Για άλλη μια χρονιά ο φιλόξενος χώρος του Σχήμα εκτός Άξονα, ανοίγει τις πόρτες του για να δεχτεί νέες ομάδες και νέους σκηνοθέτες στα πλαίσια της διοργάνωσής του “Βήμα στους νέους”. Στα πλαίσια αυτής της διοργάνωσης, λοιπόν, παρακολουθήσαμε την παράσταση Μηδείαμα, από την νεοσυσταθείσα ομάδα με το πρωτότυπο όνομα: Mprikia Kollame.
Πρόκειται για μια παράσταση που παίρνει ως αφορμή τον μύθο της Μήδειας και με αυτό το υλικό ως βάση κινείται πέρα – δώθε (και δεν είναι απλά σχήμα λόγου, αλλά και σκηνοθετική πραγματικότητα) πάνω στον έρωτα. Το κείμενo, της Γιάννας Αναγνώστου, ήταν ένας συνεχής διάλογος ανάμεσα στη Μήδεια (διττή – υπήρχε διάκριση κι εναλλαγή μεταξύ λόγου και σκέψης) και στον Ιάσονα, για τον έρωτά τους, για όσα πέρασαν, γι’ αυτά που θα έρθουν. Ως κείμενο είχε ενδιαφέρον, και το να έχεις μυθολογικούς ήρωες που μιλάνε σε νέα ελληνικά είναι σίγουρα πολύ ενδιαφέρον. Παρ’ όλα αυτά όμως, το κείμενο είχε πάρα πολλές κλισέ φράσεις και άλλες βαρύγδουπες που περισσότερο θύμιζαν ποσταρίσματα στο Facebook.
Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, την οποία υπογράφει η ίδια η Γιάννα Αναγνώστου, αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν πολύ ενθαρρυντικό. Εξαιρετική αρχή, καλοδουλεμένη χορογραφία,σίγουρα το καλύτερο σημείο της παράστασης. Θα ξεχωρίσω ακόμη, το εναλλασσόμενο πέρα – δώθε Μήδειας και Ιάσονα στο κόκκινο χαλί, το οποίο αν και έγραφε καλά, πιστεύω πως έπρεπε να είχε λίγο περισσότερο ρυθμό, να είναι πιο σφιχτά δομημένη ως κίνηση. Κάποιες φορές υπήρχε αμηχανία – κυρίως στο υποσυνείδητο της Μήδειας. Θετική ένταση και συμπάθεια με την ηρωίδα μου προκάλεσε η δράση με τους μήνες στον μαυροπίνακα, ωραία ιδέα. Βοηθός σκηνοθέτη είναι η Νικολίνα Γκάλλιου.
Τα λιτά σκηνικά στα οποία κυριαρχούσε ένα τεράστιο “Μ” επιμελήθηκε ολόκληρη η ομάδα, και τα κατασκεύασε ο Γιώργος Λαζαρούδης. Τα κοστούμια επιμελήθηκε η Φανή Γώγου. Θέλω να πω κάτι. Όλα καλά με τα κοστούμια, αλλά έπρεπε ο Ιάσονας να φοράε πέτσινο; Μου φάνηκε λίγο αστείο. Σαν να βγήκε ο Σταμάτης Γαρδέλης από ταινία, με πέταξε τελείως έξω από το κλίμα.
Στους τρεις ρόλους του έργου είδαμε την Μαρία Αρβανίτη, τον Γιώργο Βραχνό και την Βίκη Φραγκούδη. Η μεν πρώτη ήταν πολύ καλή, είχε πολύ πάθος, η δε δεύτερη είχε καλές στιγμές αλλά νομίζω πως ήταν λιγότερη σίγουρη/λιγότερο Μήδεια όπως την έχω στο μυαλό μου θα μπορούσα να πω. Ο Βραχνός μου φάνηκε πολύ μικρός σε ηλικία, πολύ αγόρι, για να είναι ο Ιάσων. . Δεν με πείθει. Εκτός αυτού, είχα δυσκολία και να ακούσω τι λέει.
Όπως και να ‘χει το πράγμα, και βλέποντας την κάθε παράσταση στα δικά της μέτρα και συμφραζόμενα, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά νέων παιδιών – πραγματικά πολύ νέων παιδιών – που κινούνται στη Θεσσαλονίκη και δεν θα χάναμε τον χρόνο αν τους ακολουθούσαμε στα βήματά τους. Κάτι θέλουν να μας πούνε.