Σεπτέμβριος! Ο μήνας των ανακατατάξεων και της προσαρμογής, όμως για κάτσε, έχουμε Οκτώβρη…Οι ανακατατάξεις και η προσαρμογή στις δουλείες, την καθημερινότητα…, έγιναν.
Τι γίνετε όμως, όταν ξεκινάν ανακατατάξεις στα προσωπικά?
Αυτές είναι στην πραγματικότητα οι πιο δύσκολες “προσαρμογές”, που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος.
Καθώς βιώνω, μια περίοδο προσωπικών ανακατατάξεων και σε συνδυασμό με τα βιβλία που διαβάζω, για να “αποκόβομαι” όσο μπορώ από την τρέλα της πραγματικότητας, θα σας παραθέσω ένα κομμάτι του βιβλίου “Μια καρδιά σε συσκευασία δώρου” του Γιώργου Β. Παπαδόπουλου. Που μου έδωσε δύναμη, μου θύμισε ποια είμαι και με σήκωσε στα πόδια. Με την ελπίδα ότι θα βοηθήσει και κάποιον από σας εκεί έξω…
“Πέτυχα στη ζωή, λέει ο αφελής, γιατί μάζεψε λίγα ή πολλά κιλά άψυχο χρυσάφι, ενώ δεν έζησε ποτέ. (Πίστεψε με, είναι ψεύτης). Έζησα, λέει κι αυτός που ένιωσε, γεύτηκε και συγκλονίστηκε από τον έρωτα. (Ναι, λέει αλήθεια αυτός). Αν θέλεις να ζήσεις σωστά, δίνεις ότι έχεις και παίρνεις αν σου δώσουν. (Αυτή είναι η σωστή συνταγή). Η γεύση της αγάπης, το άρωμα του έρωτα, η μελωδία της ευτυχίας και το άγγιγμα της ψυχής στον ουρανό σε κάνουν ημίθεο. Θεό. (Θεό που δεν είναι δημιουργός, αλλά δημιούργημα του φτερωτού γιου της Αφροδίτης). Όλοι μιλούν γι αγάπη, για δικαιοσύνη, για ελευθερία, αλλά είναι απελπιστικά λιγοστοί οι άγιοι. Όλοι λένε πως είναι ερωτευμένοι (οι περισσότεροι το νομίζουν, πολύ λίγοι το πετυχαίνουν) με αντάλλαγμα πόνο ψυχής. Αυτοί που ξέρουν μόνο να παίρνουν (νομίζουν). Αυτοί που ξέρουν μόνο να δίνουν (υποφέρουν). Οι τυχεροί που παίρνουν όσα δίνουν (είναι να τους ζηλεύεις). Αυτοί που αποφάσισαν να δώσουν δάκρυα χωρίς αντάλλαγμα (είναι οι πιστοί οπαδοί του φτερωτού Θεού). Αν είσαι απ’ αυτούς τους εκλεκτούς, βουρκώνεις από ευτυχία. Τα μάτια σου σαν του τυφλού που για πρώτη φορά βλέπουν τον κόσμο και θαυμάζουν τον παράδεισο των αισθημάτων. Για σένα όλος ο κόσμος είναι η αγία εικόνα της αγαπημένης ύπαρξης που διάλεξε η καρδιά σου. ‘Όλοι μιλούν γι αγάπη αλλά εννοούν να ‘ναι αυτοί το αντικείμενο της αγάπης των άλλων ή του άλλου ή της άλλης. Στη μικρή οικογένεια των ερωτευμένων δεν έχουν θέση αυτοί, γιατί είναι καταχραστές του έρωτα, είναι οι τσιγκούνηδες, δεν ανοίγουν την καρδιά τους που ‘ναι σαν το πουγκί τους. Αυτοί είναι ερωτευμένοι με το συμφέρον -με τον εαυτό τους- ,μα αλίμονο, οι δύστυχοι δε θα μάθουν ποτέ πως πέθαναν στη γέννα! Αλήθεια τι είναι έρωτας? Σαν τι μοιάζει? Μοιάζει με το θρόισμα στις φυλλωσιές το Μάη, με το διακριτικό άρωμα του αγριολούλουδου, μοιάζει με το λυκόφως στον ορίζοντα. Είναι το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο χάδι, το πρώτο φιλί. Όταν παντρεύεσαι τον έρωτα, δεν είναι απαραίτητη η βέρα, ούτε το στεφάνι, ούτε το ρύζι. Δεμένοι στην ψυχή και στο σώμα δύο άνθρωποι ξανά γεννιούνται σε μια καινούρια ζωή. Δεν ξέρω αν είμαι απ’ τους τυχερούς και δεν θέλω να μάθω, φοβάμαι μην πληγωθώ, είμαι από αυτούς που δίνουν μια ζωή στην αγαπημένη της καρδιάς τους και δεν τολμούν να ερευνήσουν αν έλαβαν κάτι. Δεν πειράζει, εγώ αγαπώ και για τους δύο και δεν εξαρτώ το αίσθημα μου από την ανταπόκριση, δεν ριψοκινδυνεύω και δε διεκδικώ τίποτε. Μόνον αγαπώ, αυτό μου φτάνει, με γεμίζει. Αυτό για μένα είναι ευτυχία. Σας το συνιστώ μέσα από την (ερωτευμένη) καρδία μου.”
Υ.Γ: “ Δεν ξέρω αν είμαι απ’ τους τυχερούς και δεν θέλω να μάθω, φοβάμαι μην πληγωθώ”…
Μια καρδιά σε συσκευασία δώρου
Συγγραφέας : Γ. Β. Παπαδόπουλος
Εκδότης University Studio Press
Έτος έκδοσης : 2006
Διαστάσεις : 16*24
Αριθμός σελίδων : 210
ISBN : 960-12-1561-7
Τιμή : 12,00 €
cityculture.gr/ γράφει η Φρειδερίκη Παπαιωάννου