Μια βόλτα στην Αθήνα…. ή πώς να χωρέσετε 14 μουσεία σε 10 μέρες……

Written by

Μέρος Α, ή καλύτερα οι 3 πρώτες μέρες….

Κάπου εκεί στα μέσα του Σεπτέμβρη παρέλαβα τα βιβλία για το πανεπιστήμιο.
Με μια ματιά που τους έριξα, μου φάνηκαν βουνό….
Με την δεύτερη ματιά μου φάνηκαν διό βουνά, και μάλιστα αξεπέραστα.

Και ως επιμελής μαθήτρια, έκανα το καθήκον μου. Άνοιξα το laptop, και έκλεισα ένα εισιτήριο με το τρένο για Αθήνα. Η φίλη που θα με φιλοξενούσε, ενημερώθηκε μετά…
Για να μην έχω τύψεις παίρνω μαζί μου και δύο βιβλία, για να αρχίσω και καλά διάβασμα….
Τρίχες….

Μέρα πρώτη, μετά τα ματς μουτς και καλωσόρισες, επιτέλους δυόμιση χρόνια σε παρακαλάω, σκάνε μύτη τα πρώτα οινόμελα… !!!!

Εμείς στην Θεσσαλονίκη έχουμε ρακόμελα, που γίνονται βέβαια με τσίπουρο γιατί το ρακί είναι μόνο για εντριβές…..

Κυριακή πρωί ανακοινώνω στην φίλη μου ότι έχω πρόγραμμα για μουσεία, και μου προτείνει να πάμε στο Μπενάκη γιατί, ως Κεφαλλονίτισσα, θέλει να δει έναν συμπατριώτη της.

Τον Ψυχοπαίδη.
Η έκθεση με τον τίτλο «Ο Βύρωνας στην Κεφαλονιά» είναι, όπως είπε και η 10χρονη κόρη της, όλο τα ίδια και τα ίδια. Όλοι οι πίνακες, και είναι πολλοί, έχουν το ίδιο θέμα. Το τοπίο που έβλεπε ο Λόρδος Βύρωνας όταν ξυπνούσε το πρωί και έπινε το καφεδάκι του. Ευτυχώς άλλαζαν τα χρώματα, λίγο άνοιξη, λίγο καλοκαίρι, λίγο κρασί και το αγόρι μου…..

thumbnail

Τα μόνα εντυπωσιακά, ήταν δύο μεγάλα χαρακτικά με το προφίλ του Βύρωνα.

Επίσης εντυπωσιακά, όλα τα υπόλοιπα εκθέματα της μόνιμης συλλογής του Μπενάκη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα στο μουσείο, αλλά ήταν μία εντελώς διαφορετική εμπειρία να ξεναγώ και να απαντώ στις ερωτήσεις μιας 10χρονης, που τα μάτια της έλαμπαν και ήθελε να τα ρουφήξει όλα. Φύγαμε κάπου μιάμιση ώρα μετά, η 10χρονη ντούρασελ, εμείς παραπατώντας…..

Επόμενη στάση Μοναστηράκι….
-μαμά θέλω αυτήν την τσάντα..
-όχι Ελένη, δεν θα σου την πάρω, έχεις ήδη δύο…
Αυτή η στιχομυθία σε κάθε μαγαζάκι με τσάντες…..

Δευτέρα πρωί ξεκινάω μόνη μου, αφού μάνα και κόρη έχουν δουλειά και σχολείο.

Σκέφτομαι να αρχίσω από τα μακρινά……Από το εξωτικό Γουδί…..

Δεν έχω ιδέα που είναι, λίγο Google, λίγο θετική σκέψη ότι όλο και κάποιος θα με βοηθήσει, κατεβαίνω από το μετρό και μένω με την θετική σκέψη.
Τέσσερα άτομα ρώτησα, στις τέσσερις γωνιές της πυξίδας μ΄ έστειλαν……
Για μία διαδρομή 10 λεπτών, έκανα περίπου μισή ώρα για να περάσω το κατώφλι της Εθνικής Γλυπτοθήκης. Αν θέλει κάποιος γκαραντί οδηγίες, ας με ρωτήσει….

Η Γλυπτοθήκη ιδρύθηκε το 2004, και στεγάζεται σε δύο κτίρια των Βασιλικών Στάβλων στο Άλσος Στρατού.

Ναι…

Μην νομίζετε ότι θυμάμαι τέτοιες λεπτομέρειες, βλέπω τα στοιχεία από το site….

Πολύ ωραία συλλογή, αφορά φυσικά του νεώτερους χρόνους, από τον 19ο αιώνα, μέχρι σήμερα. Υπέροχος ο Γιαννούλης Χαλεπάς, αλλά με εντυπωσιάζουν κάποια άλλα.

Το έργο “Εις τα όνειρα τα αγνοηθέντα και ηττηθέντα”(1909), του γλύπτη Κωνσταντίνου Δημητριάδη(1879-1943). Ένα κομμάτι μάρμαρο μέσα από το οποίο ξεπροβάλουν δύο μορφές, ένα ζευγάρι, ίσως, με εκφράσεις ονειροπόλησης σαν να θυμούνται κάτι όμορφο, αλλά τόσο φευγαλέο.

IMG_2618

Ο “Βοσκός με το κατσικάκι”(1856) του Γιώργου Φυτάλη (1830-1880), έχει τόση τρυφερότητα στο πρόσωπο του βοσκού και τέτοια λεπτομέρεια στα ρούχα του, που παίρνω τον χρόνο μου για να το απολαύσω.

IMG_2614

“Η Γυναίκα του Λωτ”(1962), της Φρόσως Ευθυμιάδου-Μενεγάκη(1911-1995) είναι επίσης εντυπωσιακή. Το μάρμαρο διπλώνει και τυλίγεται γύρω από το σώμα της γυναίκας, που υπονοείται. Όμορφο, αυστηρό, λιτό. Τέλειο.

IMG_2623

Ο “Ανοιξιάτικος Χορός”(1977), του Μέμου Μακρή(1913-1993) φυλακίζει το βλέμμα μου. Από σφυρήλατο χαλκό, σε τέλεια ισορροπία, δύο γυναικείες μορφές με αναλογίες που μας παραπέμπουν στην μητέρα θεά της γονιμότητας, αιωρούνται, θαρρείς σε έκσταση. Πανέμορφο.

IMG_2621

Βγαίνοντας από την Γλυπτοθήκη, αγκαλιά με το βιβλίο της μόνιμης συλλογής, πέφτω πάνω στην Εθνική Πινακοθήκη. Τουλάχιστον σε ένα μέρος της, μια και το κτίριο που στεγάζεται προς το παρόν ανακαινίζεται. Αν και έχω δει πολλές φορές την μόνιμη συλλογή, μπαίνω στον πειρασμό να ρίξω μια ματιά.

Μερικές φορές, όταν ξέρεις τόσο καλά έναν πίνακα και τον βλέπεις εκεί μπροστά σου, σε απόσταση αναπνοής, είναι σαν να βρίσκεις έναν παλιό φίλο.

Κούκου, Νικόλαος Γύζης

Κούκου, Νικόλαος Γύζης

Δεν τον βλέπεις από μακριά, όχι…. πλησιάζεις, βάζεις τα γυαλιά -ου γαρ έρχεται μόνο του- και βλέπεις τις πινελιές.
Το χέρι του ζωγράφου. Τις εναλλαγές των χρωμάτων.
Απομακρύνεσαι λιγάκι και βυθίζεσαι στον κόσμο του…… παίρνεις βαθιά ανάσα, χαμογελάς και πας παρακάτω…

Αναζωογονητικό…..

Εντυπωσιακή ήταν η βοήθεια, και η προθυμία των υπαλλήλων της γλυπτοθήκης, να εξηγήσουν, να πληροφορήσουν, μέχρι που, για να μην ξαναχαθώ, με συνόδεψαν μέχρι την μικρή είσοδο που ούτε καν την πιάνει το μάτι σου, επί της Κατεχάκη….
Με ένα παράπονο με άφησαν, «εδώ που είμαστε δεν έρχεται κανένας»……

Εγώ θα ξαναπάω πάντως, όταν ξανακατέβω.

Επόμενος σταθμός μου το Βυζαντινό Μουσείο. Είχε μια περιοδική έκθεση που ήθελα της ρίξω μια ματιά. Ο τίτλος της “Διά-“…..

Και έχω να πω ότι, στο υπόγειο του Μουσείου, που δεν είχα ξανακατέβει ποτέ, έχει μια υπέροχη συλλογή από εκκλησιαστικές εικόνες. Εξαιρετική εμπειρία να παρακολουθείς την εξέλιξη της βυζαντινής αγιογραφίας, με τις τόσες πολλές και διαφορετικές σχολές της.

b_2180_13422

Δυστυχώς ήμουν πολύ κουρασμένη για να τις απολαύσω. Το σημείωσα όμως στο μυαλό μου, να ξαναπεράσω μόνο για αυτές.

Επίσης για την περιοδική έκθεση “Διά-” θα ήθελα να πω ότι, το καφέ του μουσείου έχει εξαιρετικό καφέ, και το κλαμπ σάντουιτς με σαλάτα, και όχι τηγανιτές πατάτες, είναι νοστιμότατο.

Ελπίζω να καταλάβατε τα καθέκαστα για την περιοδική έκθεση “Διά-“, γιατί εγώ δεν την κατάλαβα……

Κλείνω κάπου εδώ τις τρεις πρώτες μέρες, γιατί πόνεσαν τα πόδια μου….

Σιγά και μην σας αφήσω έτσι, έπεται συνέχεια με τα υπόλοιπα μουσεία, που είναι άκρως ενδιαφέροντα…. Χμ…. ε, όχι και όλα, αλλά αν ήταν και όλα τέλεια, θα ήταν και βαρετά…..

Bonus για σήμερα, μία βυζαντινή συνταγή από το μουσείο….

IMG_2627