Το ποίημα “Μήδεια” του Ζαν Ρενέ Λεμουάν αποφάσισαν να μας παρουσιάσουν επί σκηνής ο σκηνοθέτης Λευτέρης Γιοβανίδης και η ηθοποιός Δήμητρα Ματσούκα. Ένα ποίημα που ήδη από τον τίτλο θέλει να μας προκαταβάλλει για την μανία της Μήδειας, αν και επί σκηνής αυτή η μανία δεν ήταν και τόσο στιβαρή.
Ξεκινώντας από το κείμενο αυτό καθ’ αυτό, ναι σίγουρα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Κατά την προσωπική μου άποψη στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη και μιας άλλης ηθοποιού μπορεί και να λειτουργούσε καλύτερα. Να περικόπτονταν κάποια σημεία ή να τονίζονταν άλλα εκμεταλλευόμενα λούπες και επαναλήψεις. Το συγκεκριμένο κείμενο “τις σήκωνε” σε αρκετά σημεία.
Ο σκηνοθέτης Λευτέρης Γιοβανίδης, όμως, αν και είδε ευφυώς τις επαναλήψεις στην κίνηση της Μήδειας ( επαναλήψεις που μπορεί να οφείλονται βέβαια και στην έμπνευση της κινησιολόγου της παράστασης, της Pauline Huguet), δεν επιχείρησε να τις περάσει και στο λόγο, πέρα από κάποιες στιγμές προς το τέλος όπου ακούγαμε την ηρωίδα να μουρμουρίζει, κι αυτό λειτουργούσε. Ο σκηνοθέτης εμπιστεύτηκε κάποιες μανιέρες της πρωταγωνίστριας, την έβαλε να περιφέρεται ασύστολα χωρίς προφανή λόγο και γενικώς δεν φάνηκε να έχει καμία συγκεκριμένη πρόθεση ή κατεύθυνση.
Το πρόβλημα αυτό ήταν γενικευμένο. Αυτή ήταν η αίσθηση που αποκόμισα και από το σκηνικό που σχεδίασε ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Ναι, είχε αναμφίβολο αισθητικό ενδιαφέρον αλλά τι ήθελε να μας πει μ’ αυτό; Δεν φαινόταν η σκέψη του από πίσω. Επιπλέον, αν και βρίσκω εξαιρετική την ιδέα του γωνιακού καθρέφτη δρόμου, ωστόσο θεωρώ πως έμεινε ανεκμετάλλευτη. Το κοστούμι της Μαρίας Παπαδοπούλου ήταν εξαιρετικό μόνο όταν βγήκε το ύφασμα. Το φουρώ ήταν υπέροχο. Θα μπορούσε να παίζει σ’ όλη την παράσταση μ’ αυτό. Γιατί όχι; Οι φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου, πέρα από την σκηνή με τον “δερβίσικο χορό” ήταν απλώς παρόντες, δεν προσέδιδαν κάτι στην ατμόσφαιρα του έργου. Όσον αφορά τώρα την επιλογή της μουσικής, νομίζω πως ήταν τελείως λανθασμένη. Αυτό το mix grill και το “έναρξη-παύση” και ο τελείως τεχνολογικός ήχος σε πετούσε έξω.
Η Δήμητρα Ματσούκα στο ρόλο της Μήδειας προσπάθησε. Το αποτέλεσμα όμως δεν την αντέμειψε, όπως δεν αντέμειψε και μας. Όχι ότι η υποκριτική της ήταν τόσο κακή που δεν αντέχονταν, αλλά εκτός από μερικά σημεία, σε γενικές γραμμές επαναπαύτηκε σε ευκολίες της και δεν ξεπέρασε κάποιες της αδυναμίες. Δεν μπόρεσε να μας κρατήσει ζωντανούς σε μια παράσταση μιας ώρας, αλλά το φταίξιμο δεν είναι μόνο δικό της. Σημείωση: οι αναπνοές της και η φωνή της μου δημιούργησαν άγχος. Υποψιάζομαι ότι δεν είναι καλό να φέρνεις τον θεατή, που αναπνέει μαζί με τον ηθοποιό επί σκηνής, σε τέτοια κατάσταση άγχους.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια παράσταση που κι αυτή άφησε ανεκμετάλλευτο τον εξαιρετικό νέο χώρο του Black Box, που ναι μεν έχει κάποια καλά σημεία, αλλά κρατάει πολύ. Μία ώρα είναι πολύ γι’ αυτήν την παράσταση.