Στον πάντα φιλόξενο χώρο του “Σχήμα Εκτός Άξονα” παρακολουθήσαμε ένα ιδιότυπο πρότζεκτ, τη σύζευξη δύο θεατρικών μονολόγων δύο ηρώων της αρχαίας τραγωδίας. Ο λόγος για την παράσταση “Μήδεια & Οιδίπους” .
Όσον αφορά τη “Μήδεια”, επρόκειτο για μια συρραφή αποσπασμάτων του ομώνυμου έργου του Ευριπίδη. Την συρραφή των κειμένων και τη σκηνοθεσία επιμελήθηκε η Αναστασία Θεοφανίδου, η οποία καθοδήγησε την Αίγλη Κατσίκη στην πορεία της Μήδειας μέσα στο χρόνο. Σ’ ένα ενδιαφέρον εικαστικό πλαίσιο – έμπνευση της Ειρήνης Ατματζίδου – τοποθέτησε τη δική της Μήδεια – ιδέα η Θεοφανίδου. Η ιδέα με το νάϋλον υλικό , όπως κι αν χρησιμοποιήθηκε ήταν πολύ λειτουργική από αισθητικής απόψεως, ωστόσο η χρήση του υλικού δεν οδηγήθηκε ομαλά στο τελικό “πλάσιμο”.
Ο δεύτερος μονόλογος, είναι ο πέμπτος από τη σειρά των Αδόκιμων Μονόλογων που έχει παρουσιάσει το Σχήμα Εκτός Άξονα. Το κείμενο του Τηλέμαχου Κοσμέτσα, αν και είχε μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες και gangs, κατά την προσωπική μου άποψη εξαντλήθηκε γρήγορα, ενώ θα μπορούσε να είναι περισσότερο ανεπτυγμένο. Μου άφησε την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Τον μονόλογο του Οιδίποδα σκηνοθέτησε ο Νίκος Βουδούρης, ενώ τον ομώνυμο ρόλο ερμήνευσε η Ελευθερία Αγγελίτσα. Το εικαστικό περιβάλλον που δημιούργησαν οι Μπάμπης Ματετζίδης και Στράτος Κούκουρας είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον από μόνο του. Θα μπορούσε άνετα να σταθεί ως installation (γιατί όχι και με τον τίτλο “Οιδίπους”; ), Έδινε την εντύπωση του παρόνοντος κενού. Πιστεύω, όμως, πως οι δυνατότητες που δημιουργούσε ένα τέτοιο σκηνικό τοπίο, ήταν άπειρες, κι ίσως έντονα σωματικές, πάντως περισσότερες απ’ όσες είδαμε να εκμεταλλεύονται τελικά.
Η αλήθεια είναι ότι και στους δύο μονολόγους το κείμενο πέρασε στο κοινό, οι δύο νεαρές ηθοποιοί ήταν απόλυτα συγκεντρωμένες σ’ αυτό που έκαναν και συμμετείχαν με όλο τους το είναι. Σκηνοθετικά υπήρχαν και στους δύο μερικές καλές εμπνεύσεις (πχ. πλάσιμο παιδιών, λάστιχο στα πόδια-μπέρδεμα, κάδρο) και ήταν σίγουρα αξιοπρεπέστατες παρουσιάσεις, τους έλειπε όμως κάτι. Αυτό το κάτι ήταν η πρόθεση πίσω από τους μονολόγους, το τι ήθελαν να πούνε οι συντελεστές, τι είχανε στο μυαλό τους, ποια ήταν τα θέλω τους;
Δυστυχώς, έφυγα από το Σχήμα Εκτός Άξονα ελαφρώς απορημένη και απογοητευμένη. Σαν να μην είχε γίνει μέσα μου καμία διεργασία, σαν να μην είχα παρακολουθήσει κάποια παράσταση, σαν να είχε απλώς “παγώσει” ο χρόνος για λίγο.