– ‘Μα δεν ακούς τι σου λέω; Για μένα είναι πολύ σημαντικό να ξέρω ότι με σκέφτεσαι και ότι μου πήρες κάτι όταν τόσα ζευγάρια γύρω μας θα κυκλοφορούν με λουλούδια και σοκολατένιες καρδιές και θα σχεδιάζουν μία κοντινή εκδρομή για να ζήσουν τον έρωτα τους’
– ‘Μάλλον δεν ακούς εσύ τι σου λέω. Για μένα όλα αυτά είναι ανοησίες. Τεχνάσματα των ανθοπωλών για να κερδίσουν χρήματα και τώρα με την κρίση ακόμη περισσότερο. Πρέπει, δηλαδή, να περιμένουμε αυτή τη μέρα για να σου δείξω τον έρωτα μου;’
– ‘Μα δεν κάνεις κάτι τις υπόλοιπες έτσι κι αλλιώς… το Σάββατο που είναι του Αγίου Βαλεντίνου είναι ευκαιρία…’
– ‘Άκουσε το και βάλτο καλά στο μυαλό σου… εγώ βλακείες δεν κάνω. Και μη μου το πεις ξανά γιατί δε θα βρεθούμε καθόλου για να μην έχουμε γκρίνιες Σαββατιάτικα…’
Στον παραπάνω διάλογο κάθε ένας έχει την επιθυμία να ακουστεί από τον άλλο και κάθε ένας καταλήγει με την αίσθηση ότι δεν ακούγεται τελικά… Τι σημαίνει, όμως, ακούω τον άλλον σε μια σχέση και πόσο εφικτό είναι αυτό στον έρωτα;
‘Ακούω’ σημαίνει αρχικά ότι καταφέρνω να βάλω στην άκρη, για λίγο, τις δικές μου πεποιθήσεις – όσο άκαμπτες κι αν είναι – προκειμένου να ακούσω ενεργητικά και να καταλάβω αυτό, που προσπαθεί να μου πει ο άλλος.
‘Ακούω’ σημαίνει, επίσης, ότι έχω όλη μου την προσοχή και το ενδιαφέρον στα λόγια του και δεν σκέφτομαι τη στιγμή, που μου μιλάει, χίλια δυο άλλα άσχετα ή σχετικά ούτε έχω στο νου μου τι θα του απαντήσω και πώς θα συνεχίσω για να πάρω τον έλεγχο της συζήτησης.
Το να ‘ακούω’ προϋποθέτει το γνήσιο ενδιαφέρον μου να ακούσω τον άλλον και να μην απορρίψω πρόωρα αυτά, που μου λέει, χωρίς καν να τους δώσω τον απαραίτητο χρόνο επεξεργασίας μέσα μου και τη δυνατότητα να τα αποδεχθώ.
‘Ακούω’ σημαίνει, τέλος, ότι επιλέγω κάποιες φορές να μη μιλήσω, να μην επιστρατεύσω τα δικά μου επιχειρήματα για να πείσω τον άλλον αλλά και να μη βιαστώ να δώσω συμβουλές πιστεύοντας ότι έτσι ανακουφίζω και βοηθάω τον άλλον. Κάποιες φορές η μεγαλύτερη βοήθεια, που χρειάζεται ο άλλος και που μπορώ κι εγώ να προσφέρω, είναι να πει αυτό, που θέλει να πει και να νιώσει ότι κάποιος επιτέλους τον ακούει χωρίς να τον κριτικάρει ή να προσπαθεί να του επιβάλλει τη γνώμη του.
Αν δώσω χώρο στα λόγια και τις σκέψεις του συντρόφου μου, αν επιτρέψω στα συναισθήματά του να βγουν σχηματισμένα ή ασχημάτιστα και αν αποφασίσω να δω, για λίγο, τα πράγματα από τη δική του πλευρά χωρίς αυτό να σημαίνει απαραιτήτως ότι εγκαταλείπω τη δική μου, τότε θα έχω κάνει το πρώτο βήμα για να αποδείξω ότι ο έρωτας ακούει και δεν είναι κουφός…
Ο έρωτας, βεβαίως, είναι κουφός και όταν ένας τρίτος μου επισημαίνει κάτι για τη σχέση μου και εγώ επιλέγω να μην τον ακούσω έτσι όπως επιλέγω να μη δω αυτό, που μου δείχνει ή αυτό, που μου φανερώνει ο ίδιος ο σύντροφός μου…
γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου-Παρίντα