Από τον Αισχύλο στον Σοφοκλή κι από τον Σοφοκλή στον Ευριπίδη, το τραγικό ρίγος διαπερνά τα Έργα των Μυκηναίων. Τα ζοφερά. (από το πρόγραμμα του έργου).
Αφηγητής.Εισαγωγή στον πυρήνα του μύθου. Τάνταλος, Πέλοπας, Ατρέας, Θυέστης, Αγαμέμνων, Μενέλαος.
Κλυταιμνήστρα και Αγαμέμνων στην Αυλίδα σε άνιση αντιπαράθεση επιχειρημάτων. Ανάμεσά τους η Ιφιγένεια τρόπαιο θυσίας της Αρτέμιδος, μιας ασεβούς πράξης πληρωμή, προφητεία ενός μάντη. Υπόσχεση απόπλου μιας εκστρατείας που οδηγεί η ματαιοδοξία, η εκδίκηση, η ύβρις. Ελένης έρως.
Χορικών αποτροπή.
Πτώση της Τροίας, κλήρος των γυναικών της Κασσάνδρας-ιέρειας του Απόλλωνα- της Εκάβης, της Ανδρομάχης. Γυναίκες του Χορού σε θρηνητική αποπομπή.
Επιστροφή του νικητή και ολέθριος θάνατος. Αγαμέμνων, Κασσάνδρα, Κλυταιμνήστρα. Πορφύρα βασιλικού αίματος και τα ατιμασμένα στεφάνια της ιέρειας-μάντισσας Κασσάνδρας, εκδικητικής μανίας λάφυρο. Μυκήνες, πόλη μιας πληγωμένης βασίλισσας.
Αποτροπιασμού Χορικό βλέμμα.
Ηλέκτρα και Ορέστης. Τέχνασμα θανάτου, θρήνος και αναγνώριση των δύο αδελφών. Φόνος μητροκτόνος και Εριννύων τύψη που οδηγεί στη μανία.
Χορικών και αφηγητή σύνοψις.
Μυκηναίων Έργα, Ατρειδών Πάθη, ανθρώπων δεινά, σε σκηνοθεσία -σύνθεση κειμένου- μουσική επιμέλεια της κ. Μ. Κιτσοπούλου. Στυλιζαρισμένη εκφορά του λόγου με μια επιθετική δυναμική, σε μια παράσταση με κλασσικό υπόστρωμα αλλά όχι ώριμη έκφραση ερμηνείας. Μία απόπειρα προσέγγισης ενός κύκλου δεινών χωρίς ξεκάθαρο σκηνοθετικό στίγμα, χωρίς πάθος συγκίνησης και με αδύναμες-υποκριτικά- ερμηνείες. Η Κλυταιμνήστρα είχε μια αύρα του ρόλου και υποστήριξε με την ερμηνεία της το προσωπείο της βασίλισσας. Η Ηλέκτρα είχε μία συναισθηματική εμπλοκή ενδιαφέρουσα στην εναλλαγή του θρήνου για την αναγγελία του θανάτου του Ορέστη και στη χαρά της διαπίστωσης του τεχνάσματος ως την αναγνώριση. Γενικά οι ρόλοι απαιτούσαν περαιτέρω εμβάθυνση και μελέτη έκφρασης.
Η μουσική επιμέλεια (της σκηνοθέτιδας) είχε μελαγχολικό ύφος και κλασσική αναφορά μόνο που σε κάποια σημεία ακούγονταν πολύ δυνατά δίνοντας ένα ερασιτεχνικό αποτέλεσμα. Το σκηνικό και τα κοστούμια της παράστασης- κ. Χ. Μπρούφας, κινήθηκαν στο σημειολογικό πεδίο του λευκού (αφηγητής), του μαύρου και του κόκκινου σε υποδηλωτική λιτότητα του εξουσιαστικού τραγικού. Το κοστούμι της Κλυταιμνήστρας ήταν το πιο ενδιαφέρον με υπαινικτική απλότητα του εξουσιαστικού μοτίβου (στολίδια-εσάρπα), καθώς και των γυναικών με πινελιές υπογράμμισης του ρόλου. Όμως μικρές λεπτομέρειες κατέδειξαν μια αίσθηση προχειρότητας –κοστούμι του Αγαμέμνονα. Πολύ ιδιαίτερο ήταν το μακιγιάζ των προσώπων της παράστασης. Η κινησιολογική επιμέλεια του κ. Γ. Γκασνάκη, είχε ενδιαφέρον αλλά άτολμη απόδοση στο γενικό κλίμα μιας παράστασης που της χρειάζεται ακόμη χρόνος δοκιμασίας και τριβής ως την ωρίμανση και την απελευθέρωση της έκφρασης.
Μυκηναίων Έργα, σύνοψις τραγωδιών σε συμπύκνωση ροής του πυρήνα του μύθου των Ατρειδών, έργο εσωτερικού χώρου, πρόκληση συνολικής εμβάθυνσης ως την ολοκλήρωση του κύκλου της σκηνοθετικής σκέψης.
Μυκηναίων Έργα
Θέατρο Παράθλαση
Διανομή:
Αφηγητής Γ. Αντωνογιαννάκης
Κλυταιμνήστρα Δ. Τσενεσίδου
Ιφιγένεια Α. Βασιλειάδου
Αγαμέμνων Κ. Ταρπατζής
Κασσάνδρα Χ. Μπολλάτη
Ανδρομάχη Σ. Παπαναστασίου
Ηλέκτρα Κ. Παπαδοπούλου
Ορέστης Γ. Γκασνάκης
Γυναίκες του χορού: Ε. Καραμεσίνη, Α. Τσακίρη, Κ. Γανδά, Α. Φρούντζου, Β. Χατζηγεωργάκη.
Σκηνοθεσία Μ. Κιτσοπούλου
Σκηνικά- Κοστούμια Χ. Μπρούφας
Κινησιολογική επιμέλεια Γ. Γκασνάκης.
γράφει η Άγγελα Μάντζιου.