Η πιο εμπορική παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε.για τη φετινή χρονιά, κι ίσως η πιο εμπορική μετά την “Λωξάνδρα” που παρουσίασε πριν μερικά χρόνια το Βασιλικό θέατρο, είναι αναμφισβήτητα η παράσταση “Με μουσικές εξαίσιες…με φωνές!” που παρουσιάζεται από τον Δεκέμβριο στην κεντρική σκηνή της Μονής Λαζαριστών. Πρόκειται για μια παράσταση που παρουσιάζει την ιστορία της Θεσσαλονίκης μέσα από τα τραγούδια και τις μουσικές της. Μια ιστορία που ξεκινά από τις αρχές του 20ού αιώνα με τα βαλσάκια και φτάνει μέχρι το σήμερα με τις “Τρύπες” και τα “Ξύλινα σπαθιά”.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης, παρακολουθούμε τα κυριότερα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στην πόλης της Θεσσαλονίκης, από την πυρκαγιά του 1917, στις ρεμπέτικες κομπανίες, στην κατοχή, στη δολοφονία Λαμπράκη, στη Χούντα και στα παιδιά των λουλουδιών, στα μπουζούκια και τα “παλιά Λαδάδικα”.
Τα κείμενα της παράστασης ήταν του Λάμπρου Λιάβα κι αλήθεια είναι πως πολλές φορές ήταν προβληματικά. Γενικώς, στα σημεία όπου υπήρχε πρόζα στην παράσταση, χανόταν το ενδιαφέρον και δεν ήταν τόσο ευρηματικά τα κείμενα. Ο ίδιος ο Λιάβας έκανε και την μουσικολογική έρευνα και νομίζω πως δεν άφησε τίποτα απ’ έξω και μπράβο του.
Η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες είναι της Σοφίας Σπυράτου. Η αλήθεια είναι πως και η σκηνοθεσία δεν ήταν πολύ ευρηματική στα διαλογικά μέρη. Επειδή βρισκόμουν και στο θεωρείο, βέβαια, είχα μια άλλη οπτική από την συνήθη, οπότε μπορεί αυτό να επηρεάζει και την εικόνα που απέκτησα. Όπου η σκηνοθεσία “παντρευόταν” με τη χορογραφία και την κινησιολογία το αποτέλεσμα ήταν κάτι το εξαιρετικό. Αλλά και οι χορογραφίες αυτές καθ’ αυτές ήταν εξαιρετικές. Η καλύτερη στιγμή για μένα, από αισθητική πλευρά, ήταν οι εργάτες που δημιουργούσαν με τον ρυθμό που δούλευαν τη μουσική για το “Θεσσαλονίκη μου, μεγάλη φτωχομάνα”.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν επινόηση του Μανόλη Παντελιδάκη. Με εξαίρεση το καράβι στη σκηνή με τους πρόσφυγες, κατά τα άλλα δεν υπήρχε τίποτα εντυπωσιακό όσον αφορά τα σκηνικά. Τα κοστούμια όμως ήταν το κάτι άλλο, υπέροχα, ζωντανά, λειτουργικά και ταιριαστά για την εκάστοτε εποχή. Τους φωτισμούς, που κατάφεραν να δημιουργήσουν ατμόσφερα, έκανε ο Λευτέρης Παυλόπουλος.
Πάνω στη σκηνή έπαιξαν, τραγούδησαν και χόρεψαν 33 άτομα ενώ κάτω από τη σκηνή υπήρχε ζωντανή ορχήστρα 8 μελών. Την παράσταση έκλεψε φυσικά η Ζωζώ Σαπουντζάκη, η οποία όπως και να το κάνουμε, είναι είδωλο. Έχουν περάσει τόσα χρόνια από την πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή κι εκείνη δεν το βάζει κάτω, επιμένει, έχει κέφι και χαμόγελο. Είναι πρότυπο. Κεντρικό ρόλο στην παράσταση παίζει ο Άκης Σακελλαρίου που όσο κυλούσε η παράσταση τόσο πιο πολύ το χαιρόταν και τόσο πιο καλός φαινόταν στα μάτια μας. Δεν νομίζω να ξεχάσω ποτέ την κραυγή του. Ήρεμη δύναμη, αλλά πολύ συγκινητική και μετρημένη ο Γιώργος Καύκας. Εντυπωσιακή παρουσία και εξαιρετική φωνή η Κλειώ Δανάη Οθωναίου. Ο Γιάννης Σιαμσιάρης καλός όπως πάντα κι ο Αστέρης Πελτέκης ισορροπούσε την κατάσταση με την λιτή του παρουσία. Ήταν η πρώτη φορά, επίσης, που και η Ανέτα Κορτσαρίδου μου τράβηξε την προσοχή και μάλιστα ιδιαίτερα θετικά, ενώ η Χρύσα Ιωαννίδου πρέπει να ήταν από τα άτομα που το διασκέδαζε πιο πολύ επί σκηνής. Στη σκηνή είδαμε ακόμα την Μαριώ και τον Χρήστο Μητρέντζη, που έδωσαν έναν άλλο τόνο.
Όπως το περίμενα, είναι μια παράσταση για να περάσουμε καλά και το θέμα είναι ότι όντως περνάμε καλά, μέσα από τα καλά και μέσα από τα άσχημα. Όπως συμβαίνει και με τη Θεσσαλονίκη, όπως συμβαίνει και με την ίδα τη ζωή ( ή τη Ζωζώ ).