Ο Μιχάλης ο “Φλου”, πρώην παιδί των λουλουδιών και των περιπλανήσεων στον κόσμο, μέσα στο on the road φαντασιακό των ’70s, ακούει μουσική σε μια πόλη που, ίσως, δεν είναι τόσο αυθεντική όπως παλιά, αλλά που χρειάζεται πολλές φορές τα κλασικά και αυθεντικά, όπως ο ίδιος. Ο Μιχάλης Καρδαχάκης έδωσε συνέντευξη στον Σπύρο Αμοιρόπουλο.
Πόσα χρόνια λειτουργεί το κλασικό πια “Φλου” και τι τύποι συχνάζουν σήμερα; Λειτουργεί 33 χρόνια. Η ηλικία του Χριστού. Να δούμε αν θα ανυψωθεί υπεράνω του χρόνου και λειτουργήσει άλλα 2.000 χρόνια. Συχνάζουν προχριστιανικοί πότες που πληρώνουν με ρωμαϊκά νομίσματα, μέχρι πιο νέα άτομα που ψάχνουν να γευτούν κάτι από τέχνες και τέτοια παρεμφερή. Άτομα που θέλουν να ακούν κάποιες μουσικές… Γενικά, συχνάζουν άνθρωποι.
Ποια εποχή των μπαρ προτιμάς; Προτιμώ την εποχή πριν την ιδιωτική τηλεόραση και την εξάπλωση της ρηχότητας του life style, αν και το δεύτερο έχει υποχωρήσει μέσα στην κρίση. Ίσως ωραιοποιώ εκείνη την εποχή, αλλά νομίζω πως τότε τα πράγματα ήταν πιο αυθεντικά. Αν το σκεφτώ λίγο περισσότερο, προτιμώ την τωρινή εποχή, αφού η ζωή είναι πάντα τώρα.
Πες μου λίγα λόγια, ως απόσταγμα, της ταξιδιωτικής σου εμπειρίας στην Ευρώπη του ’70. Το να βρίσκεσαι μόνος στο δρόμο, κάνοντας ώτο-στοπ, να νιώθεις υπεράνω συνόρων, ορίων και διαχωρισμών, ήταν όμορφο, εξαγνιστικό και αθώο. Μόνος εσύ και ο κόσμος. Γενικά, το να συνειδητοποιείς τον μικρόκοσμο που ζεις κάνει καλό, κι αυτό μου συνέβη βλέποντας από απόσταση τη χώρα που είχα ζήσει και τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτήν.
Τι μουσική προτιμάς να ακούς τώρα; Ανάλογα με τη στιγμή. Μίνιμαλ, Μπαχ, σατί, γκόσπελ, παλιά μπλουζ, μεσαιωνικά, άριες, όπερα, ταραντέλες, κρητικά, κεφαλλονίτικα, καντάδες, ροκ του ’60 και του ’70, αλλά και πολλά μεταγενέστερα, διάφορα ελληνικά, διάφορα σύγχρονα ακούσματα, παλιά γαλλικά και ιταλικά τραγούδια, τζαζ, σόουλ… υπάρχουν τόσες πολλές μουσικές…
Κάνε ένα TOP TEN των καλύτερων άλμπουμ όλων των εποχών. Μιλώντας μόνο για άλμπουμ και όχι τραγούδια, θα έλεγα:
-Την “Μπανάνα” των Velvet Underground και της Nico. Ιστορικό άλμπουμ. A. Warhol, J. Caly, L. Reed, Nico κ.τ.λ. κ.τ.λ.
-“Remain in Light”, Talking Heads. Καλή πρωτοπορία, νέος ήχος για την εποχή του.
-Τα “Βραδεμβούργια” του Μπαχ.
-“Seargent Peppers Lonely Heart’s Club Band”, Beatles. Μαζί με το White Album, των Beatles πάλι. Διεύρυνε το ποπ και ροκ άκουσμα, και το ελευθέρωσε από τα στερεότυπά του.
-“Sticky Fingers”, Rolling Stones. Μου αρέσει ολόκληρο το άλμπουμ
–Σχεδόνόλατων Pink Floyd μέχριτο “The Dark Side of the Moon”. Έδεσαν την ψυχεδέλεια και τα συνθεσάιζερ με κάτι πρωτογενές και κάπως συμπαντικό. Και το προσωπικό στοιχείο, έντονο.
-“MorrisonHotel“, Doors. Βάζω τυχαία και ένα των Doors, λόγω της ιστορίας που έχουν γράψει. Διονυσιακό, ροκ και προσωπικό άλμπουμ, όλα καλά δεμένα μεταξύ τους.
-“Station to Station”, απλάγιατίείναι Bowie.
-“Blood on the Tracks” του Bod Dylan. Το θεωρώ ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στα χρονικά.
-“Rain Dogs” του Tom Waits. Απλά γιατί είναι Tom Waits, χωρίς πολλές ηχητικές ακρότητες.
Ως επιχειρηματίας, ποια νομίζεις πως είναι η καλύτερη στάση απέναντι στην κρίση; Να σου τύχει το lotto.
Ποιος είναι ο τύπος του σημερινού θαμώνα των μπαρ; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.
Ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας ενός μπαρ στη Θεσσαλονίκη; Να μην ξέρει και ούτε να θέλει να μάθει το μυστικό, και να κρατάει επαφή με τον Θεό των μπαρ. Και να φροντίζει τα βασικά. Και κάπου να υπάρχει μια ομορφιά, πράγμα που δεν είναι εύκολο.
Ποια συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που θέλει να ανοίξει μπαρ σήμερα; Πρώτα να γουστάρει ο ίδιος. Μετά, να αντέχει στο ξενύχτι, να είναι τυχερός με τους συνεργάτες του και να μην γίνει υπερβολικά επαγγελματίας.
Τι σου αρέσει στην Ελλάδα του σήμερα; Πες μου ένα τραγούδι που ταιριάζει στην Ελλάδα του σήμερα. Μ’ αρέσει το ότι ομορφαίνουν τα κορίτσια της, και ότι βλέπεις κάποιους να χαμογελάνε παρ’ όλα αυτά που συμβαίνουν. Για τραγούδι τώρα, μού ‘ρχεται το “…θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, να μη μου δίνουν ξύλο…”.