Είναι κάτι Κυριακές….που ξεκινούν τι άλλο; Χαλλλλλλαρά! Πιο χαλαρά δεν μπορεί να έχει.. Είναι τότε που πρέπει να πάρουμε τις μεγάλες αποφάσεις. Πώς περνάμε την Κυριακή;
Με θάλασσα φυσικά. Τη θάλασσα αυτή που δεν τη χορταίνουμε ποτέ στη Θεσσαλονίκη. Πρωί, μεσημέρι, δειλινό. Βράδυ, με ήλιο, συννεφιά, βροχή, φεγγάρι ή άνευ φεγγαριού ή μόνο με τ΄ άστρα, μας προκαλεί και μας προσκαλεί κοντά της.
Μια Κυριακάτικη βόλτα λοιπόν δεν μπορεί να μην έχει θάλασσα. Η ανάπλαση της νέας παραλίας έδωσε μια άλλη δυναμική στις βόλτες μας. Ευρωπαϊκή διάσταση θαρρείς. Ότι ώρα και να τη διαβείς είναι πλέον γεμάτη κόσμο. 
Μέχρι αργά το βράδυ. Στα μεγάλα ξύλινα παγκάκια κράτηση πρέπει να έχεις για να τα βρεις ελεύθερα. Και οι ομπρέλες του Ζογγολόπουλου, μου φαίνεται, ότι σε λίγο θα είναι το νέο σύμβολο της πόλης μας. Ουρά για να φωτογραφηθούν.
Η χαλαρή μας βόλτα λοιπόν ξεκινάει από την παραλία. Με πόδια ή με ποδήλατο; Δεν έχετε ποδήλατο; Δεν πειράζει. θα νοικιάσετε ένα από τον Δήμο και το thessbike. Μπορείτε να το βρείτε και στο πάρκινγκ του Μεγάρου και από εκεί να κατεβείτε πλέον προς το κέντρο ποδηλατικά… Ο ποδηλατόδρομος μάλιστα επεκτείνεται και αυτό θα δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερη κουλτούρα ποδηλασίας.
Πριν να φθάσετε όμως στο Μέγαρο, κατεβαίνοντας από Καλαμαριά για κέντρο, προσέξτε τις λακκούβες που είναι σχεδόν χαράδρες και κινδυνεύουμε, ειδικά το βράδυ, να βρεθούμε μέσα στη θάλασσα. Mayor, Μayor κάνε και εκεί μια αναπλασούλα, λίγο τσιμεντάκι το χρειαζόμαστε αλλά μην κλείσει πάλι η παραλία για άλλα τέσσερα χρόνια. Δεν θα το αντέξουμε. Το κόστος της έλλειψης της παραλίας είναι πολύ μεγάλο.
Συνεχίζοντας τη βόλτα μπροστά από το Μέγαρο, θα το πω ακόμα μια φορά, μου κάθεται το κτίριο αυτό ολίγον στο στομάχι. Καλές δεν λέω οι παραστάσεις του, χρειαζόταν στη Θεσσαλονίκη, αλλά ο όγκος του τεράστιος. Τόσος που έκοψε τον ορίζοντα της Θεσσαλονίκης στα δύο. Αρχιτεκτονικά δε αδιάφορο τελείως (θυμήθηκα και το δημαρχιακό μέγαρο που επίσης με τον αμετροεπή όγκο του έκρυψε επίσης μιαν άλλη όψη της Θεσσαλονίκης και κυρίως το πανέμορφωο Βυζαντινό Μουσείο).
Ειδικά το νέο κτίριο δίπλα στο Μέγαρο είναι το ίδιο αδιάφορα και μάλιστα ουδόλως εκμεταλλεύσιμο. Ένα καφέ που έχει, με υπέροχη θέα στον τελευταίο όροφο, λειτουργεί σε άγνωστες ημέρες και ώρες, είναι αμφιβόλου αισθητικής και μάλλον αταίριαστη καθόλα αισθητικής με το Μέγαρο που το φιλοξενεί. Ο δε περιβάλλων χώρος τι να πει κανείς! Τόσα λεφτά ρίχτηκαν για να στηθεί το κτίριο τούτο, λυπήθηκαν να κάνουν ανάπλαση στον χώρο γύρω; Ένα δεντράκι, λουλουδάκια, μια ωραία περίφραξη; Άσε που δεν φωτίζεται και καθόλου το βράδυ και σου πιάνεται η καρδιά σου!
Και αφού αφήσουμε την μουρμούρα θα κατηφορίσουμε χαλαρότατα προς το κέντρο βλέποντας τα θεματικά πάρκα. Τώρα τα πάρκα και οι πρασινάδες, θα γκρινιάξω πάλι, δεν με εντυπωσίασαν και πριν και τώρα. Πολύ κακό για το τίποτα και είπαμε τόσος χρόνος κλειστή η παραλία κάτι πιο θεαματικό το περιμέναμε. Εκτός αν θεαματικό θεωρούν τα τείχη με πέτρες που ύψωσαν για να κόψουν τη θέα της θάλασσας από τον δρόμο. Τι μανία και αυτή. Θαρρείς και μας εκδικούνται κάποιοι. Μια θάλασσα έχουμε και βάλθηκαν συνέχεια να μας αποκόψουν από τη θέα της. Όλοι παιδιά δεν διαθέτουμε ρετιρεδάκι στη νέα παραλία.
Στάση μας ο Λευκός Πύργος. Αν έχετε καιρό να ανεβείτε ή δεν έχετε ανέβει ποτέ, να η ευκαιρία. Μια ματιά θα σας δώσει μια εικόνα της ιστορίας της πόλης με εντυπωσιακό οπτικοακουστικό υλικό. Η δε θέα από επάνω αξίζει το ανέβασμα που δεν είναι δα και κουραστικό.
Και αφού γίναμε που γίναμε τουρίστες κατεβαίνοντας μπορούμε να πάρουμε τα πολιτιστικά λεωφορεία (το νούμερο 50) ή το ανοιχτό και να δούμε την πόλη ωσάν τουρίστες.
Επιστροφή πίσω με τα πόδια και έναν καφέ τον χρειαζόμαστε τώρα. Έχουμε αρκετές επιλογές. Στη Θεσσαλονίκη βρισκόμαστε. Στο πάρκο του νερού έχει ένα καφέ, που μπορείτε να απολαύσετε το καφεδάκι σας. Αλλά και πιο πέρα, Καλαμαριά, Azzuro, με τη θάλασσα κυριολεκτικά στα πόδια σας.
Αλλά και πιο εναλλακτικά. Πάρτε το καφεδάκι σας, την ξαπλώστρα, (εγώ την έχω πίσω στο αμάξι για να αρπάξω πάντα την ευκαιρία που θα μου δοθεί) και αράξτε στην παραλία δίπλα από το Azzuro. Εφημερίδες, ηλιοθεραπεία, μουσικούλα και αφήστε τους άλλους να μαζεύονται στα 
πολύβουα καφέ. Οι επισκέπτες είναι ήδη πολλοί: ποδηλάτες, ψαράδες, βουτηχτάδες (ναι η περιοχή μπροστά είναι γεμάτη οστρακοειδή και αλιεύονται ασυστόλως) …νύφες που βγάζουν καλλιτεχνικές φωτογραφίες. Η θάλασσα της Θεσσαλονίκης, ειδικά μετά τον βιολογικό, είναι γεμάτη όστρακα και μύδια. Εξάλλου το φανερώνουν τα αμέτρητα κοχύλια από τα οποία είναι γεμάτα οι ακτές της.
Και για ουζάκι μετά; Πάμε Περαία; Τα ουζερί έβγαλαν τα τραπεζάκια τους δίπλα στη θάλασσα. Θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και το υπέροχο δειλινό της Περαίας.
Αλλά αν δεν θέλετε να απομακρυνθείτε και να νιώσετε ότι είστε σε ψαροχώρι, το ουζερί Νησάκι είναι δίπλα. Ψαρόβαρκες, ξύλινες αποβάθρες και ένας κόσμος αλλού. Και βέβαια και εδώ σκηνικό για νύφες ..
Όπου και να πάμε παραλία το ηλιοβασίλεμα είναι υπέροχο. Και σιγά μην μαζευτούμε από νωρίς Κυριακάτικα. Εμείς δεν θέλουμε να τελειώνει η Κυριακή. Ο κόσμος, που από νωρίς είχε μαζευτεί για καφέ, ξεκινάει τα απογευματινά ποτάκια.
Τα μπαράκια του κέντρου γεμίζουν και η μουσική σιγά σιγά δυναμώνει. Εμάς όμως μας τραβάει ξανά η θάλασσα. Λιμάνι για ένα τελευταίο χάζι στον Λευκό Πύργο και στα φώτα της πόλης που ανάβουν. Τα καραβάκια περνάν από μπροστά σαν μικρά χριστουγεννιάτικα δέντρα που πλέουν στον Θερμαϊκό (εξάλλου ήμασταν και οι πρώτοι που είχαμε υποβρύχιο χριστουγεννιάτικο δέντρο).
Και καλή ιδέα για σινεμαδάκι αφού τώρα πλέον στο Λιμάνι μέσα έχουμε και αυτές τις επιλογές Village και επιλέξτε ταινία Και μετά μπορούμε να τη σχολιάσουμε με ένα ποτάκι στο Κίτσεν απέναντι, Είπαμε δεν θέλουμε να τελειώσει η Κυριακή. Τι δεν καταλαβαίνετε;
