει καλύτερος. Όχι τέλειος, απλά καλύτερος.
Όχι δεν θέλω να κάνω κριτική της ταινίας. Είναι οι δύο ατάκες της ταινίας που με συγκλονίζουν κάθε φορά που τις ακούω. Με συγκλονίζουν γιατί περικλείουν το βαθύ και αληθινό νόημα της αγάπης που τελικά είναι τόσο μα τόσο απλό.
«Με κάνεις να θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος!» λέει ο Νίκολσον. Και είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορεί να κάνει άνθρωπος. Αλήθεια πόσο μεγάλο κίνητρο είναι αυτό και πόσους ανθρώπους βρήκατε στη ζωή σας να σας κάνουν να νιώθετε έτσι. Αυτό που δεν μπόρεσαν να πετύχουν περισπούδαστοι γιατροί και αγωγές να θεραπεύσουν το πετυχαίνει τελικά η δύναμη της αγάπης (ΕΔΩ)
Μόνο η βαθιά αγάπη και μόνο ένας άνθρωπος με τα ίδια αισθήματα μπορεί να σου το εμπνεύσει αυτό. Είναι αυτό που δεν επιβάλλεται, δεν απαιτείται, δεν ορίζεται, δεν μας ανήκει δικαιωματικά αλλά που ο άλλος μας το εμπνέει με την καρδιά του, τον χαρακτήρα του, τη συμπεριφορά του, τις αντιδράσεις του.
Η δεύτερη ατάκα;
«Όταν γελάς η ζωή μου γεμίζει!»
Νομίζω ποτέ άνθρωπος δεν έδωσε καλύτερη ερμηνεία του τι είναι η αγάπη. Ναι αυτό μάλλον είναι η αγάπη, για μένα τουλάχιστον. Ο άνθρωπος που με κάνει να λάμπω όταν είμαι μαζί του, με κάνει να βλέπω την φωτεινή πλευρά της ζωής, αυτός που με κάνει να θέλω να γίνομαι πράγματι καλύτερη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
Οι μεγάλοι αγώνες και οι μεγάλες μάχες έτσι κερδήθηκαν μάλλον. Γιατί κάπου μέσα στον πάτο ξεχώριζες δυο μάτια γελαστά, ένα ζεστό χαμόγελο και μια μεγάλη καρδιά.
Όλοι αυτόν τον άνθρωπο ψάχνουμε τελικά. Αυτόν που θα μας κάνει να νιώσουμε και να νιώσει έτσι. Τότε πιστεύω και ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.
Αν τον βρείτε μην τον χάσετε. Στη ζωή η πόρτα σπάνια θα χτυπήσει δυο φορές. Συχνά δεν κτυπάει ούτε μία ή μάλλον όταν κτυπά εμείς κάνουμε ότι δεν ακούμε!